Αν μη τι άλλο δεν έχουμε δει πολλές μπάντες στο Ρόδον με τέτοια ορμή, όρεξη, ευτυχία καθώς παίζουν. Οι Waterboys, δηλαδή ο Mike Scott, το μοναδικό σταθερό μέλος του group, επανήλθαν στο προσκήνιο μετά από 7 χρόνια επίσημης απουσίας, με ένα album και μια περιοδεία που τους έφερε και στη χώρα μας, όπου είναι και ιδιαίτερα αγαπητοί (το sold out δεν ήταν και έκπληξη).
Το νέο album φυσικά ήταν η αφορμή για το κοινό, και ίσως και για τους ίδιους, εφόσον και τα έδωσαν όλα στα παλιά και ποσοτικά τα τίμησαν αρκούντως. Άλλωστε, και οι ίδιες οι εντυπώσεις από την τελευταία στούντιο δουλειά δεν ήταν και ιδιαίτερα καλές, ουσιαστικά συνεχίζοντας τον προσωπικό δρόμο του Mike Scott. Οι παρουσίες των Thighopaulsandra (Spiritualized, Julian Cope) και του παλιού γνώριμου σαξοφωνίστα Anthony Thistlehaite, αλλά και κάποια νέα στοιχεία (samples και effects), δεν διέσωσαν και πολλά.
Παρά τα νέα στοιχεία αυτά όμως οι Waterboys ήρθαν στην Ελλάδα για να παίξουν ξεδιάντροπο (ή αγνό αν θέλετε), τραχύ rock'n'roll, επικό -σαν άλλοτε- και λιγότερο με τον τρόπο που το αντιλαμβάνονταν στο τέλος των 80s.
Γύρω στις 10 παρά άνοιξε η αυλαία με τον Adam Snyder να ερμηνεύει οτιδήποτε εκτός από τους Mercury Rev όπου συμμετέχει. Με μια φυσαρμόνικα και μια κιθάρα στα χέρια ερμήνευσε δικές του συνθέσεις αλλά και παραδοσιακές αμερικάνικες στιγμές, δίνοντας λίγο μετά το πρώτο μισάωρο των 10 τη σκυτάλη στους βασικούς καλεσμένους της βραδιάς.
Με το Let It Happen για εισαγωγή και ένα γρήγορο ξεπέταγμα στα κομμάτια του τελευταίου δίσκου (στα οποία το κοινό στάθηκε λίγο αμήχανο), γρήγορα στράφηκαν στα παλιά με ίσως κάποια ισοπεδωτική τραχύτητα, μέσα στην κάψα τους να σώσουν το αγνό rock 'n' roll.
Μια προσπάθεια που ενθουσίαζε όμως το κοινό, καθώς οι δραματικοί, σχετικά επικοί και ίσως συμβατικοροκίζοντες ρυθμοί στους οποίους κινούνταν, είχαν ελάχιστη από τη folk, κέλτικη αίσθηση που τα διαπερνούσε κάποτε.
Αλλά ουδείς πτοήθηκε. "Strange boat", "The Pan Within", "Glastonbury Song", "All The Things She Gave Me", "Fisherman's Blues", "Don't Bang The Drum!" (φυσικά!) και φυσικά τα καλύτερα για το τέλος: "Be My Enemy" για ξαναζέσταμα στο encore, το μεγάλο hit "The whole of the moon" από το This Is the Sea του 1985 και στην δεύτερη "επαναφορά", "Red Army Blues" και "All along the watchtower" μέσα σε αποθέωση.
Για δύο περίπου ώρες οι Waterboys έκαναν κάτι παραπάνω από το κέφι τους (θα το επαναλάβω: ελάχιστες φορές έχουμε δει μουσικούς να το χαίρονται τόσο πολύ) και το (πολυσυλλεκτικό όπως αναμενόταν) κοινό ανταποκρίθηκε, κυρίως προς το τέλος. Εκπληξη σίγουρα η ορμή και η ζωντάνια, όχι όμως και οι παραστάσεις και οι ήχοι.. Οχι και τα συναισθήματα... Και οι διαγυγές... Εκτός αν περιμέναμε από τους ίδιους να μην θυσιάσουν την ευαισθησία που τους περιέβαλλε. Αλλά, διάολε, ένα live είναι και τίποτα παραπάνω. Με συγκεκριμένους νόμους. Που ακολούθησαν...
