Κείμενο: Γιώργος Γερασιμίδης
Μπορεί να καθυστέρησαν αρκετά, αλλά ήγγικεν -επιτέλους- η ώρα που οι Radiohead θα αποκάλυπταν τους εαυτούς τους μπροστά στο ελληνικό κοινό. Όσοι τυχεροί βρίσκονταν το συγκεκριμένο βράδυ της Κυριακής στο Θέατρο Γης της Θεσσαλονίκης, ή αλλιώς στο Νταμάρι της Τριανδρίας όπως το λέμε εμείς οι “εντόπιοι”, ήταν μάρτυρες άλλης μια αποκαλυπtικής εμφάνισης του κορυφαίου ίσως συγκροτήματος της Γηραιάς Ηπείρου αυτή τη στιγμή.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα εμφανίστηκαν αρχικά οι Clinic ως support group, αλλά η κίνηση στους δρόμους επιστροφής από τα γειτονικές παραθεριστικές περιοχές (βλ. Χαλκιδική) δεν μας επέτρεψαν να τους απολαύσουμε. Οι Radiohead ήταν συνεπείς στο ραντεβού τους. Στις 10 ακριβώς έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή, παρουσιάζοντάς μας ένα πρόγραμμα που η διάρκειά του μαζί με τα 2 encores κράτησε τελικά κάτι παραπάνω από 1,5 ώρα. Fake Plastic Trees, Just (“a song for the guys” όπως μας είπε ο Thom), Street Spirit, No Surprises, Karma Police, My Iron Lung, Talk Show Host, Airbag, Paranoid Android, Lucky, έιναι μερικά από τα τραγούδια που ακούστηκαν στον αέρα της Θεσσαλονίκης.
Συνολικά πρέπει να μας έπαιξαν και γύρω στα 8-9 τραγούδια από την νέα τους δισκογραφική δουλειά που περιμένουμε το φθινόπωρο. Με ένα πρώτο άκουσμα έχω την εντύπωση ότι η κυκλοφορία του νέου τους album θα έχει να μας παρουσιάσει πολλά νέα στοιχεία στον ήχο τους - έναν νέο ήχο πιο ατμοσφαιρικό, πλούσιο σε samples και loops. Χαρακτηριστικά, σε ένα τραγούδι όπου ο Thom έπαιζε πιάνο και τραγουδούσε κάτι σαν “I got two colors in my head”, από μια στιγμή και έπeιτα παράτησε το μικρόφωνο και άρχισε να χορεύει πέρα-δώθε ακούγοντας την φωνή του σε loop!
Η συναυλία έκλεισε μετά από 2 encores με τους Radiohead να ερμηνεύουν τον ύμνο Exit Music (for a film). Και αφού μας ευχήθηκαν “We hope that you choke, that you choke…” εγκατέλειψαν τη σκηνή μέσα σε αποθέωση.
Αυτό ήταν. Τα φώτα άναψαν. Δε θα ξαναέβγαιναν σήμερα. Θα κάνουμε καιρό να ξαναδούμε τον Thom να κουνά ρυθμικά (ή μάλλον σχεδόν σπαστικά) το κεφάλι του αριστερά – δεξιά στην προσπάθειά του να μην απομακρυνθεί από το μικρόφωνο ενώ τραγουδάει. Θα κάνουμε καιρό μέχρι να δούμε και πάλι τον Jonny Greenwood να μαστιγώνει τις χορδές καθώς χαμηλώνει το χέρι του πάνω στη ταστιέρα της κιθάρας του. Θα μας λείψουν τα ρυθμικά τύμπανα του Phil Selway, με τα κοφτά του brakes… Τους θέλουμε γρήγορα και πάλι κοντά μας, κι ας αρνήθηκαν στις επιταγές της πλειoψηφίας του κοινού που ήθελε να ακούσει το Creep… Ελπίζουμε να μην το καθυστερήσουν πολύ...
