Κείμενο: Ηλίας Πυκνάδας
Αν μη τι άλλο, το τετραήμερο από 12 έως 15 Νοεμβρίου ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία για όλους μας. Για τα groups και τους ανθρώπους τους, είτε αυτοί ονομάζονται “managers”, είτε τεχνικοί, είτε πασπαρτού (διάβασε «Κώστας Βάμβουκας»), για τους διοργανωτές, για τους φίλους-fans που ακολούθησαν, αλλά και για μένα ως φιλοξενούμενο τους και παρατηρητή των περιπετειών των δύο σπουδαιότερων, για πολλούς, ελληνικών συγκροτημάτων στην Μεγάλη Βρετανία.
Μία πρώτη ιδέα για το κλίμα της περιοδείας ίσως πήρατε από την βιαστική μου ανταπόκριση από internet café του Manchester. Η αρχική διάθεση που υπήρχε για καθημερινά updates “on the road” δυστυχώς δεν έγινε πραγματικότητα για διάφορους λόγους, όπως η δυσκολία να βρεθεί ένα internet café στο σμαράγδι του αγγλικού νότου, το Brighton. Καλύτερα όμως. Λίγες μέρες αργότερα, έχοντας αποκρυσταλλώσει τις σκέψεις μου αλλά και κοιτάζοντας με περισσότερη ηρεμία τα όσα συνέβησαν εκείνες τις ημέρες, ήρθε ο καιρός να αναφερθούμε από τις σελίδες του Avopolis στην περιοδεία των Διάφανων Κρίνων και των Closer στο Βρετανικό νησί.
Μία περιοδεία που είχε τα πάντα. Καλές συναυλιακές βραδιές (σημ. στις 12 έπαιξαν στο Λονδίνο, στις 13 στο Μάντσεστερ και στις 14 στο Μπράιτον), αρκετά διαφορετικές η κάθε μία, τραγελαφικά περιστατικά, κούραση, ξεφάντωμα, περπάτημα, και μια γερή δόση βρετανικού ήλιου. Δύο ταλαίπωρα sleeper buses φορτωμένα με μουσικά όργανα, ηχητικά μηχανήματα, αλκοόλ, δύο άγγλους οδηγούς -ειδικές περιπτώσεις- και μια μεγάλη παρέα Ελλήνων με μοναδικό σκοπό να περάσουν όσο το δυνατό καλύτερα και να μεταδώσουν το ευχάριστο κλίμα που κυριαρχούσε στην μεταξύ τους παρέα στους φίλους που βρέθηκαν στους τρεις συναυλιακούς χώρους των αγαπημένων βρετανικών πόλεων.
Το Λονδίνο αποδείχθηκε ιδιαίτερα ιδιόμορφο, για τα δύο μας groups αφού λόγω ταλαιπωρίας από μεριάς τους, είχε προηγηθεί ένα κουραστικό και αγχωτικό ταξίδι βλέπετε, ήταν και η πιο «τυπική» βραδιά. Λέγοντας τυπική σε καμία περίπτωση δεν εννοώ κακή βέβαια. Απλά, συγκρινόμενη η βραδιά με τις επόμενες δύο, οι εμφανίσεις στο Dingwalls χαρακτηρίστηκαν από μια «σφιγμένη» ατμόσφαιρα. Και αυτό θα μπορούσα να το συνδυάσω επίσης με το γεγονός ότι το κοινό του Λονδίνου ήταν και αρκετά διαφορετικό στην σύνθεσή του από αυτό των άλλων δύο πόλεων. Εκπρόσωποι δισκογραφικών εταιριών, δημοσιογράφοι και άλλοι παράγοντες των «πίσω» σειρών, αλλά και μία πλειάδα καλεσμένων, οι οποίοι αμφιβάλλω αν ήρθαν από αγάπη προς την μουσική των groups. Aπό κάποια υποχρέωση ίσως.
Όμως και πάλι, όποιος φίλος των δύο ελληνικών συγκροτημάτων βρέθηκε στο Dingwalls σίγουρα αποζημιώθηκε. Και αυτό φαινόταν και από την αντίδραση των πρώτων σειρών βέβαια, αλλά και γενικότερα από τα χαμόγελα και την καλή διάθεση που επικράτησε. Τα δύο sets αρκετά δεμένα, με τους Closer να βρίσκονται πάνω στη σκηνή για (γύρω στην) μία ώρα και τα Διάφανα Κρίνα να τους διαδέχονται για (γύρω στις) δύο ώρες - αναδρομή σε όλη την καριέρα τους, μαζί με την παρουσίαση ορισμένων νέων τραγουδιών.
