Δύο τόσο διαφορετικά συγκροτήματα. Κοινά σημεία; Σχεδόν κανένα. Αν φυσικά εξαιρέσουμε το γεγονός ότι μοιραζόντουσαν τις βραδιές μιας μακροσκελέστατης περιοδείας σε κάθε γωνία της Βρετανίας. Δύσκολοι καιροί για νέα groups.
Προτού ανεβούν στην σκηνή οι The Electric Soft Parade, o manager τους μου ψιθύρισε στο αυτί: “Are you ready?” και μου έκλεισε το μάτι. Νωρίτερα στο soundcheck, του είπα ενθουσιασμένος ότι τα «παιδιά» του, έτσι τα αποκαλεί, είναι εξαιρετικά. Εκείνος γύρισε, και με περιέργεια μου αποκρίθηκε: “You are joking! This is nothing… Wait to see!”
Στην αρχή ήμουν επιφυλακτικός. Είναι λογικό ο manager κάθε group να είναι ενθουσιασμένος με την νέα του ανακάλυψη καθώς και να προσπαθεί να μεταδώσει τον ενθουσιασμό του και στους ανθρώπους τoυ Τύπου. Μέρος της δουλειάς του είναι. Όμως ψέμματα δεν μου έλεγε.
Οι “The Electric Soft Parade” μέχρι πρόσφατα λεγόντουσαν σκέτο “The Soft Parade”. Λόγω όμως της ύπαρξης ενός group στην Αμερική με το ίδιο όνομα, αναγκάστηκαν να προσθέσουν το “Electric”. Κάτι που σίγουρα τους ταιριάζει καλύτερα. Όπως τους ταιριάζει και ο χαρακτηρισμός «νέα μπάντα». Το group αποτελείται κυρίως από δύο αδέρφια από το Brighton. Tον Tom και τον Alex White. Ο πρώτος δεν έχει καν δικαίωμα να πιει μία μπύρα στην pub της γειτονιάς τους, είναι μόλις 17 χρονών μόνο. Βολεύεται με «χόρτο». Ο δεύτερος είναι πιο τυχερός, στα 19 του χρόνια. Μαζί αποτελούν κατά την ταπεινή μου γνώμη την ίσως αποκάλυψη των επόμενων μηνών.
Έχοντας κυκλοφορήσει μόλις δύο singles στην DB records, με το τρίτο να φτάνει στις προθήκες των δισκοπωλείων στις 22 Οκτωβρίου, και έχοντας ήδη ηχογραφήσει το ντεμπούτο τους album, οι πιτσιρικάδες από το Brighton είναι έτοιμοι να σας τραβήξουν την προσοχή. Ο Alex στην φωνή και στην κιθάρα, ο Tom στα drums, κάποια στιγμή αλλάζουν θέσεις, και με τον επίσης 17χρονο Matt να τους συνοδεύει στο μπάσο και τον John στα εφέ και στα πλήκτρα, οι The Electric Soft Parade στη σκηνή των The Wedgewood Rooms, είναι κάτι το ξεχωριστό.
Κοιτώντας προς την Αμερική και αφήνοντας πίσω τους τα όποια αρνητικά κουβαλάει η κιθαριστική σκηνή της πατρίδας τους, οι The Electric Soft Parade, συγκεντρώνουν στοιχεία από τους The Stooges, τους MC5, τους Pixies καθώς και μία υγιέστατη δόση των πρώιμων συμπατριωτών τους Spiritualized. Δεμένοι ως group, και εξαιρετικοί μουσικοί. Δεν είναι αυτοδίδακτοι, και αυτό φαίνεται. Γνωρίζουν τις δυνατότητες των μουσικών τους οργάνων, με μία ιδιαίτερη κλασσική παιδεία, την οποία τους χάρισε από όταν ήταν μικροί ο μεγαλύτερος fan του group, o πατέρας White.
