Διάφανα Κρίνα

Την Παρασκευή το βράδυ, το ΡΟΔΟΝ είχε γιορτή. Μια από αυτές τις περίεργες συναντήσεις που όλοι φοράνε μαύρα και με μισάνοιχτο βλέμμα προσπαθούν να καταλάβουν, αν είσαι οικείο πρόσωπο. Τα Διάφανα Κρίνα μετά αρκετούς μήνες αποχής από τις ζωντανές εμφανίσεις επέστρεψαν στολίζοντας τη σκηνή, για να μοιραστούν μαζί μας τη χαρά της κυκλοφορίας της νέας τους δουλειάς. Το νέο album τους που πιθανότατα είναι και ο λόγος που τους κράτησε απομονωμένους τόσο καιρό, ήταν διαθέσιμο στην "βινυλιακή" του εκδοχή υπερτερώντας κατά ένα κομμάτι σε σχέση με το μικρό ασημένιο του αδερφάκι που θα κυκλοφορήσει την Δευτέρα. Το γεγονός δε, ότι θα πραγματοποιούσαν μια και μοναδική εμφάνιση προκάλεσε ένα ταχύτατο sold out της συναυλίας, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πλέον εισιτήριο τρεις μέρες πριν.

Το κλίμα μέσα στο συναυλιακό χώρο ήταν ιδανικό, αφού η απόφαση των υπεύθυνων για περιορισμό των εισιτηρίων είχε εξαιρετικά αποτελέσματα στο να δημιουργηθεί μια θερμή, αλλά όχι και ασφυκτική ατμόσφαιρα.

Λίγο μετά τις 10 η μελωδία του "Ένας τρόπος να πεις αντίο" απλώνεται στη αίθουσα στρέφοντας την προσοχή όλων επί σκηνή. Τα Διάφανα Κρίνα ξεκινάνε το set τους μετά από μια θερμή υποδοχή, με κομμάτια από το καινούργιο τους album. Η αντίδραση ήταν αναμενόμενη, με πλήρη αφοσίωση στην ακρόαση των νέων ακουσμάτων, φθάνοντας σε γνώριμα κομμάτια από προηγούμενες εμφανίσεις, όπως ο "Τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο" και το "Στο πλάι σου". 

Το κυρίως set ξεκίνησε ως συνήθως με το εναρκτήριο λάκτισμα του "Κυριακή των Βαίων" το οποίο και ακολουθήθηκε από τον καταιγισμό των "Όλα αυτά που δε θα δω" & του πρώτου των πρώτων, όπως είπε και ο ίδιος ο Θάνος, την "Μπαλάντα της φωτιάς". Προκειμένου να χαλαρώσουν οι ρυθμοί μετά το "Αν το βρεις" ακολουθεί ένα ακουστικό πρόγραμμα με τη συνοδεία ακουστικών κιθάρων, ενώ οι ρυθμοί ξανανεβαίνουν σιγά σιγά από το "Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ' την κόλαση", περνώντας στο "Ζωή σαν τη δικιά μου" και καταλήγοντας στο "Μέρες αργίας" και τον "Μπλε χειμώνα" στα οποία και επικρατεί πανικός.

Κάπου εκεί ο Θάνος καληνυχτίζει για να προκαλέσει ένα δυνατό χειροκρότημα. Το encore δε θα απογοητεύσει κανένα αφού ξεκινάει με τη "Γιορτή" συνεχίζει με το "Βάλτε να πιούμε" και καταλήγει σε ένα ακόμα νέο κομμάτι με το οποίο και κλείνει η συναυλία αυτοσχεδιάζοντας. Λίγο μετά και ενώ η ώρα μετράει πλέον αντίστροφα προς τις 1, η βραδιά τελειώνει όπως ξεκίνησε, επαναφέροντας μας ξανά στην πραγματικότητα.

Τι παραπάνω να πει κανείς για αυτή τη βραδιά, αφού την ανυπέρβλητη υπεροχή των Διάφανων Κρίνων στις συναυλίες την γνωρίζουν όλοι όσοι τους έχουν δει από κοντά. Απαράμιλλη ακουστική τελειότητα, άψογο ηχητικό δέσιμο μεταξύ των οργάνων, μάλλον ο Θάνος Ανεστόπουλος είναι ο μόνος αστάθμητος παράγοντας (σε κάποιες εμφανίσεις δεν ακούγεται καλά) και αυτή τη φορά ήταν υπέρ του δέοντος καλός. Ένα μονάχα ευχαριστώ για τα αστέρια που σκόρπισαν ξανά στα όνειρα, μέσα στον μουντό συννεφιασμένο ουρανό.