Μόλις έχω γυρίσει σπίτι έπειτα από τη συναυλία των Mogwai στο Brixton Academy και ξέρω πως η ακοή μου δεν πρόκειται να έχει ποτέ ξανά την προηγούμενή της οξύνοια. Ξέρω επίσης πως το live που λίγο πριν παρακολούθησα είναι σίγουρα ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα που έχω δει ποτέ και σίγουρα το πιο θορυβώδες. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή.
7 παρά 10 φτάνουμε έξω από το Brixton Academy. Η μία πλευρά του τετραγώνου όπου στεγάζεται το club είναι ήδη κατειλημμένη από οπαδούς του συγκροτήματος. Οι πόρτες ανοίγουν κανονικά στις 7. Μπαίνουμε στο foyer όπου προμηθευόμαστε μπλουζάκια με ζωάκια από κάτω και τη λογότυπη υπενθύμιση της μπάντας, I Will Not Kill My Friends (αρκεστήκανε στο να τους μακελέψετε την ακοή πάντως).
Μπαίνουμε στον κυρίως χώρο, ο οποίος είναι πράγματι εντυπωσιακός (όχι τυχαία το Brixton Academy ψηφίζεται επί 7 χρόνια απ'το NME ως το καλύτερο UK live venue). Τεράστιο θέατρο με μεσαιωνικό διάκοσμο... μπαλκόνια αλά Ρωμαίος και Ιουλιέτα... κισσοι που καλύπτουν προθήκες με προτομές, θηραιοι και αγάλματα, θόλοι κάτω από τις αξόδους, πυργίσκοι και σοφίτες συνθέτουν ένα πάρα πολύ πρωτότυπο setting για συναυλία.
Πρώτοι κάνουν την εμφάνισή τους οι Sophia, των οποίων ο frontman μας πληροφορεί ότι το σετ τους θα είναι κάπως πιο χαμηλών τόνων από αυτά που έχουμε συνηθίσει να ακούμε και ότι δεν είναι απαραίτητο όλοι να ακούγονται σαν Papa Roach (καλά τα λες, συνέχισε). Το πρώτο κομμάτι κυλά όμορφα με γλυκά περάσματα των τριων βιολιών και του τσέλου πάνω σε αρκετά προσεγμένα φωνητικά και κιθαριστικές μελωδίες. Το δεύτερο κομμάτι κινείται στο ίδιο μοτίβο , ενώ το τρίτο κομμάτι (So Slow) αφιερώνεται στον frontman των Mogwai και στην τιμή που τους έκανε να τους πάρει μαζί τους. Πρόκειται για ένα μακρόσυρτο μελαγχολικό κομμάτι που επαναλαμβάνει καμιά πενηνταριά φορές τη φράση "Death comes so slow" (μπρρρ!!!)
Oι Sophia έπαιξαν γύρω στα 45 λεπτά και εγκατέλειψαν τη σκηνή με ένα κακότεχνο ξέσπασμα από μια σύμπραξη όλης της μπάντας που δεν μας άρεσε καθόλου.
Και φτάνει λοιπόν η ώρα που η Κάθοδος της αδιαμφισβήτητης νικήτριας στο indie πρωτάθλημα Σκωτίας είναι γεγονός. Οι Mogwai σίγουρα είναι η μπάντα που έκανε τόσο γνωστό το post rock στη Βρετανία και αυτό αποδεικνύεται από τους μεγάλους χώρους τους οποίους έχει πια τη δυνατότητα να επιλέγει για τις ζωντανές εμφανίσεις της. Σίγουρα το post rock δεν ηχεί πλέον ως κάτι καινοτομικό. Κι αυτό που επακολούθησε προσωπικά εκτιμήθηκε ως μια προσπάθεια ενός συγκροτήματος να φτάσει στα όρια για να διαφυλάξει το στίγμα της μουσικής του.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΟ ΤΙ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ!
