Rockwave 2001: Placebo, PJ Harvey, Grandaddy, JJ72, Ash

Πάει και αυτό. Το ετήσιο ραντεβού με την χρόνια τώρα εξευρωπαϊσμένη αντίληψη περί καλοκαιρινής μουσικής διασκέδασης μας τελείωσε, αφήνοντας μας μία γλυκόπικρη γεύση η οποία εκτός του ότι φαίνεται (και είναι) ελλιπής, δεν επιβεβαίωσε τους πόθους και τις προσδοκίες μας. Με τα στοιχεία της φύσης όμως δεν μπορείς να τσακωθείς ούτε να ρίξεις ευθύνες, οπότε θα αφήσουμε πίσω μας το υπαίθριο μαζικό ντους και τα τυφλά σπριντ προς τα υπόστεγα και θα θυμόμαστε την τρίτη και τελευταία ημέρα του Rockwave 2001, μέρα η οποία μας αντάμειψε όπως έπρεπε. Ας τα πάρουμε όμως απ’την αρχή.

Ash

Ο ίδιος ήλιος που μας είχε προδώσει 24 ώρες ακριβώς πριν, είχε πιάσει την καλύτερη θέση στον Αττικό ουρανό λίγο μετά τις 6 το απόγευμα, για να παρακολουθήσει μαζί μας το πρώτο group της ημέρας. Αφού λοιπόν οι Έλληνες Engine δεν πρόλαβαν να κάνουν soundcheck, το βάρος του opening act έπεσε στους νεανικούς ώμους των Ιρλανδών Ash. Hard job, but somebody has to do it, που λένε και στην πατρίδα των τεσσάρων νεαρών. Ίσως και δυσκολότερη από ότι νόμιζαν αρχικά, αφού αρκετά προβληματάκια στον ήχο δυσχεραίναν από την αρχή την ακρόαση του πενηντάλεπτου set.

O Tim Wheeler βέβαια και η παρέα του έκαναν ότι μπορούσαν για να ανταπεξέλθουν στις συνθήκες και να μας κάνουν να ξεχάσουμε τα γεγονότα της προηγούμενης ημέρας. Με τραγούδια από όλα τα albums της καριέρας τους, συν και η καταπληκτική διασκευή τους στο “In Your Dreams” των Weezer. Μερικά τραγούδια ξεσήκωσαν το διψασμένο για διασκέδαση κοινό, ιδίως τα πρόσφατα singles “Shining Light” και “Burn Baby Burn”, καθώς και οι παλαιότερες επιτυχίες τους, ιδίως μέσα από το “1977”. Παρά όμως τον ενθουσιασμό που group και αρκετά μεγάλο μέρος του κοινού μοιράζονταν, ώρα εμφάνισης, κακός ήχος, αλλά και κάποιες κοιλιές του set, “Walking Barefoot” για παράδειγμα, κάπου χάθηκε για πολλούς το παιχνίδι.

Ίσως υπό άλλες συνθήκες τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα, αλλά και πάλι, τελικά, η ικανοποίηση από την εμφάνιση των Ash πρέπει να θεωρείται δεδομένη.

JJ72

Αν ένα συναίσθημα αντιπροσώπευε αυτό που ένιωθα απέναντι στους Ιρλανδούς πιτσιρικάδες JJ72, πριν από την εμφανισή τους στη σκηνή του Rockwave, είναι αυτό της καχυποψίας αλλά και μιας έλλειψης ενδιαφέροντος. Αντίθετα με το βρετανικό NME, το οποίο τους θεωρεί μία από τις μεγαλύτερες ελπίδες της σκηνής, προσωπικά είχα και έχω κάποιο πρόβλημα με το ύφος τους και ιδιαίτερα με τα φωνητικά του Mark Greaney. To περίφημο ντεμπούτο album τους δεν με άγγιξε καθόλου και ίσως 2-3 τραγούδια από αυτό, μπορώ να πω ότι ακούω σχετικά ευχάριστα.

