Yo La Tengo

Aυτή τη φορά ο προορισμός ήταν διαφορετικός. Το εισιτήριο των Yo La Tengo έγραφε για ένα περίεργο 'Brown Shipley Theatre' οπότε δε θα καταλήγαμε ούτε στα συνηθισμένα Academy και Apollo, ούτε στα πιο 'underground' Hop & Grape και Roadhouse. To θεατράκι ήταν στο κλασικού στυλ Northern College of Music, στο οποίο η μοναδική φορά που είχα βρεθεί στο παρελθόν ήταν για κάτι εντελώς διαφορετικό, μια παράσταση μοντέρνου χορού (ας μην επεκταθώ γιατί αρκετά κακοπροαίρετα σχόλια άκουσα για την επιλογή μου αυτή από τον κο αρχισυντάκτη).

Το θέατρο ήταν σαφώς γεμάτο (δεν ήταν και τόσο μεγάλο άλλωστε) με κόσμο που δεν έδειχνε και τόσο 'συναυλιακός'. Ίσως γι' αυτό κράτησε και μια εντελώς 'θεατρική΄ συμπεριφορά, με απόλυτη ησυχία στα χαμηλόφωνα κομμάτια, γεγονός που σχολιάστηκε θετικά και από τον frontman Ira Kaplan. Τόσο το κάπνισμα όσο και το να φέρεις το ποτό σου εντός της αίθουσας απαγορευόταν αυστηρώς και άντε δηλαδή τώρα να καταφέρω να πείσω τον κο αρχισυντάκτη (που εννοείται ότι έδωσε το παρόν στη σημαντική αυτή βραδιά) να συμβιβαστεί με αυτήν την κατάσταση.

Οι Yo La Tengo έκαναν την εμφάνιση τους αρκετά νωρίς στη σκηνή (πριν τις 8) έχοντας βλέψεις σαφώς για ένα μεγάλο set. Δεν χρειάστηκαν όμως πάνω από πέντε λεπτά για να μας κατακτήσουν. Όσο ακριβώς κράτησε το 'Tears in your eyes'. Το σκηνικό ήταν καταπληκτικό. Τα τρία μέλη των Yo La Tengo στο κέντρο της σκηνής να περιστοιχίζονται από δυο επιβλητικές παρουσίες. Στα δεξιά ο Sonic Boom, ο πρωτεργάτης τον Spacemen 3, μπροστά στα περίεργα synthies του να γεμίζει τον ήχο με καταπληκτικά noise effects . Στην αριστερή πλευρά Neil Innes, ο τροβαδούρος από τα 70ς,άλλοτε καθισμένος στο πιάνο του και άλλοτε με μια ακουστική κιθάρα, να συμβάλει και αυτός στην υποβλητική ατμόσφαιρα. Ο ήχος τόσο λαμπερός και γεμάτος που, προερχόμενος από αυτούς τους καταπληκτικούς μουσικούς, πραγματικά σε καθήλωνε.

Τα τραγούδια του πρόσφατου δίσκου τους είχαν δικαίως την τιμητική τους, μάλιστα με την προσθήκη των δυο guests ακούγονταν ακόμα πιο όμορφα. Οι μουσικοί να εναλλάσσουν ρόλους πάνω στην σκηνή σε μια εμφάνιση που λόγω της ποικιλίας, της τεχνικής αρτιότητας και της άψογου ήχου συχνά θύμιζε περισσότερο κάποιου είδους κοντσέρτο παρά ροκ συναυλία. Βέβαια οι κιθαριστικές εξάρσεις του Mr Kaplan ήταν παρούσες σε βαθμό ανεξέλεγκτο μάλιστα ορισμένες στιγμές (όπως το μακροσκελές Nights Fall on Hoboken), και το κοινό να κοιτάζει αποσβολωμένο μια φιγούρα που σίγουρα παρέπεμπε στον Lou Reed του παρελθόντος.

Οι εκλεκτοί guests Sonic Boom και Neil Innes δεν έμειναν μόνο στο συνοδευτικό τους ρόλο αλλά ερμήνευσαν και κάποια δικά του κομμάτια με τον Neil Innes να βγαίνει μόνος με μια ακουστική κιθάρα σε κάποια στιγμή στη σκηνή, ενώ λίγο αργότερα η μπάντα συνόδεψε τον Sonic Boom σε ένα κομμάτι των Spacemen 3.

Είναι λίγο δύσκολο να ξεχωρίσουμε highlights από αυτήν την εμφάνιση. Ήταν μια συναυλία που την απολαμβάνεις από την αρχή μέχρι το τέλος όπως άλλωστε συμβαίνει και με το αριστουργηματικό 'And the nothing turned itself inside out'. Μερικές στιγμές που ήταν άξιες αναφοράς ήταν η άψογη εκτέλεση του 'Autumn sweater' με όλη την μπάντα να συμμετέχει στο χτίσιμο του ρυθμού όπως και η χιουμοριστική εκτέλεση του 'You can have it all'. Στο τελευταίο μάλιστα οι Kaplan και McNew βγήκαν μπροστά και συνδύασαν τα backing vocals με απολαυστικές φιγούρες που έκαναν τον κόσμο να ξεσπάσει σε γέλια και χειροκροτήματα.

Είχα την τύχη να παρακολουθήσω τους Yo La Tengo και στην προ τριετίας καταπληκτική τους εμφάνιση τους στο αθηναϊκό Αν. Τότε εξαιτίας του σετ και ίσως και του χώρου η συναυλία είχε μια 'underground' νεοϋορκέζικη χροιά. Αυτή τη φορά ήταν μια πιο χαμηλότονη και πιο συναισθηματική εμφάνιση, με προσοχή στις ηχητικές λεπτομέρειες ενώ οι επιλογές των Yo La Tengo να περιστρέφονται στις πιο ακουστικές και εσωτερικές τους συνθέσεις. Και οι δυο φορές ήταν όμως εξίσου μαγευτικές και μας άφησαν με την ελπίδα να ζήσουμε ανάλογες στιγμές και για άλλες φορές στο μέλλον.