A Man Under The Influence
Η παραλλαγή του τίτλου της γνωστής αριστουργηματικής ταινίας του John Cassavetes νομίζω ότι τα συγκεντρώνει όλα. Η επήρρεια κάτω από την βρίσκομαι – εγώ αλλά και εκατοντάδες άλλοι – αρκετές ώρες μετά το πέρας της συναυλίας της καναδέζικης συμφωνίας που ακούει στο όνομα Godspeed You Black Emperor!, εξωτερικεύει αναρίθμητα συναισθήματα, πολυποίκιλες σκέψεις και έντονο προβληματισμό. Διότι μακριά από τη σύνηθη συνταγή μιας κοινότοπης συναυλίας, η βραδιά της Παρασκευής ήταν ένα έντονο πολιτισμικό σοκ, από αυτά που ζεις λίγες φορές στη ζωή σου.
Oι δύο δίσκοι του συγκροτήματος μαζί με το πρώτο Ε.P., μας είχαν προσφέρει μέχρι τη συναυλία πολυάριθμες συγκινήσεις, δίνοντας μας παράλληλα την ευκαιρία να προβάλλουμε στον εγκέφαλο μας τις δικές μας νοητές εικόνες που αποπνέει η μουσική. Την Παρασκευή, η μπάντα μας βοήθησε, μάλλον μας καθοδήγησε, με τις δικές τους έτοιμες video-καλλιτεχνίες να ορίσουμε έναν δρόμο, και να βαδίσουμε σε αυτόν με περισσή προσοχή, αλλά με εξασφαλισμένη την απογείωση χρόνο με το χρόνο. Διότι τελικά, όλα όσαν έλαβαν χώρα στη σκηνή του Ρόδον, ήταν μελετημένα και σκηνοθετημένα έτσι ώστε να λειτουργήσουν καταλυτικά στην πλήρη αποδόμηση της ακεραιότητας του καθενός. Νότα με τη νότα, πλάνο με το πλάνο, η αφύπνιση της ναρκωμένης κοινωνικοπολιτικής μας οντότητας γινόταν πιο εύκολη, και στο τέλος αυτό που είχε απομείνει ήταν μία σωρεία καταπιεσμένων συναισθημάτων τα οποία δύσκολα έλεγχες ως προς την διαφυγή τους. Ήταν μία αστείρευτη πηγή έμπνευσης για κάθε μορφή τέχνης όπως την αντιλαμβάνεται ο κάθε ένας από εμάς.
Αυτή είναι τελικά όλη η επιδίωξη των Godspeed You Black Emperor!. Να μας ξυπνίσουν, να μας δώσουν έμπνευση και να μας ωθήσουν στην απόφαση του τερματισμού της αδράνειας. Με αργό ξεκίνημα, με προσεχτικές κινήσεις και με βέβαιο το τελικό ξέσπασμα, μας έδωσαν μία συνταγή η όποια όχι μόνο καλύπτει την μουσική τους, αλλά οφείλει να πατρονάρει όλες τις πτυχές της σύγχρονης επιβίωσης. Είναι αφέλεια να πιστεύεις ότι μία μπάντα και η μουσική τους μπορούν να επιφέρουν σημαντικές αλλαγές στο σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι, αλλά είναι επίσης κουταμάρα να μην επηρεαστείς με τέτοιο τρόπο ώστε να συνεισφέρεις στην κατάρρευση του μύθου ότι ένα και μοναδικό άτομο δεν μπορεί να κάνει κάτι δραστικό. Οι Καναδοί είναι αμείλικτοι στο συγκεκριμένο θέμα. Προβάλλοντας έναν τρόπο ζωής και καριέρας που επ’ουδενί δεν μπορεί να του αποδοθεί ο όρος επιτηδευμένος, δίνουν το παράδειγμα για μία εκ των πραγμάτων δύσκολη αλλά όχι αδύνατη προσπάθεια βελτίωσης της ζωής γενικότερα. Δεν είναι οι πρώτοι, και ελπίζουμε να μην είναι οι τελευταίοι. Σε έναν κόσμο, που τα πρότυπα που μας προσφέρουν δεν απέχουν καθόλου από το σύγχρονο μοντέλου ενός αιμοσταγή κυνηγού χρημάτων, η ανάγκη της ανεύρεσης ενός στηρίγματος είναι επιτακτική.
