Τρεις βδομάδες μετά την διήμερη συναυλία τους στο ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ, τα Κρίνα μας έκλεισαν ραντεβού στο ΑΝ club (το οποίο έχει εντυπωθεί στην σκέψη μου, για κάποιο μάλλον αδιευκρίνιστο λόγο ως "ο δικός τους χώρος"). Όταν φτάσαμε εκεί (από τις 8:30!) ανακαλύψαμε ότι υπήρχαν ήδη μαζεμένοι μερικοί προφανώς εξίσου αγχωτικοί πιστοί του συγκροτήματος. Οι πόρτες άνοιξαν στις 10:45 και ο χώρος άρχισε σιγά σιγά να γεμίζει, ευτυχώς όμως όχι τόσο ασφυκτικά όσο μας είχε συνηθίσει σε προηγούμενες συναυλίες.
Η λύτρωση από την αναπόφευκτη πολύωρη αναμονή, έρχεται στις 11:00, όταν σβήνουν τα φώτα και τα παιδιά παίρνουν τις θέσεις τους στη σκηνή κάτω από τους ήχους του "Ένας τρόπος να πεις αντίο". Ο Θάνος σκύβει ν' ανάψει τσιγάρο, πιάνει κουβέντα με τους μπροστινούς, παίρνει την κιθάρα και τυλιγμένος σε μια μπλε ομίχλη μας οδηγεί μέσα από τις άγριες απότομες στροφές της μουσικής, στην καταχνιά του "Το σώμα αυτό είναι δειλό". Αμέσως μετά στάζει σαν βάλσαμο μέσα μας η μελωδία του "Αν το βρεις".
"Ένα τραγούδι για το πως βλέπουμε τη δικιά μας νύχτα... Γράφτηκε μεσημέρι", έτσι... αντί καλησπέρας από το Θάνο μας προετοιμάζει για μια σκοτεινή "Νύχτα" η οποία δεν μπορεί να φωτιστεί από το "Μίζερο φως" που την διαδέχεται. Αντιθέτως σκοτεινιάζει όλο και περισσότερο για να παραδοθεί τελικά στο απόλυτο μαύρο της "Γυναίκας που διάβαζε ποιήματα", όλα ερμηνευμένα με απίστευτα σπαρακτική ένταση.
Τα Κρίνα συνεχίζουν να μας ποτίζουν με τις "Μικρές αλήθειες" τους και ο Θάνος αποκαλύπτει τη σχέση του με το συγκρότημα και το κοινό του μέσα από τους στίχους του "Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ' την κόλαση": "Κάνω παρέα με λεπρούς που θέλουν χάδια" (δείχνοντας τα υπόλοιπα παιδιά του group πίσω του), "Μ' άγια ρεμάλια και μυαλά σακατεμένα" (και τα χέρια του αγκαλιάζουν το κοινό), ενώ στη συνέχεια ζωγραφίζει μορφές θανάτου μέσα "Σ' ένα όνειρο από χιόνι".
Ακολουθεί το σημείο της συναυλίας που ο Θάνος περνάει το λουρί της κιθάρας στον ώμο του για να ανασύρει μέσα από τις ψυχές όλες εκείνες τις "Απώλειες που (τελικά δεν) έγιναν συνήθειά μας", να μιλήσει για τη ζωή και το θάνατο ("Βάλτε να πιούμε") και να μας στείλει στο άπειρο με το καταπληκτικό "Απ' τ' άπειρο σε σένα", για το οποίο δεν μπορώ να καταλάβω αν τελικά είναι οι απερίγραπτοι στίχοι του αυτοί που χαράζουν μέσα σου όλα αυτά τα συναισθήματα που προσπαθεί να εκφράσει ή το αγωνιώδες, απελπισμένο ξέσπασμα της μουσικής, εκεί που τα λόγια τελειώνουν και ο ποιητής μένει ανήμπορος να ζωγραφίσει με λέξεις την ένταση των συναισθημάτων του.