Η βραδιά, μετά από την συναυλία, συνεχίστηκε με μία επίσκεψη στο κεμπαμπτζίδικο του Λονδίνου όπου όλη η ομάδα της περιοδείας μαζεμένη γεύθηκε τις λιχουδιές των Τούρκων ψηστών, και σχετικά σύντομα επιβιβάστηκε στα πουλμαν για την πάντα χρήσιμη ξεκούραση και την αναπλήρωση του χαμένου ύπνου.
Αφήνοντας πίσω μας το Λονδίνο, μέσα στην νύχτα οι δύο οδηγοί των sleeper bus μας οδήγησαν προς τον Αγγλικό Βορρά, ενώ όλοι απολαμβάναμε την ζεστασιά των παπλωμάτων στα σχετικά άνετα κρεβάτια. Το ξημέρωμα λοιπόν μας βρήκε 30 μίλια νότια του Manchester, να ξεκουραζόμαστε, να φρεσκαριζόμαστε και να παίρνουμε το πρωινό μας σε ένα από τα πάντα χρήσιμα motorway services. Με τον ήλιο αγέρωχο να στέκεται μόνος ψηλά στον ουρανό, η μέρα ξεκινούσε με τους καλύτερους οιωνούς και την καλύτερη των διαθέσεων.
Γύρω στο μεσημεράκι φτάσαμε λοιπόν στο Piccadilly Gardens, που κάθε άλλο παρά κήποι είναι πλέον δυστυχώς. Ο ήλιος βοήθησε στο να πραγματοποιηθούν αρκετές βόλτες στην πόλη με αναγκαίο πέρασμα από όλους σχεδόν στο δισκοπωλείο Vinyl Exchange της Oldham Street για την πάντα χρήσιμη κατάθεση χρημάτων.
Αργότερα, τo μικρό Roadhouse έγινε θεατής μίας από τις δυο ζεστές και εξαιρετικές εμφανίσεις και από τους Closer και από τα Διάφανα Κρίνα. Σε αυτό βοήθησε σίγουρα και ο μικρός και άμεσος συναυλιακός χώρος και ο πολύ καλός ήχος αλλά ιδιαίτερα το κοινό ήταν αυτό που έδωσε αυτό το κάτι που χρειάζεται πάντα για να απογειωθεί μία βραδιά. Άλλωστε δεν νομίζω να αμφιβάλλει κανείς ότι αυτή η προσπάθεια για να εμφανιστούν οι Closer και τα Διάφανα Κρίνα στην Μεγάλη Βρετανία έγινε για τους έλληνες φοιτητές της χώρας. Αυτοί ήταν λοιπόν, που γέμισαν σχεδόν το Roadhouse και που έδωσαν με την ζεστασιά και τα χαμόγελα την πάσα στα συγκροτήματα, ξεκούραστα πλέον, να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Σοβαροί ως μουσικοί, αυθόρμητοι επι σκηνής και γνωρίζοντας πως πρέπει να μεταχειριστούν ένα κοινό που τους αγαπάει και ίσως τους λείπει, ιδιαίτερα τα Διάφανα Κρίνα μπορώ να πω με σιγουριά ότι κέρδισαν τον απόλυτο σεβασμό αλλά και θαυμασμό και της μερίδας των παιδιών που βρέθηκαν στο club για να παρακολουθήσουν τους Closer. Και υπήρξαν πολλοί τέτοιοι, έχοντας έρθει ακόμα και άλλες πόλεις του αγγλικού Βορρά και των Midlands όπως το Liverpool, το Leeds και το Stoke.
Δεν είναι τυχαίο πιστεύω ότι συζητώντας ύστερα από το τέλος της συναυλίας με έναν Άγγλο που έτυχε πραγματικά να βρεθεί στο Roadhouse-περίπτωση «είδα φως και μπήκα» ήταν- ο άνθρωπος είχε μείνει με ανοικτό το στόμα από τα vibes, όπως χαρακτηριστικά είπε, που μετέδιδαν αμφίδρομα τα Διάφανα Κρίνα και οι φίλοι τους από κάτω. Πάθος, παλμός, και μία ιδιαίτερη εμφάνιση που οι fans του group που ταξίδευαν μαζί μας, βάφτισαν μία από τις καλύτερες της καριέρας των Κρίνων.
