Καθώς περίμενα υπομονετικά να εμφανιστούν στη σκηνή οι The Divine Comedy, και με συντροφιά 2-3 ξανθιές, μπύρες εννοώ, έφερνα στο μυαλό μου τις προηγούμενες δύο φορές που είχα την χαρά να παρακολουθήσω το group ζωντανά. Στην Αθήνα, για την περιοδεία του Casanova o Neil Hannon ήταν αυτός ο απόλυτος μποέμ διασκεδαστής, με την απίστευτη περσόνα. Στην βρετανική περιοδεία για το Fin De Siecle, αρκετά πράγματα είχαν αλλάξει, με το group να παρουσιάζει μια πιο τραβηγμένη και εκκεντρική εμφάνιση και με τον ήχο τους, με όλα αυτά τα βιολιά και τα gongs, να φαντάζει τεράστιος. Αφού τελείωσε η περιοδεία, ο Neil Hannon έλεγε ότι το group είχε φθάσει σε αδιέξοδο. Το μονοπάτι που πήραν με τα τελευταία albums τους δεν θα μπορούσε να τους οδηγήσει πουθενά αλλού. Το ερώτημα ήταν βέβαια, το τι θα έκαναν από εκεί και πέρα.Και η απάντηση βέβαια δίνεται αυτές τις τελευταίες εβδομάδες. Περιοδεία, νέο single, και νέο album, Regeneration, μας δίνουν το στίγμα της τόσο συμπαθητικής Βρετανικής μπάντας.
Με το που κάνει το πολυμελές group την εμφανισή του στη σκηνή, το βλέμμα όλων καρφώνεται στον Neil Hannon. Ξεχάστε τα όμορφα κουστούμια του, τα γυαλιά ηλίου, τα καλογυαλισμένα παπούτσια, το προσεγμένο κούρεμα και το μόνιμο χαμογελό του. Ο νέος Hannon φοράει baggy παντελόνι, ξεβαμένο t-shirt, σκονισμένα αθλητικά παπούτσια, μαλλί α λά Liam Gallagher, έχει κύκλους κάτω από τα μάτια, και είναι πολύ σοβαρός. Είναι αυτός ο πραγματικός Neil Hannon, που κρυβόταν πίσω από τις διάφορες περσόνες των περασμένων χρόνων; Ή μήπως και αυτή, είναι ακόμα μία περσόνα; Δεν είμαι σίγουρος.
Όμως παρακολουθώντας την συναυλία τους που κράτησε γύρω στα 115 λεπτά, για ένα είμαι σίγουρος. Ο Hannon παραμένει ένας από τους πιο χαρισματικούς τραγουδοποιούς των Βρετανικών νησιών, ίσως λιγότερο επιτυχημένος από ότι θα του άρμοζε. Χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις ανάμεσα στα τραγούδια, οι The Divine Comedy παρουσίασαν το σύνολο του νέου τους album. Με εμφανέστατες τις πινελιές του Nigel Godrich, o οποίος είχε την ευθύνη της παραγωγής του Regeneration, τα τραγούδια που ακούσαμε καιρό προτού κυκλοφορήσει το album, εντυπωσίασαν το μεγαλύτερο μέρος του κοινού. Μπορεί βέβαια να μην ευχαριστούν όσους έχουν συνδέσει τους The Divine Comedy με την χιουμοριστική party pop ατμόσφαιρα ιδιαίτερα του Casanova, αφού τα νέα τραγούδια είναι σαφέστατα προσωπικά, σκοτεινά, και μελαγχολικά, αλλά όσοι έχουν την ικανότητα να διακρίνουν την ομορφιά των στίχων και των μελωδιών, καθώς βέβαια και τα για μια ακόμα φορά καταπληκτικά φωνητικά του Hannon, δεν μπορούν παρά να υποκλειθούν.
