Δεύτερη ημέρα για το φεστιβάλ (ποιος θα το πίστευε οτι θα είχαμε στη χώρα μας διήμερο φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής) και το ξεκίνημα δόθηκε πάλι στο laptop lounge, ένα χώρο που θύμιζε λίγο φοιτητική κατάληψη αλλά με την τύχη να φιλοξενεί καλλιτέχνες όπως ο Vladislav Delay και ο Fennesz! Μάλιστα μπορεί να το περιμέναμε ότι ο δεύτερος θα το έριχνε στο experimental ambient, αλλά οι jazz επιλογές του Delay μάλλον παραξένεψαν (είχε και κάποιο πρόβλημα στο laptop του) τους περισσότερους, εκτός όσων είχαν διαβάσει την παρουσίαση του Ηλία Πυκνάδα ο οποίος πολύ εύστοχα παρατήρησε τις jazz καταβολές του Delay.
To Bios live ξεκίνησε με μπόλικη καθυστέρηση (τείνουν να γίνει χαρακτηριστικό γνώρισμα του Bios οι καθυστερημένες εμφανίσεις) με τους Team Duyobi και τον ήχο-σήμα κατατεθέν της Skam. Οι Warp addicts είχαν την τιμητική τους το Σάββατο, μια και το ρεπερτόριο είχε αρκετό warp-οειδές υλικό, όσο και αν τελικά αποδυναμώθηκε το line up με την ακύρωση των LFO (μετά τις ήδη γνωστές ακυρώσεις των Plaid και Mira Calix).
Το κενό προσπάθησε να καλύψει ο Ned Beckett σε ένα dj set που περιλάμβανε τα πάντα από Jega μέχρι Squarepusher, αλλά όπως και να το κάνουμε διαφορετικά θα ήταν αν βλέπαμε κάποιους από τους pioneers της Warp πάνω στη σκηνή. Η εκπροσώπηση της Warp τελικά έγινε από τον Scott Herren ή αλλιώς Prefuse 73, ο οποίος samplare πανέξυπνα γνώριμους hip hop ρυθμούς και χωρίς να ξεσηκώσει, έδειξε μια ενδιαφέρουσα και καθόλα ευχάριστη παρουσία.
Αυτός που πραγματικά μας αντάμειψε με το παραπάνω ήταν ο Richard Devine ο οποίος χωρίς αμφιβολία ήταν η αποκάλυψη του φεστιβάλ (όπως πέρσι ήταν ο Brinkmann). Δύσκολο να περιγράψεις το σετ του Devine μια και κατάφερε να κυριεύσει πλήρως τις αισθήσεις μας. Διατηρώντας την τέλεια ισορροπία μελωδίας και θορύβου, ρυθμού και πειραματισμού, πραγματικά εκτίναξε την βραδιά στα ύψη.
Κακώς, κατά τη γνώμη μου, δεν ακολούθησε κατά τα προγραμματισμένα ο Brinkmann μια και οι Pulsinger + Tunakan μπορεί να προσπάθησαν να παρατείνουν την χορευτική διάθεση του κόσμου, αλλά η ώρα πλησίαζε 5 και η αναμονή για τον κύριο Brinkmann στάθηκε υπερβολική για πολλούς.
Έτσι ενώ ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου είχε αποχωρήσει, εμφανίστηκε ο κύριος Brinkmann κάτω από το όνομα Soul Center αυτή τη φορά προτιμώντας να σταθεί πίσω από το powerbook του. Προσωπικά προτιμώ τον Brinkmann όταν βρίσκεται πίσω decks αλλά και οι ήχοι και οι ρυθμοί που παρήγαγε στο laptop του δεν είχαν να ζηλέψουν το παραμικρό. Ολίγον πιο ψυχρός, πιθανόν πιο θορυβώδης και δυνατός από την προηγούμενη φορά, οδήγησε το φεστιβάλ στη λήξη του και τα αυτιά μας στα όρια τους.