Αν όμως ο Alex White ξέρει να στέκεται ωραία μπροστά στο μικρόφωνο, την παράσταση σίγουρα κλέβει ο μικρός του αδερφός. Ο Tom White πίσω από τα drums είναι ασταμάτητος. Δεν υπέρβαλλα καθόλου, και ούτε προσπάθησα να γίνω κόλακας, όταν μόλις τελείωσε το set, του είπα ότι είναι ο καλύτερος νέος drummer εδώ και πολύ καιρό! Αλλά και όταν για το τελευταίο τραγούδι της βραδιάς, πήρε στα χέρια του την κιθάρα, και πάλι το τεράστιο ταλέντο του ξεδιπλώθηκε, σε ένα 10λεπτο ψυχεδέλιας με απίστευτα ξεσπάσματα. Άδικα λοιπόν ένα τεράστιο χαμόγελο κοσμούσε το πρόσωπο του manager τους καθ’όλη τη διάρκεια του set;
Οι Cosmic Rough Riders από την άλλη προσανατολίζονται προς μία άλλη διαφορετική Αμερική από αυτήν των The Electric Soft Parade. Σημείο αναφοράς οι όμορφες παραλίες της California, και οι Byrds. H παρέα από την Γλασκώβη που ηχογραφεί πλέον για την Poptones του Alan McGee αγαπάει την μελωδία. Έχει μία ιδιαίτερη σχέση με την αρμονία. Και όταν εμφανίζεται μπροστά στο κοινό της προσπαθεί να τους μεταδώσει ένα συναίσθημα χαράς, να δημιουργήσει ένα κλίμα ευχάριστο και φιλικό. Τα καταφέρνουν; Αρκετά καλά.
Οι Cosmics είναι από τα σκληρά εργαζόμενα groups που χωρίς να έχουν κάποιο ξεχωριστό ταλέντο, έχουν καταφέρει να γίνουν γνωστοί και να αποκτήσουν αρκετούς φίλους. Ο frontman και ψυχή του group, Daniel Wylie, ερμηνεύει μέσα από την ψυχή του τραγούδια για όμορφα ηλιοβασιλεμάτα, φεστιβαλικές πεδιάδες και ιδανικές αγάπες. Ξεκινώντας με το ίσως καλύτερο τους τραγούδι “Revolution (In The Summertime)” ανεβάζουν αμέσως την διάθεση του έτσι κι αλλιώς αρκετά προετοιμασμένου κοινού για την εμφάνιση της μπάντας από την Γλασκώβη. Όμως αυτό που έγινε σχετικά γρήγορα αντιληπτό ήταν ότι τραγούδι με τραγούδι πιο βαθιά στο set list της βραδιάς, οι πέντε Σκωτσέζοι με νύχια και με δόντια προσπάθησαν να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού.
Το set των Cosmic Rough Riders χαρακτηρίζεται από μία μονοτονία στον ρυθμό και έλλειψη όποιας πρωτοτυπίας, χαρακτηριστικά που κρύβονται πίσω από τις φιλότιμες προσπάθειες του Daniel Wylie να ξεσηκώσει το κοινό καθώς και στην φιλική διάθεση όλου του group προς το κοινό τους. Η πλειοψηφία των τραγουδιών που απαρτίζουν το “Enjoy The Melodic Sunshine” ακούστηκε καθώς και κάποια b-sides, τα οποία σύμφωνα με τον Wylie είναι και καλύτερα από ορισμένα από τα τραγούδια του album. Highlights του set σίγουρα τo single “Melanie”, το “Baby You’re So Free” καθώς και το πολύ καλό “The Gun Isn’t Loaded.
Αφού απέδωσαν τις ανάλογες τιμές στον δάσκαλο Neil Young, διασκευάζοντας το “Country Home”, οι Cosmics το ίδιο χαμογελαστοί, προσιτοί και απλοϊκοί όπως και όταν ανέβηκαν στην σκηνή, μας άφησαν να αναρωτιόμαστε κατά πόσο σημαντικά είναι τα retro groups, όπως οι Cosmic Rough Riders. Ίσως τα έχουμε πάρα πολύ ανάγκη μόνο και μόνο για να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας πόσο σημαντικά και επιδραστικά υπήρξαν τα groups της δεκαετίας του ’60 και στην προκειμένη περίπτωση το αναμφισβήτο ταλέντο των Byrds. Αλλά και κάτι άλλο. Το ότι ίσως ο Alan McGee που και που μας λέει ορισμένα ψεμματάκια. «Οι Cosmic Rough Riders είναι το μέλλον του rock’n’roll» είχε πει... Sorry mr.McGee… Μια υπενθύμιση του παρελθόντος είναι.
