Πολλοί πιστεύουν ότι οι συναυλίες είναι από τις καλύτερες μορφές διασκέδασης. Όταν μαθαίνεις λοιπόν ότι ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα της δεκαετίας -γνωστό για τα δυνατά live του- έρχεται στη χώρα σου για μια εμφάνιση, όλο χαρά αγοράζεις εισιτήριο, κλείνεις θέση σε μια από τις εκδρομές για Αθήνα και περιμένεις.
‘Ερχεται λοιπόν η μέρα της συναυλίας, ανηφορίζεις – κυριολεκτικά – στο θέατρο Πέτρας, προμηθεύεσαι μπύρες και διάφορα πολιτικού – διαφημιστικού περιεχομένου φυλλάδια που μοίραζαν διάφοροι, και μπαίνεις στο θέατρο. Βγαίνουν τα support group που προσπαθούν να ζεστάνουν τον κόσμο. Πρώτοι οι TSOPANA RAVE, που μπορεί να μην ενθουσιάζουν το κοινό με το σύντομο set τους, αλλά δεν το κοιμίζουν κιόλας. Δεύτεροι οι Θεσσαλονικείς LESS THAN HUMAN. Με θράσος αντιστρόφως ανάλογο των συναυλιακών εμπειριών τους – πρώτη τους εμφάνιση μπροστά σε τόσο κόσμο – ανεβαίνουν στη σκηνή και παραδίδουν μαθήματα γύρω από το thrashcore και το πως παίζεται. Ο κόσμος αντιδρά θετικότατα, ειδικά όταν βελτιώνεται ο κάκιστος ήχος των πρώτων λεπτών. Δημιουργούνται τα πρώτα mosh pit της βραδιάς, και μέσα από το 35λεπτο set τους οι LESS THAN HUMAN καταφέρνουν να αποκτήσουν νέους οπαδούς και να αποδείξουν ότι είναι με διαφορά το κορυφαίο ελληνικό συγκρότημα στο χώρο τους.
Πιάνεις λοιπόν μια καλή θέση και περιμένεις τους headliners. Μετά από 45 λεπτά αναμονής, οι 4 μουσικοί guerillas – επανάσταση μέσω πολυεθνικής; - ανεβαίνουν στη σκηνή. Λιτό σκηνικό, ένα πανό του Τσε και μια ανάποδα κρεμασμένη σημαία των Η.Π.Α. στα μόνιτορ. Σύντομος χαιρετισμός και “Kick out the jams”. Aπρόβλεπτη κίνηση, πολύ σπάνια μια συναυλία αρχίζει με διασκευή. Η καλοκουρδισμένη μηχανή που λέγεται RAGE AGAINST THE MACHINE παίρνει μπροστά, και παίζει ένα best of set χωρίς διακοπές. “Bulls on parade”, “Bombtrack”, “Guerilla radio”, “Freedom”, “People of the sun”, “Bullet in you head”, “Sleep now in the fire”. Kαμία επαφή με τον κόσμο, ένα ευχαριστώ μόνο στην ελληνική επιτροπή για την σωτηρία του Μουμία Αμπου-Τζαμάλ. Όλοι γουστάρουν, χτυπιούνται και είναι μες την καλή χαρά. Με το που κλείνουν μια ώρα επι σκηνής, αποχωρούν, βγαίνουν για encore, τελειώνουν με το τραγούδι – σήμα κατατεθέν τους “Killing in the name of”, και φεύγουν μετά από μια ώρα και ένα τέταρτο. Απολογισμός. Άψογοι μουσικά, έδωσαν στον κόσμο αυτό που ζητούσε, μουσική για εκτόνωση δηλαδή. Δεν μας κούρασαν με πολιτικά λογίδρια, αυτή τη δουλειά την κάνουν οι στίχοι τους. Υπήρχε όμως η αίσθηση ότι έπαιζαν μέσα σε μια γυάλινη σφαίρα, δεν υπήρχε επάφη με το κόσμο.
Κάπως έτσι θα τελείωνε η περιγραφή μιας φυσιολογικής συναυλίας. Κάποιοι όμως αποφάσισαν να φωτίσουν τη νύχτα μας με μολότωφ και κάποιοι άλλοι να μας κάνουν να κλάψουμε με δακρυγόνα. Να ξεκαθαρίσω ότι πολιτικά ανήκω στον αντιεξουσιαστικό χώρο, αποποιούμαι όμως κάθε σχέση με τους ανώριμους ανεγκέφαλους που στο όνομα μιας ιδεολογίας έκαψαν αυτοκίνητα και μηχανάκια παιδιών που το μόνο λάθος τους ήταν ότι ήθελαν να δουν μια συναυλία, και μπορεί να είχαν και τις ίδιες ιδέες. Αν θέλεις να ξεκινήσεις μια επανάσταση, τα βάζεις με τον εχθρό σου, όχι με τους πιθανούς συμμάχους σου. Το να καις αυτοκίνητα και μαγαζιά ανύποπτων και άσχετων με την όλη φάση είναι το λιγότερο θρασυδειλία και δείχνει έλλειψη σκέψης, βούλησης και προοπτικής.
Στο ρόλο του προστάτη του πολίτη η τιμημένη και αλάνθαστη ΕΛ.ΑΣ. αποφασίζει σε ανοιχτό χώρο που φυσάει αρκετά και έχει μερικές χιλιάδες κόσμου, να ρίξει δακρυγόνα, στα πλαίσια των διεθνών συνθηκών που απαγορεύουν την χρήση χημικών όπλων. Φεύγεις όπως-όπως γιατί το τσούξιμο έιναι ανυπόφορο και δεν παίζουν παλαιστινιακά Ιούνιο μήνα, έχοντας ξεχάσει ό,τι προηγήθηκε.
Μια νύχτα με καλή αρχή, μέση και τέλος που επαφίεται στις ευαισθησίες του καθενός…