Όμως παρόλα αυτά, ένα αρκετά μεγάλο μέρος του κοινού φάνηκε να αγκαλιάζει το τρίο, και να ευχαριστιέται ένα live που κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος του ντουμπούτου τους. Οι εκτελέσεις πολύ καλές, δεμένες, με την δεσποινίδα Hilary Woods, η οποία ζήτημα είναι αν έστω χαμογέλασε για λίγο, να τραβάει πολλά βλέμματα προς το μέρος της. Τα “October Swimmer” και “Snow” σίγουρα τα highlights, αλλά υπάρχει πιθανότητα να μπορέσουμε να θεωρήσουμε δικαιολογημένο τον ενθουσιασμό των Βρετανικών μέσων δημιουργείας hype;

Grandaddy

Oι Καλιφορνέζοι μάγοι Grandaddy ήταν για πολλούς από εμάς η attraction της βραδιάς, αλλά όπως αποδείχθηκε ήταν και για πολλούς περισσότερους το πιο ανούσιο μέρος της. Οι 5 Αμερικάνοι εμφανίστηκαν στη σκηνή του Rockwave για πρώτη φορά στη χώρα μας γύρω στις 9:00 και ξεκίνησαν να παράγουν τον υπέροχο ήχο τους, που προδόθηκε άλλη μία φορά από το ελλιπές soundchecking και τα προβλήματα της προηγούμενης ημέρας. Η κατάσταση βέβαια ήταν συνεχώς σε ανοδική πορεία και όσο πέρναγε η ώρα, ο ήχος αποκτούσε την μεστότητα και την υφή που έπρεπε. Το ξεκίνημα με το “Summer Here Kids” ήταν εκρηκτικό, γρήγορο και ενδεικτικό του τι έμελλε να ακολουθήσει. Τραγούδια είτε από το τελευταίο “The Sophtware Slump” είτε από το “Under the Western Freeway” διαδέχονταν το ένα το άλλο και εμείς σιγά σιγά παραδινόμασταν στις αγκαλιές τους. Φαίνεται όμως πως το hype και η παρατεταμένη αγωνία του κοινού είτε για την PJ είτε για τους Placebo, έπρεπε να μετουσιωθεί σε πράξεις, φωνές και γιουχαρίσματα. Την στιγμή δε, που η μπάντα επιδόθηκε στο ταξίδι του “He’s simple, he’s dumb, he’s the pilot”, το κοινό κατέρρευσε. Βαρεμάρα, σχόλια ανεπίτρεπτα και ατελείωτο βουητό (ακόμα και στις θεωρητικά μπροστινές σειρές), μετέτρεψαν το ενδεχόμενο trip μας σε ένα εκνευριστικό «περίμενε και θα στρώσουν τα πράγματα». Αμ δε. Στο “The Crystal Lake” που ακολούθησε, κάποιος ανυπόμονος αποφάσισε πως η ρήψη ενός πλαστικού μπουκαλιού στα μούτρα του Jason Lytle, θα έσωζε την κατάσταση και θα έστελνε στα σπίτια τους, τους Grandaddy μια και καλή. Greg Dulli part 2. Στο τέλος του τραγουδιού, φανερά εκνευρισμένος, ο μπροστάρης του group, αφήνει την κιθάρα και αποχωρεί. Ο έτερος κιθαρίστας μας «ευχαριστεί» και σιγά σιγά όλοι φεύγουν, στερώντας μας ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους, το “Miner at the dial-a-view”. Welcome to Greece.

PJ Harvey

Αν ρωτάγε κάποιος, οποιονδήποτε έκανε τον κόπο και ανέβηκε ως το ΟΑΚΑ εχτές, τι περίμενε περισσότερο από την βραδιά, η απάντηση θα ήταν σχεδόν σίγουρα “PJ Harvey”. Και η εμφάνιση της Polly και του group της δικαίωσε όλους όσους πίστευαν ότι αυτό το γεγονός δεν ήταν δυνατόν να περάσει στο παρελθόν έτσι απλά.

