Κείμενο: Δημήτρης Γκιώνης
Η άφιξη των Radiohead στην Ελλάδα για τρεις ζωντανές εμφανίσεις αποτέλεσε από μόνη της ένα από τα σπουδαιότερα μουσικά γεγονότα -ever- για τη χώρα μας. Με τα δύο τελευταία τους album εκτοξεύθηκαν σε μακρινές σφαίρες καλλιτεχνικής δραστηριότητας, προκάλεσαν πάσης φύσεως -από θετικά έως λίαν κολακευτικά- σχόλια και, βεβαίως, δημιούργησαν τις ανάλογες απαιτήσεις από μέρους μας για οτιδήποτε κάνουν στο μέλλον.
Όλα αυτά τα χρόνια το group μας έχει δημιουργήσει την εικόνα μιας ομάδας καλλιτεχνών που δεν θυσιάζουν τις πεποιθήσεις τους προς χάρην της εμπορικότητας ή των επιταγών της μουσικής βιομηχανίας. Αυτή η εικόνα έχει δημιουργηθεί τόσο μέσω της μουσικής και των στίχων τους, αλλά και από την στάση τους απέναντι στον Tύπο, τις δηλώσεις και τις υπόλοιπες καλλιτεχνικές τους δραστηριότητες (σουρεαλιστικά video clips, συμμετοχή σε ακτιβιστικές εκδηλώσεις, ακόμα και το επίσημο site τους δεν έχει καμία σχέση με τα υπόλοιπα). Aυτήν την εικόνα επιβεβαίωσαν και από κοντά (χωρίς βέβαια να τους απασχολεί το γεγονός) το βράδυ της Δευτέρας.
Τα καινούρια τους κομμάτια διαφέρουν αρκετά από ότι έχουν ηχογραφήσει μέχρι τώρα και δεν δίστασαν να ξεκινήσουν αλλά και να τελειώσουν το live τους με δύο από αυτά. Δεν δίστασαν επίσης να μας παρουσιάσουν ένα -ως επί το πλείστον- χαμηλών τόνων, άλλα πολύ υψηλής συναισθηματικής φόρτισης, set. Οι Radiohead ξεκίνησαν τη συναυλία με το "Optimistic" , ένα καινούριο κομμάτι δημιουργώντας αμηχανία στο κοινό τόσο στην αρχή όσο και στο τέλος του, αμηχανία η οποία διαλύθηκε αμέσως μετά, καθώς ακολούθησαν τα "Bones" και "Κarma Police". Το ένα κομμάτι διαδέχοταν το άλλο ( "Street Spirit" , "Lucky", "No Surprises" και κάποια καινούρια), ενώ μπροστά μας παρακολουθούσαμε ένα παγκοσμίως κορυφαίο group. Είναι φανερό ότι κάθε μέλος ξεχωριστά διαθέτει πολύ υψηλή τεχνική, ενώ όλοι μαζί βγάζουν έναν αψεγάδιαστο ήχο. Μπορούσες να ακούσεις ακόμα και την τελευταία λεπτομέρεια από το πιάνο ή το ξυλόφωνο που έπαιζε ο Jonny , το αρμόνιο που έπαιζε ο Τhom ή τα δεύτερα φωνητικά του Ed.
H δυναμική και συνάμα ευαίσθητη προσωπικότητα του Thom ξεχώριζε από την πρώτη στιγμή. Ερμηνεύει τα τραγούδια λες και τα βιώνει εκείνη τη στιγμή, ενώ κάθε του απλή κίνηση ή βλέμμα μπορεί να μεταδώσει πολλαπλά συναισθήματα σε εκείνον που παρακολουθεί. Η προσωπική μου αδυναμία, ο κιθαρίστας Jonny Greenwood, διαθέτει μοναδικό στυλ επί σκηνής και χειρίζεται την κιθάρα σαν να είναι προέκταση του σώματός του. Θα μου μείνει για πάντα χαραγμένη η στιγμή στο κιθαριστικό ξέσπασμα του "My Iron Lung", όταν και τίναζε αλεπάλληλα ολόκληρο το σώμα του. Άψογη τεχνική και άψογο στυλ…
Στο καινούριο τους υλικό διακρίναμε νέους (για το group) τρόπους δομής και ανάπτυξης των κομματιών. Τα κομμάτια χτίζονται άλλοτε πάνω σε ήχους που παίζει ο Τhom πότε στο αρμόνιο, πότε στο πιάνο και άλλοτε σε μια διαπεραστική γραμμή του μπάσου του Colin. Στη συνέχεια εξελίσσονται …απρόβλεπτα, χωρίς ευδιάκριτες μελωδικές γραμμές και με τις κιθάρες απλά να συνοδεύουν. Είμαι πάντως σίγουρος ότι οι Radiohead θα μας εντυπωσιάσουν για άλλη μια φορά με την επόμενή τους κυκλοφορία.
