Κάντε click στην εικόνα για ακόμα μεγαλύτερη ανάλυση
Πόσο συναίσθημα μπορείς να δώσεις στη μουσική χωρίς να καταδυναστεύσεις το είναι σου; Πόσο προσωπική μπορεί να γίνει η ερμηνεία σου χωρίς φτάσεις στην αγοραφοβία; Πόσο λεπτή είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ επιθυμίας και ουτοπίας; Η Chan Marshal δεν φαίνεται να έχει τις απαντήσεις. Και εκτός αυτού με την εμφάνιση της κατάφερε να μεταφέρει τις υπαρξιακές ανησυχίες της και σε εμάς. Μέσα από τις λίγες φράσεις της, τις λιτές κινήσεις της, τις μικρές λεπτομέρειες της σύντομης εμφάνισης της και προπαντός μέσα από την ερμηνεία της. Αλλά ας ξεκινήσουμε από το τι ακριβώς συνέβη τη βράδια της 'συναυλίας' της Cat Power στο υπόγειο του Roadhouse στο Manchester.
Το Roadhouse στο οποίο εμφανιζόταν η Cat Power είναι το Garage του Manchester. Μάλιστα είναι ακόμα μικρότερο και η χαμηλή οροφή δημιουργεί μια αποπνιχτική ατμόσφαιρα. Για την περίπτωση την αποψινής βραδιάς, μάλιστα, είχαν προστεθεί μάλιστα μερικά ξύλινα τραπεζάκια με διασκορπισμένα κεριά ώστε ο χώρος να μην δείχνει τόσο κρύος. Το κοινό δεν ξεπερνούσε τα 50 άτομα και περιελάμβανε από indie kids μέχρι τους γνωστούς θαμώνες, μερικοί εκ τον οποίων δεν σεβάστηκαν την χαμηλόφωνη παρουσία της Chan, κάνοντας φοβερό θόρυβο από το bar.
Τα support acts κινήθηκαν στο χώρο του folk, και περιελάμβαναν έναν αδιάφορο Άγγλο και έναν ενοχλητικό Νορβηγό. Λίγο μετά τις 10 βγήκε στην σκηνή και η Chan. Πήρε θέση μπροστά στο μικρόφωνο, με τα μαλλιά ριγμένα μπροστά στο πρόσωπο της, μια ηλεκτρική κιθάρα στα χέρια και ένα μικρό σημείωμα με την σειρά των τραγουδιών. Αμέσως μετά τα πρώτα ακόρντα διέκοψε για να ξανακουρδίσει την κιθάρα της. Δυσανασχέτησε και με τον χώρο και κατέβασε το μικρόφωνο κάτω από τη σκηνή, συνεχίζοντας ανάμεσα στα τραπεζάκια στις πρώτες γραμμές. Δεν κοίταζε στον κόσμο (πως θα μπορούσε άλλωστε αφού το πρόσωπο της ήταν εντελώς καλυμμένο από τα μαλλιά της) ενώ ήταν στραμμένη σχεδόν πλάγια. Χωρίς διακοπή συνέχισε με τα ακόρντα του Satisfaction ενώ όταν ακούστηκαν μερικά χειροκροτήματα έδειχνε να μην της αρέσει. 'Καταστρέφετε το κλίμα΄ είπε χαριτολογώντας και συνέχισε παίζοντας κυρίως τραγούδια από το πρόσφατο Cover Records.
Η φωνή της καταπληκτική. Απορούσες πως βγαίνει από αυτό το λεπτοκαμωμένο σώμα και έμενες να την κοιτάς αποσβολωμένος. Η ίδια δεν έδειχνε να είναι ικανοποιημένη όμως. Διαμαρτυρόταν τόσο για τη φωνή της όσο και για τον ήχο της κιθάρας (αν είναι δυνατόν!!). Κατέθετε την ψυχή της όμως και δεν ήθελε τίποτα για αντάλλαγμα. Μάλλον θα προτιμούσε να μην βρισκόταν καν μπροστά μας, να μην την παρατηρούσαν αδιάκοπα τα μάτια μας, να μην ακούμε προσεκτικά την κάθε λέξη της. Δυστυχώς μερικοί είχαν αποσυρθεί στο μπαρ (μάλλον εκεί κατευθύνθηκαν εξ' αρχής) το οποίο δεν είχε καν θέα στη σκηνή άλλωστε και όσοι ήταν εκεί μόνο για τα επί σκηνής τεκταινόμενα δεν ενδιαφέρονταν. Ο θόρυβος μεγάλωνε με αποτέλεσμα να διαγράφεται η δυσφορία στο πρόσωπο της Chan.