Συνεχίζοντας, τα Κρίνα μας χαρίζουν "Στιγμές" μικρών θανάτων πριν μας στείλουν στον Άδη μια "Κυριακή των Βαϊων". Ο Θάνος αρχίζει να πειράζει το κοινό σιγοτραγουδώντας στίχους από το "Virginia Klein" -ακυκλοφόρητο- ("Άσε με να σε δω να πεθαίνεις, άσε με να σε δω να πονάς"), ξεσηκώνοντας τους παλιούς φίλους του group. Αμέσως όμως σταματά για να κλάψει "Για όλα αυτά που δεν θα δω", ενώ στο τέλος του τραγουδιού συνεχίζει να κεντρίζει το κοινό με στίχους από το "Κάτω από το ηφαίστειο" που προκαλούν παραλήρημα σε όσους βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από τη σκηνή. Το γλυκό όμως αυτό πείραγμα τελειώνει μέσα από τις πρώτες στροφές του "Ζωή σαν τη δικιά μου" επισημαίνοντας δυνατά οτι "Μια φορά ζούμε μονάχα, παιδιά, είμαστε όλοι περαστικοί... ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ"!
Οι πρώτες νότες του επόμενου κομματιού σκεπάζουν την φωνή του Θάνου ο οποίος προσπαθεί κάτι να πει: "Περιμένετε λίγο ρε, τώρα που μου ήρθε πρέπει να το πω", φωνάζει στα υπόλοιπα παιδιά κόβοντάς τους και συνεχίζει: "Τώρα πια είμαστε star... είμαστε στο νούμερο 4" (αναφερόμενος -προφανώς- στα charts). "Στο νουμερο 1 είναι ο... Ρόκος" και προσπαθεί αμέσως να σταματήσει τις αποδοκιμασίες του κοινού λέγοντας "... όχι, ρε, εντάξει, μη βρίζετε... είμαστε όλοι άγγελοι" -συνδέοντάς το με τους πρώτους στίχους από την "Γιορτή" ("Κάπου θα υπάρχουν άγγελοι, κάπου θα κρύβονται στη γη") που ακολουθεί. Η συνέχεια της γιορτής εκτυλίσσεται μέσα από ξέφρενους ρυθμούς που προκαλούν ντελίριο στο κοινό: "Κλόουν την Τετάρτη την Κυριακή νεκρός", "Απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική", "Μέρες αργίας" και το συγκρότημα αποχωρεί αφήνοντας το κοινό να ζητάει κι άλλο!
Το encore αποδεικνύεται εξίσου έντονο. Τα Κρίνα πεθαίνουν "Στο πλάι σου", μας καίνε με την "Μπαλάντα της φωτιάς" και τελειώνουν μεσα σε έναν απίστευτο "Μπλέ χειμώνα", όπου ο Θάνος μοιράζει "σας αγαπώ" στο κοινό του, κατεβαίνει από τη σκηνή και χάνεται μέσα σε δεκάδες χέρια που απλώνονται να τον αγκαλιάσουν. "Δεν θα συγκρίνω φως με το σκοτάδι"... Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτός ο στίχος μου έρχεται πάντα στο μυαλό όταν προσπαθήσω να συγκρίνω τις αισθήσεις που ξεσηκώνουν μέσα μου τα Κρίνα με την αίσθηση οποιασδήποτε άλλης μουσικής...
Χρειάζεται να γράψω γενικά σχόλια για αυτή την συναυλία (ή και για τις δύο επόμενες); Τι μπορείς να πεις για ένα συγκρότημα που σου χαρίζει μουσική που μετουσιώνεται σε κάτι που λαμβάνεται από όλες σου τις αισθήσεις, μουσική που έχει ευωδιά κρίνου και αγριοκέρασου, γεύση από άγριο μέλι, αφή κομματιασμένου κρύσταλου πάνω σε μετάξι και ζωγραφίζει εικόνες μέσα στην ψυχή σου με τα πιο σκοτεινά και συγχρόνως τα πιο έντονα χρώματα;
