Προειδοποίηση: Το παρακάτω κείμενο δεν αποτελεί μία αντικειμενική ανταπόκριση ενός συναυλιακού γεγονότος. Αντίθετα, κινείται στα πλαίσια του φανατισμού, της τυφλής συμπόρευσης, και ενός χρόνιου αθεράπευτου κολλήματος. Ελπίζω να μου το επιτρέπει το εκλεκτό αναγνωστικό κοινό του Avopolis.
Ως κάθε καλός Drude, έτσι και εγώ, για άλλη μία φορά, έκανα πράξη το ευχάριστο καθήκον μου, να απάντησω θετικά στο ετήσιο κάλεσμα του Arch-Drude. Τόπος συνάντησης για τους παλιούς και μύησης για τους νεότερους Drudes, στις 22 Οκτώβρη 2000CE ήταν η όμορφη πόλη του Southampton, στα νότια παράλια του μεγαλύτερου των Βρετανικών νησιών. Αφού περάσαμε κάποιες ώρες προσπαθώντας γνωρίσουμε τις συνήθειες των ανυποψίαστων ντόπιων, οι οποίοι -ω τι πλάνη μεγάλη Μητέρα!- αγνοούσαν την παρουσία στην πόλη τους της Αυτού Ιεροσύνης του, πλησιάσαμε μαζί με αρκετούς άλλους Drudes, που αναγνωρίσαμε αναμεμειγμένους μέσα στη μάζα των ανυποψίαστων, προς την αίθουσα μέσα στην οποία θα συντελούνταν 120 λεπτά μετά την αποχώρηση του Πάνσοφου Ήλιου, το Μεγάλο Μυστήριο.
Η ατμόσφαιρα στην αίθουσα ιδιαίτερα ευχάριστα φορτισμένη με τους Krautrock ήχους των αδελφών Can, Faust, Ash Ra Tempel, αλλά και των διάφορων alter ego του Arch-Drude Julian (Queen Elizabeth και Brain Donor), να αντηχούν από τα ηχεία και να μας προετοιμάζουν εγκεφαλικά και ψυχικά για το αδιαμφισβήτητο, την εμφάνισή Του.
Και ναι, νάτος, μέσα από σύννεφα καπνού ο μεγάλος Cope, επιβλητικότερος από ποτέ, με βαμμένο στο χρώμα της φωτιάς πρόσωπο, αρχιερατική περιβολή στο χρώμα της λεοπάρδαλης και, ω μα δεν το αξίζουμε!, τις κλασσικές μαύρες μπότες με την τεράστια σόλα. Αφού ως καλός οικοδεσπότης μας υποδέχτηκε, και εμείς αμέσως υποκληθήκαμε στην παρουσία του, μας εισήγαγε στη βραδιά με τις πρώτες νότες από το Up-wards at 45 degrees, να μας διαπερνάνε το σώμα, και με τους πρώτους στίχους που ξεστομίζει ο Julian να μας κάνει να ανατριχιάζουμε. Με την ίδια χαρακτηριστική wah-wah ηλεκτροακουστική κιθάρα και με την τεράστια προσωπικότητα του να πλημμυρίζει την σκηνή, (ποιος άλλος άραγε έχει τα κότσια να εμφανίζεται τόσα χρόνια χωρίς group;) συνεχίζει με ένα ακόμα αριστούργημα από το, προσωπικά αγαπημένο μου, (αυτή και αν είναι δύσκολη επιλογή) Jehovahkill, το Soul Desert.
H βραδιά κύλησε κάτω από ένα συγκινησιακό πέπλο για όλους τους παρόντες Drudes, αφού και μόνο το γεγονός ότι βλέπαμε τη φιγούρα του Άγιου Julian επί σκηνής, και όχι μόνο, αφού αρκετές φορές βρέθηκε να περπατάει ή ακόμα και να έρπεται αναμεσά στις θέσεις μας, μας έφτανε. Διότι ο Arch-Drude Julian Cope, για όλους εμάς τους πιστούς του, είναι αδιαμφισβήτητα μία απο τις κορυφαίες προσωπικότητες που έχει γεννήσει η Μεγάλη Βρετανία. Μία προσωπικότητα πολύπλοκη, πολυπρόσωπη, με μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πορείας στο γενικότερο καλλιτεχνικό στερέωμα, από τα τέλη της δεκαετίας του '70 οπότε και ξεκίνησε από το Liverpool, αρχικά με τους μυθικούς The Crucial Three και ύστερα με τους The Teardrop Explodes.
