Αν μη τι άλλο, τέτοιες συναυλιακές (;) βραδιές μας πληγώνουν, όχι τόσο σε σχέση μ'αυτά που ζούμε, αλλά σε σχέση με αυτά που φανταζόμαστε και αναμένουμε στο μέλλον. Ο Δάντης ρόκερ στο Ρόδον μπροστά σε φίλους και οι μοντέλες στην ίδια σκηνή (λίγους μήνες μετά) μπροστά στο κλειστό κύκλωμα των χασομέρηδων και μη, αλλά και, δυστυχώς, με την "περιττή" παρουσία κάποιων κακομοίρηδων μουσικόφιλων που βρέθηκαν εκεί (πως τόλμησαν!) για ...άλλο σκοπό.
Έξι χιλιάρικα για 45 λεπτά υπνωτικής pop/folk μπαλλάντας θα ήταν υπερβολικά πολλά, σκέφτηκαν οι διοργανωτές, κι έτσι αποφάσισαν να μας φιλοδωρήσουν με ένα αρκούντως κιτς υπερθέαμα τηλεοπτικών, παραμουσικών, παρακαλλιτεχνικών "stars" και καλλονών.
Εν μέσω τηλεοπτικών συνεργείων, σελέμπριτι, πολυτελών μπαρμπέρηδων και σχεδιαστών, απολαύσαμε απροειδοποίητα ένα "fashion show", με τη συντροφιά ήχων παντελώς άσχετων, είτε μ'αυτό που περίμεναν οι περισσότεροι να δουν, είτε μ'αυτό που πραγματικά είδαν και άκουσαν.
Αν ήθελε κάποιος να εκδικηθεί την Dot Allison (ειλικρινά δεν γνωρίζουμε αν η ίδια είχε άποψη περί των προηγηθέντων ή τα ήξερε και ...τα δέχθηκε) θα έκανε ακριβώς αυτό. Δίπλα δηλαδή σε ένα ταπεινό και ευγενικό πλάσμα με μινιμαλιστικές, unplugged προθέσεις θα τοποθετούσε ένα show - συρφετό από μαϊντανούς των media (από αυτούς που ενδιαφέρονται για την προβολή και μόνο).
Φέρει, βέβαια, και ευθύνη και η ίδια η Dot Allison, που αποτέλεσε το εισιτήριο και το άλλοθι για ότι προηγήθηκε. Το να κάτσει και να σχολιάσει περαιτέρω κανείς όλο αυτό το πανηγύρι, είναι ίσως περιττό (πολλά αναφέρθηκαν και σε ανάλογα μηνύματα φίλου στο .talk). Ας πάμε λοιπόν στο καθαρά μουσικό μέρος της βραδιάς, που μάλλον ήταν και το πιο παραμελημένο.
Γύρω στις 11:10 ενεμφανίσθη η γλυκύτατη Dot Allison σε ένα κουρασμένο, υπερβολικά ταλαιπωρημένο κοινό που είτε μουρμούριζε, είτε αναζητούσε τη συνέχεια του show μόδας, με γελάκια, δημόσιες σχέσεις.
Η μούσα, βέβαια, των Death In Vegas και πρωην φωνή του house trio One Dove που "εδρασε" στις αρχές της προηγούμενες δεκαετίας και διαλύθηκε πριν τέσσερα χρόνια, δεν θα συνέχιζε στα ίδια hit μοτίβα, ούτε καν στις γνωστές της, μυστηριώδεις, ηλεκτρονικές pop, chill-out καταστάσεις.
Χωρίς τη μετα-club αίσθηση του στούντιο, αλλά σε μινιμαλιστικές, ακουστικές εκτελέσεις που προσπαθούσαν να βγάλουν τη μία πλευρά (ίσως και τη λιγότερο σημαντική) του Afterglow.
H techno-pop του "Close Your Eyes", το dub αίσθημα του "Mo' Pop" είχαν αφήσει χώρο στην πιο Dusty Springfield και Beth Orton πλευρά της (για να μην πούμε Sarah MacLachlan), κι έτσι δεν κατάφερε ούτε λεπτό να σπάσει με τα γλυκά ψιθυρίσματά της την ούτως ή άλλως προϋπάρχουσα παγωμάρα (άλλωστε μια κλασική κιθάρα δεν συνεπάγεται αυτομάτως και ζεστασιά).
Το 'Tomorrow Never Comes' ακούστηκε ευχάριστα, όπως και 1-2 ακόμα κομμάτια, αλλά αυτός ο "αέρας", το γλυκόπικρο συναίσθημα και τα υπνωτικά dub pop διαλείμματα που απέπνεε η μουσική της στο στούντιο ελάχιστα έβγαινε. Ενα μικρό σετ που κύλησε ήρεμα, όπως άρχισε. Λες και η Dot Allison δεν ανέβηκε ποτέ στη σκηνή.
