Στα πλαίσια της παγκόσμιας garage αναβίωσης και στην επιστροφή κάποιων ήχων οι οποίοι δεν είχαν ακριβώς λείψει, αλλά ελαττωθεί στο ελάχιστο, το Σάββατο που μας πέρασε, ζήσαμε άλλη μία rock’n’roll εμπειρία από αυτές που θα θυμόμαστε για καιρό. Οι Σουηδοί Nomads ήρθαν για δεύτερη φορά στη χώρα μας και για δύο βραδιές στο Aν Club έδωσαν τους εαυτούς για έναν μεγάλο και διαχρονικό σκοπό. Το rock’n’roll.
Δεν είμαι ενήμερος για την επιτυχία της πρώτης ημέρας ως προς την προσέλευση του κόσμου, αλλά τη δεύτερη τα πράγματα δεν ήταν ασφυκτικά. Οι πρώτοι που ανέβηκαν στη σκηνή είναι οι Έλληνες Rockin’ Bones. Δεν τους είχα ξαναδει λόγω διαφόρων συνθηκών και έτσι είχα μία μικρή ανυπoμονησία. Το γεγονός ότι ο ήχος τους ήταν ολίγον θολός και «μπουκωμένος» δεν είναι στοιχείο ικανό για την πλήρη αξιολόγηση της εμφάνισης, αλλά για τα 40 λεπτά περίπου που οι 4 Έλληνες ήταν στη σκηνή μόνο καλά πράγματα μπορώ να θυμηθώ. Το στυλ τους είναι λίγο-πολύ γνωστό, κινούμενο ανάμεσα στο rockabilly, στο rock’n’roll και στο stoner rock. Yπήρξαν και τρεις στάσεις στο instrumental surf (με τα Pipeline, Out of Limits και ένα άλλο που δεν θυμάμαι), πράγμα το οποίο αναμέναμε μιας και οι τρεις εκ των τεσσάρων Rockin’ Bones συμμετέχουν και στο έτερο καμάρι της εγχώριας rock’n’roll σκηνής, τους εξαιρετικούς Invisible Surfers. Το τελείωμα δε, ήταν καταιγιστικό. Ένα άτυπο medley του “Ace Of Spades” (Motorhead) και του κλασικού “Blue Moon”, ήταν το ιδανικό κλείσιμο για την φρενίτιδα των Ελλήνων. Το ντεμπούτο LP τους μόλις βγήκε, οπότε αν θέλετε να πάρετε μία ιδέα, ξέρετε τι να κάνετε.
Δέκα λεπτά μετά, οι Nomads ανέβηκαν στη σκηνή, ενώ εμείς προσπαθούσαμε ακόμα να προσαρμόσουμε τα αυτιά μας στον δυσβάσταχτο θόρυβο του απαράδεκτου ήχου. Ευτυχώς τα πράγματα διορθώθηκαν λιγάκι αλλά όχι στην εντέλεια. Οι Σουηδοί δεν έπαιξαν πολύ. Κάτι η κούραση των δύο εμφανίσεων κάτι και η ηλικία τους (μην ξεχνάτε ότι οι Nomads ξεκίνησαν ως μπάντα στις αρχές των 80’s), αντιλαμβάνεστε ότι τα περιθώρια ήταν στενά. Εκτός λοιπόν της μικρής και ανικανοποίητης διάρκειας του show, δεν ακούσαμε διάφορα πασίγνωστα διαμάντα όπως τα “Where the Wolf Bane Blooms”, “16 Forever”, “I’m not like Everybody Else” αλλά απολαύσαμε τη διασκευή του “I’m Five Years Ahead Of My Time” (Third Bardo η πρώτη εκτέλεση), το “Don’t tread on me”, “Bangkok” (Alex Chilton) και πολλά άλλα. Το στοιχείο που ξένισε τους περισσότερους στο Aν, ήταν η σκληρότητα του ήχου της αγαπημένης μπάντας. Δεν είναι η πρώτη φορά. Δεκάδες αναβιωτικά ή κλασικά garage σχήματα, με το πέρασμα του χρόνου σκληραίνουν αρκετά τον ήχο τους και δεν μένουν στην αυτονόητη συνταγή.
Το encore ήταν μικρό. Παραλαμβάνοντας μία λίστα από το κοινό με κάποια requests, ο τραγουδιστής των Nomads δυσαρεστήθηκε με τις «αρχαίες» επιλογές του κοινού και δοκίμασε κάτι πιο σύγχρονο και σκληρό. Δεν πρέπει φυσικά να ξεχάσουμε ότι οι Νomads έχουν και έναν καινούργιο δίσκο στην κυκλοφορία εδώ και αρκετό καιρό. Στον τελικό απολογισμό πάντως, έχω την εντύπωση ότι το συγκρότημα ευχαριστήθηκε περισσοτερο από τον κόσμο που ήταν εκδηλωτικός, κινητικότατος και χαρούμενος. Και πως να μην ήταν άλλωστε, όταν του δόθηκε μία ισχυρή δόση ενός ιστορικού και διαχρονικού rock’n’roll. That’s what it’s all about, που θα έλεγαν και οι Αμερικάνοι.