Αν και πολύ θα θέλαμε να μέναμε και να χορεύουμε, όπως και κάναμε για λίγο, μέσα στο Roadhouse, ύστερα από το τέλος της συναυλίας, δυστυχώς οι «φιλόξενοι» mancunians σεκιουριτάδες κυριολεκτικά μας πέταξαν έξω το club, έχοντας εν μέρη κάποιο δίκιο όμως, αφού είχε πάει η ώρα 1 μετά τα μεσάνυχτα. Είμαστε στην Αγγλία μην το ξεχνάμε. Αφού λοιπόν το Avopolis οδήγησε την μεγάλη παρέα να πάρει δυνάμεις στην καλύτερη πιτσαρία του Manchester, η οποία ονομάζεται όμως Babylon, δεχόμενος έτσι τα ανάλογα περιπαιχτικά σχόλια των περισσοτέρων, σύντομα βρεθήκαμε και πάλι να διασχίζουμε μέσα στην νύχτα τα Αγγλικά λιβάδια, σε αντίστροφη πορεία από εχτές.
Αφημένοι στα χέρια των οδηγών μας, Mick και Dave, το πρωί ξυπνήσαμε σε μία ακόμα στάση ανεφοδιασμού και ξεκούρασης λίγο έξω από το Brighton. Εκεί βέβαια συνειδητοποιήσαμε ότι δυστυχώς το ένα από τα δυο sleeper bus είχε σοβαρή βλάβη οπότε το μόνο που μπορούσε να γίνει μέχρι να επιδιορθωθεί είναι να φύγει το ένα με τους μισούς, και ύστερα να γυρίσει πίσω να πάρει τους υπόλοιπους. Όπως και έγινε τελικά και έτσι με διαφορά ώρας βρεθήκαμε όλοι στο ηλιόλουστο και πανέμορφο Brighton.
Το Concorde 2 εκτός του ότι βρίσκεται κυριολεκτικά πάνω στην παραλία του Brighton, είναι και ένας πανέμοφος συναυλιακός χώρος. Ντυμένος στο μωβ, μεγάλος σε διαστάσεις, και πολύ άνετος, το βράδυ έγινε μάρτυρας ενός ξεχωριστού γεγονότος, που όσοι το παρακολούθησαν ή ακόμα περισσότερο αν συμμετείχαν, θα το θυμούνται για πολύ καιρό. Αρχικά το Concorde 2 φάνηκε υπερβολικά μεγάλος χώρος για την συναυλία. Παρ’όλο που πήγε πολύ ικανοποιητικά από πλευράς εισιτηρίων, το Concorde 2 φαινόταν σχετικά άδειο. Δεν υπήρχε αυτή η αμεσότητα και η ζεστασιά της προηγούμενης βραδιάς. Είχαν αντικατασταθεί από μία κρύα ατμόσφαιρα, και μία σχετική αμηχανία. Όλα αυτά ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του set των Closer.
Όμως, σύντομα φάνηκε ότι η μεγαλύτερη μερίδα των παιδιών που βρέθηκαν στην μεγάλη μας παρέα, είχαν έρθει για τα Διάφανα Κρίνα, κάτι που φάνηκε από την στιγμή που εμφανίστηκαν στην ψηλή σκηνή. Όμως αυτό που επακολούθησε ύστερα από το κανονικό set των Κρίνων, αλλά και το encore, ήταν αυτό που στιγμάτισε την βραδιά και άφησε πολλούς άφωνους, αλλά και αρκετούς να κοιτούν με αμηχανία ή και να αποχωρούν. Όλα σχεδόν τα μελή των δύο groups ανέβηκαν στην σκηνή για ένα σχεδόν μισάωρο τζαμάρισμα, το οποίο περιείχε ακόμα και ανταλλαγές μουσικών οργάνων!
Περάσματα από Iggy Pop και Joy Division, σε μία σχεδόν χαοτική κατάσταση, με τους μουσικούς να συνεχίζουν να κάνουν στην κυριολεξία το κέφι τους ακόμα και αφού τα φώτα είχαν ανάψει, και αφού είχαν αποχαιρετήσει τυπικά το κοινό τους. Το κλου βέβαια της βραδιάς ήταν ο Βασίλης Δουβίτσας, manager των Closer στην προκειμένη περίπτωση, ο οποίος πήρε το μικρόφωνο κάποια στιγμή και συνείσφερε και αυτός με τον τρόπο του στην συνολική κατάσταση. “Fuck The Universe!” λοιπόν, όπως φώναζε ως άλλος Mark E. Smith, και προσωπικά έμεινα, όπως και πολλοί άλλοι, με την απορία γιατί δεν ανέβηκα και εγώ στη σκηνή.