Εξαιρετικός μουσικός, καταξιωμένος συγγραφέας και ποιητής, παγανιστής, παντογνώστης σε ότι αναφορά την Παλαιολιθική Εποχή, το εκπληκτικό μεγαλεπίβολο έργο του The Modern Antiquarian αποδεικνύει περίτρανα του λόγου το αληθές, και ίσως από τους λίγους Ευρωπαίους καλλιτέχνες που πραγματικά έχουν ζήσει μία απόλυτη rock 'n' roll ζωή, με όσα καλά και κακά αυτό συνεπάγεται.
Για όλους εμάς που παρακολουθούμε την πορεία αυτού του ανθρώπου, ειδικά τα τελευταία χρόνια που τα κολλημάτα του και οι ψυχώσεις του τον έχουν μετατρέψει σε μία απόλυτη underground και cult μορφή, και μόνο που ακούμε τη απίστευτη και αναλείωτη φωνή του, σε μια σειρά λατρεμένων κλασσικών τραγουδιών από όλη την καριέρα του, το ότι όλοι γνώριζαν κάθε στίχο είναι περιτό να το αναφέρω πιστεύω, μπορεί να μας κάνει να ανατριχιάζουμε. Η στιγμή που με την cult διπλή ηλεκτρική κιθάρα του παίζει μια απίστευτη εκτέλεση του Sunspots, η οποία συνεχίστηκε για δέκα λεπτά μετά την τελευταία συγχορδία του κομματιού (μην περιμένετε να μπορώ να μεταφέρω σε λέξεις αυτά που διαδραματιστήκαν πάνω και κάτω από τη σκηνή εκείνα τα δέκα λεπτά, αφήστε με να το κρατάω για τον εαυτό μου), μπορεί να με κάνει να αισθάνομαι τυχερός που είμαι ένας από τους λίγους εκλεκτούς.
Στο δεύτερο μισό της βραδιάς ένας φίλος από τα παλιά συντρόφευσε τον Julian στη σκηνή, ο αξιότιμος και εξαιρετικός μουσικός Donald Ross "Donneye" Skinner, με τον οποίο δημιούργησαν το εξίσου αριστουργηματικό Peggy Suicide πίσω στο 1991. Ο Donneye πέρναγε από τα synthies, στο mellotron, και από εκεί στην κιθάρα και στο μπάσο, με αποτέλεσμα να αποδοθούν ακόμα καλύτερα μερικές από τις πιο λαμπρές στιγμές του Arch-Drude.
Όπως προειδοποίησα στην αρχή αυτού του άρθρου, αυτό που μόλις διαβάσατε είναι η άποψη ενός φανατικού οπαδού του Julian. Ότι και να κάνει αυτός ο καλλιτέχνης, με ενθουσιάζει, από τους κατά καιρούς krautrock και ambient πειραματισμούς του, μέχρι τα πιο pop τραγουδάκια του. Η σκηνική του παρουσία κατά την γνώμη μου είναι από τις κορυφαίες εμπειρίες που κάποιος σωστός μουσικόφιλος μπορεί να απολαύσει. Αποχωρώντας από το Guildhall, παρατηρώντας τους σύντροφους Drudes (παρεπιπτόντως, η μέση ηλικία ήταν γύρω στα 35 έτη - αν πιστεύετε ότι ο Άγγλος indie πιτσιρικάς γνωρίζει τον Julian είστε γελασμένοι) βρέθηκα να σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που έχω παρακολουθήσει τον Julian σε τρεις δημόσιες εμφανίσεις του, δεν είναι και λίγο πράγμα να έχεις απολαύσει το κολλημά σου τόσες φορές. Εύχομαι επίσης να καταφέρει επιτέλους να τελειώσει την ηχογράφηση του πολυαναμενόμενου νέου επίσημου album του, Citizen Cain'd. Και όταν τα καταφέρει, να ξέρετε ότι ο οπαδός του στο Avopolis, θα είναι έτοιμος για άλλη μία "αντικειμενική" δισκοκριτική.
Set list για όσους ξέρουν:
Part 1:
Up-wards At 45 Degrees
Soul Desert
I'm Your Daddy
Autogeddon Blues
When I Walk Through the Land Of Fear
Paranormal In The West Country
Search Part
Sunspots
Part 2 μαζί με τον Donneye:
If You Loved Me At All
East Easy Rider
Leperskin
Sleeping Gas
By The Light Of The Silbury Moon
Jellypop Perky Jean
Pristeen
The Great Dominions
