Tori Amos, ξανά στο Λονδίνο μετά την ολοκλήρωση της αμερικανικής της τουρνέ, αυτή τη φορά στο επιβλητικό Apollo Theatre του Hammersmith, αντί για το κατανυκτικό Union Chapel (30/8) στο οποίο εγκαινίασε το Strange Days Tour. Είναι η πρώτη φορά σε αρκετά χρόνια που επιλέγει να κάνει τουρνέ χωρίς μπάντα - από τον καιρό του Boys For Pele, αν δεν κάνω λάθος - κι αυτή τη φορά η φόρμουλα του keyboards και πιάνο δουλεύει καλά με το άμεσο, επιθετικά ειλικρινές ύφος του υποτιμημένου Strange Little Girls.
Κατεβαίνω από το Μάντσεστερ για να τη δω (για πρώτη φορά), κι έτσι δεν προλαβαίνω να πάω στο meet & greet που γίνεται μερικές ώρες πριν τη συναυλία. Βρίσκομαι πάντως στο χώρο του θεάτρου μισή ώρα πριν την προγραμματισμένη έναρξη. Το κρύο τσουχτερό, όμως οι Toriphiles που ξεχύνονται κατά ορδές από το μετρό του Hammersmith αψηφούν τo ψιλόβροχο.
Στις 19.10 περίπου ανοίγουν οι πόρτες και κατευθυνόμαστε προς την πλατεία του θεάτρου. Μια ανακοίνωση πληροφορεί πως σαπόρτ θα είναι ο Ben Christopher (παίρνοντας τα σκήπτρα από τον Rufus Wainwright), τον οποίο προσωπικά αγνοώ. Στις 19.25 η ατμόσφαιρα είναι ήδη ηλεκτρισμένη, η αίθουσα γεμάτη κατά τα 2/3 και μια κοπελίτσα, στολισμένη με φτερά νεράιδας, σκορπάει χαμόγελα σε όσους «πιάνουν» το νόημα (η Tori πιστεύει με πάθος στην ύπαρξη των ξωτικών!). Ο Ben Christopher αρχίζει ακριβώς και μισή, και παίζει για 35 περίπου λεπτά ένα όμορφο σετ, με ambient ατμόσφαιρα, keyboards και ακουστική κιθάρα που «ζεσταίνει» ευχάριστα το κοινό. Στις οχτώ και πέντε ο Christopher αποχωρεί από τη σκηνή με θερμό χειροκρότημα, ενώ το τεράστιο θέατρο είναι ήδη ασφυκτικά γεμάτο! 
Κάτι παραπάνω από μισή ώρα αργότερα, τα φώτα σβήνουν ξαφνικά, η γκρίζα κουρτίνα ανοίγει και το κοινό ουρλιάζει με προσμονή. Αντί όμως για την Tori, βλέπουμε άλλη μια κουρτίνα, που ψηλά στη δεξιά της γωνία έχει μια τεράστια φωτογραφία από το Strange Little Girls, αυτή που αντιστοιχεί στο ’97 Bonnie and Clyde. Πράγματι, η συναυλία ανοίγει με αυτό το κομμάτι, το οποίο φαίνεται να είναι playback, εκτός από την αφήγηση της Tori, η οποία απαγγέλλει τους στίχους με παγωμένη φωνή. Η εκτέλεση είναι εντυπωσιακή, δίνοντας σε ένα «απλώς ενδιαφέρον» κομμάτι τη θεατρικότητα και την απειλητική διάσταση που λείπει από το CD. Μετά από αυτή τη μίνι “πράξη”, πέφτει και η δεύτερη κουρτίνα αποκαλύπτοντας το grand piano και άλλα δύο αρμόνια, ενώ η Tori βγαίνει στη σκηνή εν μέσω χειροκροτημάτων. Κάνει μια βαθιά υπόκλιση στη μέση της σκηνής και κάθεται αμέσως στο πιάνο, όπου αρχίζει με το ρεφρέν του Juarez. Εντυπωσιακά αλλαγμένο, απογυμνωμένο από τους ηλεκτρονικό περιβάλλον του To Venus and Back, το Juarez αποκτά μια γήινη, εύθραυστη ποιότητα που μαγεύει, σε σύγκριση με το μάλλον ψυχρό και απροσπέλαστο studio version. Το κοινό σιγοτραγουδά ενθουσιασμένο καθώς η Tori αγγίζει ρυθμικά τα πλήκτρα και τις χορδές του Bosendorfer και ανεβάζει το ένα της πόδι ναζιάρικα πάνω στο σκαμπό! 