Άρχισε να παίζει το αριστουργηματικό 'Sea of love' αλλά η φασαρία την διέκοψε. Παραδέχτηκε ότι έτσι δεν μπορεί να συγκεντρωθεί. Μονολογούσε στη συνέχεια ότι πρέπει να δείχνει επαγγελματίας. Προσπαθούσε να συνεχίσει αλλά διέκοπτε συχνά δείχνοντας την δυσφορία της. Τελικά σταμάτησε πηγαίνοντας βιαστικά στην ασφάλεια των παρασκηνίων. Το 'Wild is the wind' δυστυχώς δεν επρόκειτο να ακουστεί. Είχε περάσει μια ώρα βέβαια, αλλά κανένας δεν φαίνεται να είχε χορτάσει. Τόσο οι 50 που παρακολουθούσαμε αποσβολωμένοι την μελαγχολική Chan όσο και οι 5-10 που κάθονταν στο μπαρ (αυτοί δεν είχαν χορτάσει από μπύρες βέβαια). Κάθε προσπάθεια να την παροτρύνουμε να επιστρέψει ήταν μάταια και γρήγορα το κατάλαβαν όλοι.
Το πρώτο ερώτημα που σου έρχεται στο μυαλό είναι τι έφταιξε. Η φασαρία των απαράδεκτων Άγγλων ήταν σίγουρα ένας λόγος. Αλλά ακόμα και χωρίς αυτήν η Chan έδειχνε να έχει προβλήματα. Τι συμβαίνει στην σκοτεινή ψυχή της αγαπημένης αυτής ερμηνεύτριας; Δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε, αλλά ας κάνουμε μερικές υποθέσεις.
Η θέση της στη σκηνή την κάνει να νιώθει πολύ άβολα. Δεν τον θέλει αυτόν τον ρόλο. Δεν είναι όμως και σε θέση να προσποιηθεί 'to be professional' όπως ήταν τα δικά της λόγια. Η εντύπωση που δίνει είναι ότι καταθέτει τον εαυτό της μέσα από την ερμηνεία της και αυτό την κάνει να νιώθει ανασφάλεια. Εξού και η δυσφορία της για τον ήχο που σίγουρα δεν ήταν δείγμα τελειομανίας.
Ακούμε ότι θα εμφανιστεί σύντομα και μπροστά στο ελληνικό κοινό και πραγματικά με προβληματίζει αυτή η προοπτική. Δεν ξέρω αν έχουμε συνηθίσει οι Έλληνες να απομυθοποιούμε αυτόν που βρίσκεται στη σκηνή και να εκμηδενίζουμε την απόσταση μεταξύ μας. Αν έχουμε συνηθίσει να πηγαίνουμε σε μια συναυλία όχι για να 'διασκεδάσουμε' με την γνωστή έννοια αλλά για να δεχτούμε αυτά που έχει να μας καταθέσει ο δημιουργός. Αν, σε τελική ανάλυση, μπορούμενα καθίσουμε μια ώρα χωρίς να ανταλλάξουμε έστω μια κουβέντα με τον διπλανό μας.
Την εμφάνιση της Cat Power αν την δεις επιφανειακά μπορείς να την χαρακτηρίσεις ως αποτυχία. Αυτή όμως ήταν ίσως η πιο ειλικρινής 'παράσταση' που έχω δει ποτέ μου. Ασχέτως αν δεν είχε όμορφο τέλος.
