Calexicο

avopolis.team

Share this

ΔΙΕΘΝΗ ΝΕΑ

Morrissey «Δεν μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα στην Αγγλία, θα σε πάνε φυλακή»

Και όμως. Οι Calexico ήρθαν για δεύτερη φορά στη χώρα μας μέσα σε τέσσερεις μήνες. Και όχι μόνο αυτό. Κατάφεραν να γεμίσουν τον αρκετά μεγάλο χώρο του Τεχνόπολις στο Γκάζι, δίνοντας μία εξαιρετική παράσταση που δεν απογοήτευσε κανένα. 

Ποιός θα το φανταζόταν πριν 6-7 μήνες ότι τώρα θα μπορούσαμε να βάλουμε στην ίδια πρόταση τη λέξη mainstream με τη λέξη Calexico; Και όσοι ήταν εκεί θα το καταλάβουν πολύ εύκολα. Διότι όπως και να το κάνουμε οι Calexico δεν είναι μόνο τα απογειωτικά χορευτικά πονήματα που συνοδεύονται από τις τρομπέτες και την latin διάθεση. Είναι επίσης οι αδιάκοπες post-rock αναζητήσεις μέσα από καθαρτήρια instrumental breaks που όμως όσο πάνε και θυσιάζονται στο βωμό του κεφιού της μάζας πετώντας σε δεύτερη μοίρα όλους αυτούς που τους αγάπησαν από αυτά ακριβώς τα κομμάτια. Ποιός μπορεί όμως να τους κατηγορήσει. Ποιός απορρίπτει την επιτυχία. Κανείς. Δεν είναι βέβαια σίγουρο ότι η ίδια η μπάντα αντιλαμβάνεται στο έπακρο αυτό που έλαβε χώρα εκείνο το Σάββατο στο Γκάζι. Εμείς όμως σίγουρα το αντιληφθήκαμε και προσωπικά εξοργίστηκα.

Ας περάσουμε όμως στα ουσιώδη και ας αφήσουμε τα παρασκηνιακά για το τέλος. Οι Calexico εμφανίστηκαν γύρω στις 21:45 στη σκηνή απογοητεύοντας τον κύριο Πυκνάδα που περίμενε το νέο καμάρι της City Slang για support. Ας έχει. Ο Joey Burns σαφώς ενθουσιασμένος από το μέγεθος του κοινού άνοιξε τη συναυλία της μπάντας με μία σύνθεση από τα μακρινά 60’s γεμίζοντας με προσωπικά με ευφορία. Αν θυμάμαι καλά ήταν το Apache των θρυλικών Shadows. Εδώ πρέπει βέβαια να τονίσουμε ότι το έτερο συνθετικό ήμισυ των Calexico αποφάσισε λόγω σοβαροτάτων οικογενειακών λόγων να μείνει στην Αμερική και έτσι η αντικατάσταση του drummer ήταν κάτι το οποίο το μάθαμε εκείνη την ημέρα. Ας είναι όμως καλά οι φιλίες και οι διασυνδέσεις της μπάντας που τελικά κανόνισε και πίσω από τα drums κάθισε ο drummer των Freakwater.

To set των Calexico θα μπορούσε να το διαχωρίσει κάποιος σε δύο διαφορετικά «ημίχρονα». Το πρώτο αποτελούμενο από πιο «αντιεμπορικά» (το έζησα να το γράψω και αυτό) κομμάτια και το δεύτερο διαμορφωμένο με μια πιο «πανηγυρικη» χροιά. Στο πρώτο μισό ακούσαμε τα κλασσικά Stray, El Picador, Service & Repair, The Ride (Pt. II) και αρκετά άλλα. Η κατάσταση ήταν αφόρητη. Εκατοντάδες κόσμου να συζητούν σαν να βρίσκονται σε club, βαβούρα και μερικά άτομα να βρίσκονται προσηλωμένα στη σκηνή προσπαθώντας να ακούσουν και να βιώσουν τη συναυλία. Αλλά όλα αυτά ως εκ θαυμάτος κόπηκαν όταν ο κύριος Burns ανακοίνωσε το κλού της βραδιάς που δεν ήταν άλλο από την εμφάνιση των Mariachi Luz De Luna που τους ακολουθούν πιστά στο πρόσφατο Ευρωπαικό τους tour.

Συνολικά έχουμε 9 άτομα στη σκηνή και οι Mariachi ξεκινούν το πρόγραμμα τους με το “Cancon De Mariachi” που είχαν ερμηνεύσει οι Los Lobos για την ταινία Desperado του Robert Rodriguez. Χαμός. Το κοινό παραληρεί. Χοροί, παλαμάκια, απίστευτη διάθεση. Εγώ ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται. Ο Πυκνάδας με τον Θανόπουλο (που έβλεπαν για πρώτη φορα τους Calexico) ήταν σαφώς πιο ήρεμοι. Τέλος πάντων. Πάμε παρακάτω.

Στη συνέχεια ακούσαμε το “Ballad Of Cable Hogue”, “Trigger” και μετά οι Mariachi μας έδωσαν δύο κλασσικά ισπανικά τραγούδια τα οποία μου φάνηκαν ιδιαίτερα αδιάφορα. Το τελείωμα μετά και από τα δύο encore ώς αναμενόταν έγινε με το καταιγιστικό “The Crystal Frontier”. Πανζουρλισμός.