Από μια ονειρική -στο συνολό της- εμφάνιση ξεχωρίσαμε την καταπληκτική εκτέλεση στο "Talk Show Host" και το καινούριο κομμάτι που το ακολούθησε : "Τhe National Anthem" στο οποίο κυριαρχεί ο ήχος του παραμορφωμένου μπάσου από την αρχή ως το τέλος. Ακούστηκαν επίσης, εκτός των άλλων, τα "Fake Plastic Trees", "Climbing Up The Walls", "Airbag" (ξεκίνησε με ηχητικό καταιγισμό από 3 κιθάρες) και "Just". Το κύριο set έκλεισε με το "Everything In Its Right Place", ένα καινούριο κομμάτι στο τέλος του οποίου ακούγονται φωνητικά του Thom που sample-άρει εκείνη τη στιγμή ο Jonny, ενώ ο Thom διασχίζει όλη τη σκηνή κάνοντες διάφορες περίεργες χορευτικές φιγούρες.
Το group επέστρεψε σχετικά σύντομα στη σκηνή για το πρώτο encore που ήταν και η κορυφαία στιγμή της βραδιάς: "Εxit Music".Ο Thom να ερμηνεύει απίστευτα και από κάτω 6.000 κόσμου να μένουν άφωνοι και μαγεμένοι …Πραγματικά αξέχαστες στγμές…Το "Planet Telex" μας επανέφερε στο έδαφος και το "Knives Out" -που ακολούθησε- είναι ίσως το πρώτο κομμάτι από τα καινούρια τους που θα θεωρηθεί κλασικό. Για το τέλος μας επεφύλασσαν το επικό "Paranoid Android" με τον Jonny να "ασελγεί" διαδοχικά στο πιάνο και την κιθάρα του. Ιδανικό φινάλε μιας πραγματικά μεγάλης βραδιάς για όλους εμάς που βρεθήκαμε στο Λυκανηττό .
Δεν θα έπρεπε να παραλείψουμε το γεγονός ότι το κοινό ήταν με διαφορά το καλύτερο που έχουμε συναντήσει σε συναυλία. Ένα κοινό που δεν είχε βρεθεί εκεί για να ανάψει αναπτήρες στο ''Street Spirit" ή στο "Lucky" (ναι, ο.k., υπήρχαν και εξαιρέσεις…), δεν είχε έρθει για να καταφερθεί εναντίον των "μπάτσων" ή να πετάξει μπουκάλια, ούτε για να ακούσει μόνο το "Creep" και την υπόλοιπη ώρα να ασχολείται με το "ταίρι'' του. Ήταν ένα κοινό που είχε έρθει στη συναυλία όχι για να διασκεδάσει, αλλά για να ψυχαγωγηθεί. Τήρησε απόλυτη σιγή στο "Exit Music", χειροκρότησε και επευφήμησε το group σε όλα τα καινούρια κομμάτια.To κοινό που κατάφερε να κερδίσει τη συμπάθεια του group (ο ένας κιθαρίστας Ed και ο drummer Phil χειροκρoτούσαν στο τέλος) και να κλέψει την καρδιά του μπασίστα Colin (είχε τα γενέθλιά του) που ερχόμενος για το 2ο encore ("How To Disappear…") πέταξε λουλούδια προς το πλήθος, ανταποδίδοντας το happy birthday που του είχαν τραγουδήσει όσοι ήταν μπροστά!!
