Tricky - Η ιστορία μιας χαμένης αγάπης.
(7 χρόνια πριν)
Το MTV προβάλλει στο Chill Out Zone το Ponderosa και μια ξενυχτισμένη παρέα (με πρώτο και καλλίτερο εμένα) μένει άφωνη μπροστά σε αυτό που βλέπει. Τα singles που ακολουθούν και το Maxinquaye έρχονται να συμπληρώσουν την έκσταση. Το επόμενο καλοκαίρι ζω και από κοντά τη μαγεία της μουσικής του, στην σύντομη αλλά υποβλητική εμφάνιση του στο Reading festival, όπου η φωνή της Martina βγαίνει τόσο αισθαντικά και αβίαστα που με αφήνει για άλλη μια φορά αποσβολωμένο (για να μη μιλήσω για την εμφάνιση της).
Στη συνέχεια η (δισκογραφική) πορεία του Tricky τον οδηγεί σε όλο πιο σκοτεινά και συνεπώς αντιεμπορικά μονοπάτια, που όμως δεν παύουν να είναι μαγευτικά, όπως και η χαοτική πρώτη εμφάνιση του στο Ροδον.
(λίγες μέρες πριν)
Αρκετά ακούγονται για τον νέο δίσκο του Tricky με κύρια συνισταμένη το ότι θα είναι ότι πιο προσιτό έχει κυκλοφορήσει, βάζοντας τέλος στην σκοτεινή περίοδό του. Τα ονόματα των συμμετεχόντων είναι τρανταχτά και παραπέμπουν στην εποχή του Nearly God. Επιλέγω να μην το ακούσω πριν τη συναυλία με την προσδοκία νέων συγκινήσεων. Για να δούμε…
(λίγο πριν)
Φτάνοντας στο Γκάζι, μετά από μια μέρα που ήμουν 14ώρες στο πόδι, αντικρίζω ένα απίστευτο στρίμωγμα στην είσοδο. Είναι πολύς κόσμος χωρίς εισιτήριο που σπρώχνοντας προσπαθεί να μπει μέσα, ενώ οι ελάχιστοι μπράβοι (που δεν μπορούν να κάνουν και πολλά) αποφασίζουν να κλείσουν εντελώς την πόρτα. Αποκλεισμένοι απέξω λοιπόν εμείς, και με το εισιτήριο στο χέρι. Η συναυλία αρχίζει και η εντολή από τους ιθύνοντες είναι να μην εξαργυρώνονται τα εισιτήρια μια και με ‘λίγο σπρώξιμο μπαίνεις’. Ok κύριοι, ας σπρώξουμε. Με τα χίλια βάσανα και τη χειρότερη διάθεση καταφέρνουμε να περάσουμε και να μπούμε εξουθενωμένοι, ενώ ο Tricky βρίσκεται στο 3ο ή 4ο τραγούδι.
(κατά τη διάρκεια)
Αυτό είναι το αγαπημένο Overcome, στο οποίο μας ξενίζει ελαφρώς η φωνή της νέας vocalist του Tricky, της Ambersunshower. Η Amber δείχνει τουλάχιστον live να μην έχει καμιά σχέση με την Martina. Η φωνή της έχει μια πιο soul και ‘’μαύρη’’ χροιά, παραπέμποντας περισσότερο στην Sarah Nelson παρά στην Martina, στερούμενη όμως της προσωπικότητας και των δυο. Παραβλέποντας της όποιες ατέλειες, αναμένουμε τη συνέχεια που όπως αναμενόταν είναι αφιερωμένη σχεδόν ολοκληρωτικά στο νέο δίσκο. Οι κιθάρα πλέον παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, δίνοντας μια ξεκάθαρη γραμμή σε καθένα από τα καινούργια κομμάτια. Μάλιστα οι εκτελέσεις είναι υπέρ του δέοντος τραβηγμένες, πιο δυνατές και rock, αλλά συχνά κουράζουν αφού είναι επιρρεπείς στην επανάληψη.