Το νέο υλικό των The Divine Comedy είναι σίγουρα διαφορετικό στην πλειοψηφία των τραγουδιών από τις προηγούμενες δισκογραφικές προσπαθειές τους. Υλικό εξαιρετικό, αλλά όχι αυτό που θα τους προσφέρει sold out αρένες ή θέση support group στην περιοδεία του Robbie Williams, μέχρι και σε αυτό το σημείο είχαν φτάσει οι αθεόφοβοι. Από τα νέα τραγούδια ξεχώρισα αμέσως ορισμένα διαμάντια, τα οποία προβλέπω να κολλήσουν το στερεοφωνικό μου μόλις πέσει στα χέρια μου το Regeneration. Κατ’ αρχάς τα Mastermind και Perfect Lovesong συγκαταλέγονται κατά τη γνώμη στα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ο Hannon στην καριέρα του. Ακουστική κιθάρα και πιάνο συνοδεύουν τα πανέμορφα φωνητικά του Hannon στο πρώτο, ενώ το δεύτερο είναι σχεδόν αυτό που υποδηλώνει ο τίτλος του. Το single Love What You Do, το μοναδικό τραγούδι από το Regeneration που είχα ακούσει πριν την συναυλία ξεσήκωσε το σχετικό αμήχανο κοινό, γεγονός λογικό σε τέτοιες περιπτώσεις. Πολύ καλές εντυπώσεις και αναμνήσεις μου άφησε και το Lost Property.
Από την άλλη, σε κάποιες στιγμές νόμιζα για λίγο ότι παρακολουθούσα τους Radiohead, αφού κυρίως οι Joby και Ivor Talbot έβγαζαν έναν ήχο, τον οποίο για να τον επιτύχουν θα πρέπει να άκουσαν με προσοχή τις συμβουλές του Godrich. Εδώ βέβαια, συνδυασμένο και με την πρωτόγνωρη σκηνική τους παρουσία, με τον Ivor να παρεκτρέπεται με την κιθάρα του και τον Hannon να κυλιέται στο πάτωμα, εννοείται ότι το κοινό σάστισε. Βέβαια υπήρχαν και κάποιες αδύναμες στιγμές, όπως τα Timestretched και Dump It Down, για τα οποία όμως επιφυλλάσομαι έως ότου τα ακούσω στο δωματιό μου συντροφιά με τον κατάλληλο φωτισμό και λίγο κρασάκι να ρέει.
Ανάμεσα από τα νέα τραγούδια, μερικά αγαπήμενα παλιότερα μας ένωναν με το παρελθόν του group. Lucy και Victoria Falls από το Liberation, θύμισαν τις πρώιμες εποχές του τραγουδοποιού Neil Hannon. Ειδικά το Victoria Falls όπως τόνισε και ο Hannon είχαν να το ερμηνεύσουν ζωντανά από το 1994. Μία καταπληκτική εκτέλεση του σχεδόν τέλειου pop τραγουδιού Tonight We Fly, μας ταξίδεψε πίσω στο Promenade, ίσως το καλύτερο album του group. Και τα Life On Earth, Generation Sex, καθώς και το εκκεντρικό Sweden αντιπροσώπευσαν το Fin De Siecle.
To encore θα μπορούσα να πω ότι ήταν και αυτό που περίμενα ως κατάλληλη κατάληξη αυτής της επανεμφάνισης των The Divine Comedy. O Neil Hannon μόνος του στη σκηνή, με μία ακουστική κιθάρα στα χέρια και χαμογελαστός, και το κοινό να τραγουδάει μαζί του τα National Express και Becoming Like Alfie, το δεύτερο το μοναδικό τραγούδι μέσα από το Casanova το οποίο ακούστηκε, παρά τις επίμονες παρακλήσεις για τα Frog Princess και Something For The Weekend. Για το τέλος, όλο το group μας αποχαιρέτησε με το The Beauty Regime, το τραγούδι που κλείνει και το Regeneration.
Θέλετε επίλογο; Λυπάμαι δεν έχει. Έχω μείνει μόνο με την ανυπομονησία για το Regeneration. Και με αυτό θα ασχοληθούμε σύντομα ελπίζω.
