Δέος.
Μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί το συναίσθημα που κυρίευσε τους εκατοντάδες τυχερούς που βρέθηκαν στην αίθουσα στολίδι του Royal Festival Hall, στην νότια όχθη του Τάμεση στο Λονδίνο. Δέος προς την Αυτού Εξοχότης Του, Kurt Wagner. Τον άνθρωπο που δημιούργησε φέτος, μαζί και με τα υπόλοιπα μέλη των πολυπληθών Lambchop βέβαια, το αριστουργηματικό Nixon.
Με τα εισιτήρια να έχουν εξαφανιστεί μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες από τη ημέρα κυκλοφορίας τους, από νωρίς στον όμορφο συναυλιακό χώρο (πανομοιότυπο εσωτερικά με το δικό μας Μέγαρο Μουσικής Αθηνών) είχε συγκεντρωθεί πλήθος ανυπόμονων θαυμαστών της μουσικής της παρέας από το μακρινό Nashville.
Η βραδιά ξεκίνησε με μία έκπληξη, αφού δεν είχε ανακοινωθεί τίποτα προηγουμένως.
Γύρω στις 7.45 στη σκηνή εμφανίστηκε η συμπαθέστατη δεσποινίς Skye Edwards και οι υπόλοιποι Morcheeba, εμφανέστατα νευρικοί, αλλά και χαρούμενοι, αφού μόνοι τους, όπως μας εξήγησαν, ζήτησαν να τους γίνει η τιμή να ανοίξουν την εμφάνιση των Lambchop. Και ενώ κάθε λίγο η γλυκιά Skye ευχαριστούσε τον Kurt Wagner και τόνιζε πόσο μεγάλη fan είναι η ίδια, η φωνή της μας μάγεψε σε ανάλαφρες εξαιρετικές ακουστικές εκτελέσεις αρκετών αγαπημένων τραγουδιών του group και από τα τρία albums, αλλά και στην πολύ καλή διασκευή του Season Of The Witch του Donovan.
Αφού μας αποχαιρέτησαν εμφανέστατα συγκινημένοι οι Morcheeba, η ανυπομονησία για την εμφάνιση της φοβερής παρέας από το Nashville κορυφώθηκε. Κι ενώ ακόμα το διάλειμμα διαρκούσε και το μεγαλύτερο μέρος του κοινού είχε αποσυρθεί στο φουαγιέ και στα bars του RFH, τα μέλη των Lambchop, με πρώτο τον Kurt Wagner με το χαρακτηριστικό baseball καπέλο του, έπαιρναν τη θέση τους στη σκηνή και κούρδιζαν τα μουσικά τους όργανα. Και μετά από λίγο, χαλαροί, πίνοντας τη μπύρα τους, φάνηκε σαν να περίμεναν να τελειώσει το κοινό το ποτό του, να επιστρέψει στις θέσεις του, και αυτοί ως ταπεινοί μουσικοί να το διασκεδάσουν. Τελικά, δεν έκαναν μόνο αυτο, αλλά μας έστειλαν σε μία άλλη διάσταση, μας μάγεψαν.
Το set που παρουσίασαν ήταν χωρισμένο σε δύο ίσα μέρη.
Στο πρώτο, ακούσαμε αρκετά καινούργια τραγούδια, τα οποία κινούνταν κοντά στον mellow ήχο του Nashville Parent μαζί με ορισμένα παλαιότερα από τα τρία πρώτα albums.
O Kurt Wagner ανθρώπινος, μα και εξωπραγματικός, με τη φωνή του να μεταλλάσσεται, με την εκπληκτική του ικανότητα στα falsetto, ποιητικός, σε σημείο να καθηλώσει το σύνολο των φίλων που βρέθηκαν στο RFH. Απόλυτη σιωπή καθ'όλη τη διάρκεια των τραγουδιών, και αποθέωση ύστερα από την κάθε τελευταία νότα. Ανεπανάληπτες και συγκινητικές στιγμές για ένα group που πραγματικά φαινόταν σαν να μην πίστευε αυτό που συμβαίνει.
Αυτό που επακολούθησε βέβαια στο δεύτερο μέρος της βραδιάς ήταν και το πλέον μαγευτικό. Στα 13 μέλη των Lambchop προστέθηκε και μία 10μελής ορχήστρα εγχόρδων, με σκοπό να αποδώσουν με τον καλύτερο τρόπο την ατμόσφαιρα του Nixon. To αποτέλεσμα; Απλά ονειρικό! Ακούσαμε σε εκπληκτικές εκτελέσεις ολόκληρο το φετινό album, εκτός του The Butcher Boy, και στη συνέχεια καταπληκτικές διασκευές σε κλασσικά soul τραγούδια, όπως τα πανέμορφα Give Me Your Love και Love and Sympathy. Τα χειροκροτήματα παρατεταμένα, standing ovation ύστερα από κάθε τραγούδι, οι απευθυνόμενες προς τον Wagner κραυγές "You're a genius!" μόνιμες, ο ορισμός της αποθέωσης για ένα σπουδαίο group, έναν ανεπανάληπτο σύγχρονο μας μουσικό, συνθέτη, ερμηνευτή, και άνθρωπο.
Δυσκολεύομαι να μετατρέψω σε λέξεις τα συναισθήματα που μου
 |