Ντυμένη με ένα sexy κόκκινο φόρεμα, η θεά Polly Harvey αναμφίβολα μάγεψε τους πάντες. Μία απίστευτη σκηνική παρουσία, εντυπωσιακή σαν ελάχιστες, μία γυναίκα καλλιτέχνης έτη φωτός μπροστά από όλες σχεδόν τις σύγχρονές της, και πάνω από όλα μία ψυχή τραγουδίστριας από μία άλλη διάσταση. Θ μπορούσαμε για ώρες να συζητάμε για το ποια ήταν η καλύτερη στιγμή του μικρού σετ, μόλις 50 λεπτά δυστυχώς, χωρίς να μπορούμε να συμφωνήσουμε. Από την ερμηνεία του “Rid Of Me”, μόνη της με μία κιθάρα, που σου έκοβε την ανάσα, αλλά και σου σήκωνε την τρίχα με τις φωνητικές της ικανότητες, έως τις κατά πολύ εξελιγμένες διασκευές των τραγουδιών του “To Bring You My Love”, καθώς και τις ψυχωμένες εκτέλεσεις των πρόσφατων συνθέσεων της. Ο John Parish για άλλη μία φορά απέδειξε γιατί πρέπει να θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους σύγχρονους κιθαρίστες, ενώ το όλο group που συνόδευε την PJ ήταν πραγματικά ξεχωριστό.

Εάν η εμφάνιση της PJ Harvey πριν από 5 χρόνια έχει μπει στο πάνθεον των καλύτερων συναυλιών του Ρόδον, τότε σίγουρα η χθεσινή βραδιά ανήκει σίγουρα σε μία από τις 2-3 καλύτερες στην ιστορία των ελληνικών festivals.

Placebo

Mετά το πέρας της δεύτερης συναυλίας των Placebo στη χώρα μας, είναι πλέον οφθαλμοφανές πως το συγκρότημα είναι huge. Οι πωλήσεις και το φανατικό κοινό που έχουν δημιουργήσει είναι πέρα από την φαντασία τους και αποδείχθηκε χθες το βράδυ. Χιλιάδες κόσμου χόρευαν και τραγουδούσαν (μαζί και εμείς, αλλά προς τα πίσω) όλες τις γνωστές επιτυχίες της Βρεττανικής μπάντας. Η εκρηκτικότητα και η ενέργεια που εκλύουν οι τρεις Placebo είναι ό,τι πρέπει για headliners ελληνικού ροκ φεστιβάλ, και για μίαμιση ώρα περίπου, μέσα από τα πασίγνωστα πλέον “Every me, every you”, “Without you I’m nothing”, “Special K”, “Days before you came”, “Taste in men”, “Passive Aggressive”, “My sweet prince” και “Black-eyed man” όλοι φαίνονταν ότι διασκεδάζουν. Το τελείωμα δε με το “Pure Morning” έγινε με ένα show θορύβου το οποίο ήταν καταπληκτικό.

Aν πριν δύο χρόνια, οι Placebo είχαν κλέψει την παράσταση από τους – για πολλούς – προδότες Blur, τότε φέτος, δικαιωματικά, το Rockwave τους ανήκε. Είχαν τον καλύτερο ήχο από όλους, οι κιθάρες και το μπάσο έβγαιναν καταπληκτικά και το κοινό παραληρούσε. Οι Placebo πλέον και με την χθεσινή τους εμφάνιση εντάχθηκαν στο πλαίσιο των καλλιτεχνών, που η Ελλάδα αποθεώνει και δεν βαριέται ποτέ να τους δει live. Σε κανα-δυο χρονάκια, και συγκεκριμένα στο Rockwave 2003, μάλλον το όνομα Placebo θα φιγουράρει και πάλι στα χαρτάκια των εισιτηρίων. Δεν μας χαλάει καθόλου.

Επίλογος

Tα δύο τελευταία χρόνια, το Rockwave μοίαζει να το έχουν καταραστεί. Πέρσι οι ακυρώσεις διαφόρων συγκροτημάτων και φέτος η ακύρωση μιας ολόκληρης ημέρας, η οποία καλώς έγινε σύμφωνα με τις συνθήκες. Ατυχία ναι, αλλά δεν ζήσαμε το καθιερωμένο φεστιβαλικό διήμερο και φαίνεται πως κάτι λείπει. Ευθύνες δεν μπορούμε να επιρρίψουμε στην διοργανώτρια αρχή. Αντιθέτως το μόνο που μπορούμε πλέον να κάνουμε ως μουσικόφιλοι είναι να ελπίζουμε ότι το μόνο αξιοπρεπές και τακτικό φεστιβάλ που έχουμε να γίνει του χρόνου όπως ακριβώς θα σχεδιαστεί. Όλα τα υπόλοιπα διορθώνονται.

Σημείωση: Το φωτογραφικό υλικό θα προστεθεί σε μερικές ημέρες σε ένα ξεχωριστό άρθρο.