Οι Godspeed You Black Emperor! δεν έχουν τις λύσεις, έχουν όμως τη φόρμουλα για την διέξοδο. Βάζοντας στο ένα ζύγι τη θλιμμένη και σκληρή μουσική, και τις πραγματικές όσο και βάρβαρες εικόνες στο άλλο, δηλώνουν τις αντιρρήσεις τους και προειδοποιούν προς πάσα κατεύθυνση. Αντιλέγουν στη μανιώδη workaholic αντίληψη, η οποία πλέον αποτελεί μονόδρομο για το περισσότερο δυτικό κόσμο, αντιλέγουν στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αντιλέγουν στην εκμετάλλευση των περιβαλλοντολογικών θησαυρών, ξορκίζουν τις μεγαλομανείς πολιτικές πεποιθήσεις και ονειρεύονται έναν κόσμο που το χρήμα δεν θα είναι ο μοχλός κίνησης των πάντων. Οι ευσεβείς αυτοί πόθοι, μπορεί να μην βρίσκουν αντίκτυπο στην πλειοψηφία των πολιτών του κόσμου, δεν παύουν όμως να είναι αφορμή συνέχισης του αγώνα. Ορισμένοι μπορεί να χασκογελούν και άλλοι μπορεί να προβληματίζονται για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το παράδοξο βέβαια όλης αυτής της τελετουργίας που έλαβε χώρα στο Ρόδον είναι ότι οι Godspeed You Black Emperor! πέρασαν τα μηνύματα που ήθελαν να περάσουν και ας καλύπτονται από μία μαγικά υπνωτισμένη μουσική. Η ουσία όμως βρίσκεται στην διάρκεια της επήρρειας. Η συνέπεια στις αποδεδειγμένα σωστές αξίες που θέτουν είναι κάτι αρκετά δύσκολο για τον μοντέρνο πολίτη, ο οποίος/οποία έχει μάθει από τα πρώτα στάδια της ζωής του να οδεύει στον εύκολο δρόμο και να αφήνει τα τραχιά μονοπάτια για τους «χαζούς». Η επιβίωση ανάμεσα στα τρωκτικά που δυστυχώς διοικούν, είτε νόμιμα είτε όχι, είναι κάτι τόσο απογοητευτικό που σπάνια αφήνει περιθώρια στον ευγενικό και ρομαντικό άνθρωπο για κάτι διαφορετικό. Οι επιταγές διαβίωσης με τις οποίες μας βομβαρδίζουν κάθε ώρα και στιγμή είναι μεγάλο δέλεαρ για τον έστω και λίγο δειλό (με την ανθρώπινη έννοια) άνθρωπο ο οποίος αναζητά πατήματα και βοήθεια. Συνήθως αποτυγχάνει. Σπανίως βρίσκει την ευτυχία. Όταν τη βρει όμως...
Είναι κρίμα που το Ρόδον δε χωρά εκατομμύρια ακροατές. Επίσης είναι βάναυσο να θυμίζουμε στους άτυχους κυνηγούς εισιτηρίων ότι έχασαν τη συναυλία της ζωής τους. Είναι όμως πανέμορφη ευχή, το να ξαναέρθουν και να ξαναβιώσουμε ένα ονειρικό ταξίδι στην ειλικρίνεια της ταλαιπωρημένης κοινωνικής επιβίωσης. Για τις δύομιση ώρες που κράτησε αυτό το ταξίδι, οι εαυτοί μας περιπλανιόντουσαν πάνω από τα σώματα μας, νιώθοντας περίεργα συναισθήματα τα οποία νομίζαμε ότι ποτέ δεν θα μπορούσαμε να αγγίξουμε. Οι νότες αντηχούν ακόμα, ενώ οι κιθάρες, το βιολί, το βιολοντσέλο και τα drums δεν θα είναι ποτέ ξανά τα ίδια. Καλό κατευόδιο Μάυρε Αυτοκράτορα!, μακάρι ο δρόμος σου να περάσει πάλι από εδώ.
