Για μερικά πράγματα στη ζωή κάποιος πρέπει να ‘ναι ευτυχισμένος που απλά τα έζησε. Αυτή είναι μία θεωρία. Μια άλλη λέει πως κάποιες συναυλίες είναι σημαντικότερες από κάποιες άλλες για λόγους πέραν της μουσικής που εκτελείται και δεν επιδέχονται κριτικης. Συνδιάζοντας αυτά έχω την τύχη να σας πω την αίσθηση που μου άφησε η συναυλία ένος αληθινά μουσικού γίγαντα. Πώς μπορώ εγώ λοιπόν να κρίνω θετικά η αρνητικά κάτι τέτοιο; Απλά πρoσπαθούσα να το αφουγκραστώ όσο καλύτερα μπορώ.
Μουσικά το live ήταν τέλειο. Τι άλλο να πω, απλά η μπάντα εκτελεστικά ήταν καλύτερη και από τους Beach Boys. 10 πολυμουσικοί on stage που όλοι έκαναν τέλεια φωνητικά, ανάγκασαν τον μέγα Wilson να μην παίξει ούτε μια νότα (έστω που να ακουστεί). Τα μόνα που μου έλειψαν ήταν τα πολύ «ψηλά» φωνητικά του Mike Love (στο live όλα τα main vocals ήταν του Brian Wilson- λίγο σπασμένη η φωνή γεμάτη όμως συναίσθημα) στο God only knows (το καλύτερο τραγούδι ever;), αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες για τους fan (και ποιος μουσικόφιλος δεν είναι fan των Beach Boys;).
Η διάρκεια ήταν σχετικά αρκετή για να καλύψει ένα αρκετά μεγάλο μέρος από τις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας τους (πράγμα εκ φύσεως αδύνατο, αν σκεφτούμε την τεράστια δισκογραφία τους). Ναι δεν ήταν ένα Brian Wilson solo concert , ήταν ένα αφιέρωμα στο Pet Sounds (που εκτελέστηκε ολόκληρο με τη σειρά του δίσκου) και τις μεγάλες στιγμές των Beach Boys. Συνολική διάρκεια 150 λεπτά. Χωρισμένο σε τρία μέρη.
Μέρος πρώτο: μεγάλα τραγουδια απ’όλους τους δίσκους (μέχρι το Beach Boys love you-1978) εκτός του Pet Sounds. Εκεί μου έλειψαν αρκετά αριστουργήματα , αλλά έλαμψαν απίστευτα τα Heroes and Villains και Surf’s Up.
Μέρος Δεύτερο: όλο το Pet Sounds + το single Good Vibrations (άλλη μια υποψηφιότητα για best single ever τώρα). Απερίγραπτο μεγαλείο με γιγάντειες στιγμές το Don’t talk put your head on my shoulder (δάκρυσε όλο το κοινό) και το instrumental Pet Sounds που η εκτέλεση της μπάντας ανάγκασε τον ίδιο τον Wilson να τους χειροκροτεί μανιωδώς.
Μέρος τρίτο : τα early surf hits. Οχι η πιο αγαπημένη μου φάση του live (το μισο κοινό όμως ήταν πάνω απο 50 ετών και τα τίμησε δεόντως κάνοντας με να νοιώθω ότι ήμουν σε κάνα party συνταξιούχων). Αλλά αφού ήταν τα encores (4 από δύο τραγούδια το καθένα) έπρεπε να ‘ναι ένα party. Ξεχώρισε αληθινά το Help me Rhonda. Φινάλε με μια accapella version του ‘Til I die (Surf’s up-1971). Φώτα πάνω και μια δακρισμένη αποθέωση ακολυθεί. Ο κάπως «άβολος» Brian Wilson , φωνάζει για πολλοστή φορά στη βραδιά «Thank you so much» και αποχωρεί πνιγμένος σε λουλούδια.
Περπατάω στην όχθη του Τάμεση ανάμεσα σε γονείς ,παιδιά, ζευγάρια, μοναχικούς, rock stars και μουσικο-δημοσιογράφους και νοιώθουμε όλοι ότι είμαστε τόσο τυχεροί και κατά κάποιο τρόπο ενωμένοι από μια ανώτερη δύναμη.Ίσως ποτέ πια δεν ξαναδούμε τον Brian Wilson ζωντανό (πρώτη φορά στην Αγγλία) αλλά μας δυνάμωσε την αγάπη για τη μουσική και τη ζωή γενικότερα. Thank you so much.Και περιμένωντας ένα λεωφορείο ψιθυρίζω ένα solo τραγούδι του (που δυστυχώς πιθανόν να μην ακούσω ποτέ live) που περιγράφει ακριβώς πως νοιώθω 20+ μέρες μετά το live. Still I dream of it.