Μετά το Juarez η Tori ανοίγει μια συζήτηση με το κοινό: «so, lets talk about buses in this country». Ξεκαθαρίζει ότι δεν εννοεί τα κόκκινα, διώροφα λεωφορεία των Βρετανών, αλλά το πούλμαν που έχει νοικιάσει για το τουρ, το οποίο ήταν το προηγούμενο βράδυ παγωμένο λόγω χαλασμένης θέρμανσης. «I’m a little croaky tonight», λέει απολογητικά, καθώς πίνει γουλιές από μια ζεστή κούπα. «I’m fucked!» γελάει παιχνιδιάρικα «But you like Stevie Nicks, don’t you?». Το κοινό ουρλιάζει. Ευτυχώς η βραχνάδα δεν φρενάρει την απόδοσή της, κι έτσι συνεχίζει με δυο κομμάτια από το Boys For Pele, μια πιστή εκτέλεση του Putting the Damage On και το Little Amsterdam, το οποίο παίζει καθισμένη προς το κοινό, με το ένα χέρι στο grand piano και το άλλο στο διπλανό αρμόνιο (!). Ακολουθεί το πανέμορφο b-side Upside Down, και μια νωχελική εκτέλεση του I Don’t Like Mondays σε ένα παλιού τύπου αρμόνιο που μας λέει ότι ονομάζεται «whirly» και ανήκε στους Country Joe and the Fish. Μετά το τέλος του τραγουδιού είναι ώρα για άλλη μια ιστοριούλα ως εισαγωγή σε ένα άλλο αγαπημένο b-side, το Honey, που όπως λέει αδίκως δεν συμπεριέλαβε σε κάποιο δίσκο.
Το χαριτωμένο Leather απ’ το Little Earthquakes ενθουσιάζει το κοινό, και όταν στους στίχους «don’t you want more than my sex?» ένας θεατής φωνάζει «I do!». Η Tori χαμογελάει πονηρά. Το Suede στο πιάνο μεταμορφώνεται σαν το Juarez σε υπέροχα λιτή μπαλάντα, ενώ το Not The Red Baron που ακολουθεί είναι, ίσως και λόγω επικαιρότητας, ιδιαίτερα συγκινητικό. Το Playboy Mommy, το πρώτο κομμάτι της βραδιάς από το αριστουργηματικό From The Choirgirl Hotel, αρχίζει με μια χαριτωμένη διήγηση-εισαγωγή για τα περιστατικά γύρω από την αποβολή της (έμπνευση για ολόκληρο το δίσκο), που οδηγεί αυθαίρετα αλλά και αρκετά αστεία στους πρώτους στίχους του κομματιού: «in my platforms, I hit the floor…» Το a cappella Me And A Gun που ακολουθεί είναι όπως πάντα επιβλητικό, με απόλυτη ησυχία στην αίθουσα, ενώ η συναυλία «κλείνει» με μια υπέροχη εκτέλεση του Time. Με το τέλος του, το κοινό σηκώνεται όρθιο και χειροκροτεί την Tori, η οποία πλησιάζει τους θεατές κάνοντας άλλη μια βαθιά υπόκλιση και αποχωρεί από τη σκηνή. 
Το πρώτο encore αποτελείται από μια θαυμάσια, μελωδική εκτέλεση του Cruel (βλ. Juarez και Suede) και από μια έκπληξη: το Only Women Bleed του Alice Cooper (!) - που απ’ όσο ξέρω περιλαμβάνεται στο CD-single του Strange Little Girl. Ο χορός των διασκευών συνεχίζεται και στο δεύτερο encore με το αγαπημένο I’m On Fire του Bruce Springsteen και το Landslide της Stevie Nicks, που κλείνει, και τυπικά, τη συναυλία.
Όταν βγαίνω γύρω στις 22.15 στη νύχτα, σκέφτομαι πόσο κρίμα είναι να μην έχει το ελληνικό κοινό την εμπειρία μιας τέτοιας συναυλίας. Αν και τα τραγούδια στο playlist ήταν φαινομενικά outsiders (καθόλου Under The Pink, για παράδειγμα), σύμφωνα τουλάχιστον με το word of mouth του Internet η συναυλία συγκαταλέγεται στις καλύτερές της. Για μένα, που τη βλέπω για πρώτη φορά, η εμπειρία είναι ανεπανάληπτα μαγική, και υπόσχομαι στον εαυτό μου να ακολουθήσουν κι άλλα... Λονδίνα, αν η νέα εταιρεία της δε μας κάνει (σύντομα) τη χάρη να μας καταδεχτεί..!
Playlist:
‘97 Bonnie & Clyde
Juarez
Putting the Damage On
Little Amsterdam
Upside Down
I Don't Like Mondays
Honey
Leather
Suede
Not the Red Baron
Playboy Mommy
Me and A Gun
Time
1ο Encore:
Cruel
Only Women Bleed
2ο Encore:
I'm on Fire
Landslide