Το πρώτο κομμάτι ξεκινά ένα κλασικό λυρικό Mogwai κιθαρισμό που καταλήγει σε έναν άνευ προηγουμένου δυναμικό ξέσπασμα γεμάτο ενδιάμεσες αλλαγές ακκόρντων από synths που περνούν τη σκυτάλη μέσα σε ένα ωκεανό από παραμόρφωση... Πίσω απ' τη μπάντα σε πανιά που πτυχώνουν σαν κουρτίνες προβάλλονται αριθμοσειρές και ανάποδα τραπουλόχαρτα... που φτάνουν να τρέχουν με τρελές ταχύτητες στην κορύφωση του κομματιού... Στο δεύτερο κομμάτι τα πράγματα χειροτερεύουν: Κιθάρες που σταματούν, για να ακολουθήσουν λίγα μέτρα από μια μοναχική ξυλόφωνη μελωδία και μετά ...το απόλυτο χάος. Ένας γιγάντιος ογκόλιθος από παραμόρφωση μας κάθεται στο στομάχι και όλο το πανί προβολής γεμίζει ένα αιματώδες κόκκινο... και έπειτα ένα αλλόκοσμο άσπρο που ντύνει μια διαρκή εφόρμηση απ' όλη τη μπάντα... Ο θόρυβος είναι απερίγραπτος. Δεν ξέρω αν φταίει η ακουστική, πάντως αυτό έχει οδυνηρές επιπτώσεις, τόσο εγκεφαλικά, όσο και σωματικά. Κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να βρεις μια ηγετική μελωδία μέσα σ' όλο αυτό το θόρυβο ...και πάντα τη βρίσκεις. Ίσως αυτό να είναι και το άλλοθί τους. Δεν θυμάμαι να έπαιξαν κάτι απ' το Young Team. Σίγουρα έπαιξαν από το Rock Action... Είναι απ' τις λίγες συναυλίες που το light show συμμετέχει τόσο καταλυτικά στην ανάδειξη των συνθέσεων. Ζάρια και αριθμοσειρές... Προβολείς σε κάθε ξέσπασμα... είναι απ' όλες τις απόψεις μια πάρα πολύ προσεγμένη συναυλία τεχνικά.
Όλο το βασικό σετ τους λοιπόν κινήθηκε σε απίστευτα επίπεδα θορύβου... και το encore με βρίσκει να κάθομαι στο πίσω bar όπου μαλάζοντας τα μπουκωμένα αυτιά μου παρακολουθώ τραγελαφικά στιγμιότυπα οπαδού με walkman στ' αυτιά του και οπαδού με ...ωτοασπίδες...
Το encore, λοιπόν, περιλαμβάνει τα εξής. Το συγκρότημα ανεβαίνει μετά των επεφημιών του κοινού και παίζει μια αρκετά χαμηλών τόνων σύνθεση που λειτουργεί ιαματικά για όλους... Έπειτα δίνει μια απ' τις συγκλονιστικότερες ερμηνείες που έχω δει ποτέ μου. Έτσι απλά. Και πιο απλά: My father=My King. To πρόσφατο single των Mogwai σε πλήρη αρμονία για πρώτη φορά με τις δυνατότητες του χώρου, των οργάνων και τις αντοχές του κοινού, μας παρασέρνει με κείνη την ανατολίτικη τραχιά κιθαριστική μελωδία σε μια νυχτερινή έρημο κατά τη διάρκεια αμμοθύελλας. Τα πανιά γεμίζουν σειρές από μικρές, λευκές σκιτσαρισμένες φωτιές και έπειτα μεγαλύτερες ...και έπειτα όλες μαζί αρχίσουν να τρέχουν κατακόρυφα και όλο το θέταρο αρχίζει να πετάει καθώς το κομμάτι καταλήγει στο τελευταίο ξέσπασμα της βραδιάς....
Οι Mogwai έπαιξαν το My Father My King γύρω στα 25 λεπτά και μας αποχειρέτισαν ξεχνώντας να κλείσουν τους ενισχυτές τους ενισχυτές... Πιάνοντάς μας απροετοίμαστους για μια ακόμα φορά, αφού περιμέναμε ένα ακόμη encore και εισπράξαμε ένα δεκάλεπτο ηχορύπανσης για καληνύχτα! Κατά την έξοδο ο φίλος μου που είχε βγει έξω απ' το δεύτερο κομμάτι ζαλισμένος, μου λέει πως άκουσε παιδιά να λένε ότι μ' αυτό που έκαναν θέλουν να χάσουν τους οπαδούς τους!
Εΐλικρινά δεν μπορώ να πω ότι πέρασα άσχημα ακόμη και έπειτα απ' όλα αυτά. Η μόνη ένσταση σε όλη τη συναυλία ήταν η υπερβολή της. Κατά τ' άλλα οι Mogwai πάντα θα είναι μια απ' τις μπάντες που θεωρώ ότι κάνουν κάτι πρωτοποριακό στον κορεσμένο χώρο του ροκ...