Ακόμα και μερικές επιλογές από το παρελθόν, όπως το I like girls, ακολουθούν το ίδιο στυλ παιξίματος. Το Black Steel μάλιστα μετά από μερικές στροφές μεταλλάσσεται σε άλλο ένα καινούργιο κομμάτι και η πλειοψηφία του κόσμου δεν δείχνει και πολύ ενθουσιασμό. Ίσως οι περισσότεροι να ήταν προετοιμασμένοι σαν και εμένα για κάτι το διαφορετικό. Σε γενικές γραμμές πάντως κατά τη γνώμη μου ο κόσμος έδειξε να ευχαριστιέται περισσότερο τα παλιότερα κομμάτια. 
Ο κόσμος έχει γεμίσει πλέον μέχρι πίσω τον χώρο, αφού εν τέλει ακόμα και όσοι δεν διέθεταν εισιτήριο μπήκαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Για την κατάσταση με τους ‘τσαμπατζήδες’ τα έχουμε πει και τα λέμε συνέχεια μια και τείνει να γίνει θεσμός. Απλά να αναφέρω ότι στις συναυλίες στην Αγγλία που το εισιτήριο είναι φτηνό κανείς δεν σκέφτεται να ακολουθήσει τον ‘άλλο δρόμο’ παρ’ ότι τα μέτρα είναι πολύ πιο χαλαρά. Με αντίθεση τα ακριβά φεστιβάλ (βλέπε τις σχεδόν 100 λίρες του Glastonbury) όπου η αναρρίχηση στους φράχτες είναι θεσμός. Δε θέλει λοιπόν και πολύ σκέψη για να καταλάβουν οι διοργανωτές ότι με φθηνότερο εισιτήριο θα προσέλκυαν περισσότερο κόσμο και θα έμεναν και όλοι ευχαριστημένοι. Όνειρα θερινή νυκτός θα μου πείτε…
Στα τεκταινόμενα της συναυλίας πάλι, ο Tricky επέλεξε να μην έχει καμιά επαφή με το κοινό, τραγουδώντας κυρίως με γυρισμένη την πλάτη, και χωρίς να ανταλλάσσει και πολλές κουβέντες μεταξύ των κομματιών. Ο Hawkman αναλαμβάνει στο group του Tricky τον ρόλο που κρατάει ο Horace Andy στους Massive Attack, το τζαμαϊκάνικο rapping (μήπως θέλει να μιμηθεί την πορεία τους;). Και μια και ανέφερα τους Massive, η δικιά τους στροφή σε πιο rock φόρμες με το Mezzanine είχε γίνει πολύ πιο εύστοχα και η εμφάνιση τους εκείνο τον καιρό στο Λυκαβηττό είχε επικροτηθεί πλήρως από το κοινό (άρα δεν τίθεται θέμα για το αν το ελληνικό κοινό είναι ανοιχτό σε τέτοιου είδους αλλαγές).
Συνοψίζοντας, η εμφάνιση του Tricky στο Γκάζι ήταν για εμένα προσωπικά μια απογοήτευση. Και όπως γεμίζεις με ικανοποίηση όταν βλέπεις καλλιτέχνες με τους οποίους μεγαλώνεις να εξελίσσονται και να ανεβαίνουν, τόσο μεγαλύτερη είναι η απογοήτευση για τα στραβοπατήματα τους. Τώρα για τους λόγους και τα αίτια της αλλαγής αυτής του Tricky απαιτείται πολύ συζήτηση που ίσως την κάνουμε μια άλλη φορά, λιγότερο συναισθηματικά φορτισμένοι.
(την άλλη μέρα)
Στην επίσκεψη μου στο δισκάδικο ούτε που σκέφτομαι να αγοράσω το Blowback. Παίρνω στα γρήγορα εισιτήρια για την εμφάνιση των DJ Krush/Red Snapper και απομακρύνομαι. Τα λέμε εκεί.