Το τραγελαφικό της ημέρας όμως ήταν όταν συνειδητοποιήσαμε τι είχαν καταφέρει να κάνουν οι δύο οδηγοί μας. Ο φίλτατος Mick, ο οποίος εν το μεταξύ επιδιόρθωσε την βλάβη, κάνοντας όπισθεν, κατάφερε να χτυπήσει το άλλο sleeper bus και να σπάσει το παρμπρίζ του! Πάλι καλά που εκείνο το βράδυ και τα sleeper bus θα το περναγαν αραγμένα μπροστά στην παραλία του Brighton. To βράδυ πέρασε ακούγοντας παραμυθάκια από τον Θάνο, καθώς και τα σχέδια του για την νέα επιχείρηση που θα πρέπει να στηθεί με τα «ανθρώπινα χαλάκια» -μεγάλη ιστορία, αφήστε το καλύτερα.
Το πρωί μίας ακόμα ηλιόλουστης και ζεστής μέρας, η μισή ομάδα, οι φίλοι των Διάφανων Κρίνων που είχαν έρθει από την Ελλάδα κυρίως, είχε ξεκινήσει ήδη για το αεροδρόμιο αφού πέταγαν το μεσημέρι. Οι υπόλοιποι είχαμε την χαρά να απολαύσουμε τον όμορφο καιρό στην παραλία, καθώς και να χαζέψουμε τον εξοπλισμό του Joe Strummer o οποίος θα εμφανιζόταν εκείνο το βράδυ στο Concorde 2. Κατά το απογευματάκι τελικά, και αφού γύρισε από το αεροδρόμιο ο Mick με το μοναδικό πλέον sleeper bus που μπορούσε να ταξιδέψει, έγιναν οι αναγκαίες μεταφορές από το ένα πούλμαν στο άλλο.
Η διαδρομή μέχρι το Λονδίνο περιείχε μεταξύ άλλων έντονες μάχες μεταξύ των Closer και του Avopolis στο Sega, με τον Τάσο Παπαστάμου να ανακυρήσσεται δίκαιος πρωταθλητής στο virtual tennis. Η τελευταία μέρα, λίγο προτού το πούλμαν κατευθυνθεί προς το αεροδρόμιο τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο, με μία στάση για φαί και καφέ στο διαμάντι του μουσικού Λονδίνο, στο Royal Festival Hall στο South Bank Centre. Μπορείτε να σκεφτείτε κάποιο καλύτερο μέρος για τους αποχαιρετισμούς;
Υστερόγραφο
Η αναδρομή αυτή είναι αφιερωμένη στα Διάφανα Κρίνα και στους Closer, σε όλους τους ανθρώπους του team τους, ιδιαίτερα στον Κώστα Βάμβουκα καθώς και στα παιδιά των Moosootoo, Πάρη και Παύλο, που οργάνωσαν την περιοδεία με μεγάλη αντοχή, άγχος και τελικά επιτυχία.
Όμως πάνω όλους, είναι αφιερωμένη σε όλα και σε κάθε ένα ξεχωριστά από τα παιδιά που ταξίδεψαν από την Ελλάδα για να παραβρεθούν στις συναυλίες του αγαπημένου τους group στην Μεγάλη Βρετανία. Στα δέκα αυτά παιδιά, που η λέξη «fan», δεν περικλείει σε καμμία περίπτωση αυτό που είναι για τα Διάφανα Κρίνα. Δέκα παιδιά που για να καλύψουν το συνολικό κόστος, άλλος θυσίασε τα χρήματα που μάζευε με κόπο για να πάρει μηχανή, άλλος δουλεύει ως φωτογράφος σε σκυλάδικο, και όλοι μαζί μετράνε ένα απίστευτα μεγάλο αριθμό συναυλιών των Διάφανων Κρίνων που έχουν παρακολουθήσει.
Είμαι σίγουρος ότι τα ίδια τα Διάφανα Κρίνα δεν γνωρίζουν και δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι ακριβώς σημαίνουν για αυτά τα παιδιά, και ακόμα περισσότερο ποια είναι η ευθύνη τους απέναντί τους. Είναι πολύ τυχεροί που τους έχουν, όσο και αν αυτό ακούγεται λίγο υπερβολικό. Χαιρετισμούς λοιπόν, και ευχές για ότι καλύτερο στους Πολυκράτη, Ρένα, Ζωή, Μαρία, Βασίλη, Γιάννη, Μαρία, Χρήστο, Αλέξανδρο και Ελένη.
Να’στε καλά παιδιά!
