Η δήλωση τύπου της DiDi Music για το line up του επερχόμενου Rockwave, δεν μας επιφύλαξε καμία έκπληξη, πέραν των σίγουρων ονομάτων που είχαν ακουστεί πολύ καιρό πριν. Το γεγονός αυτό όμως δεν αποτελεί και ιδιαίτερο πρόβλημα αφού και το φετινό καλοκαίρι προβλέπεται άκρως συναυλιακό, με πολύ ενδιαφέρουσες προσωπικές εμφανίσεις καλλιτεχνών. Για τους Closer όμως επίμονη απόφαση των διοργανωτών να τους βάζουν να “ανοίγουν” το festival, μοιάζει -κατά τη γνώμη μου- σαν παρακοή της φωνής του κοινού. Ειδικά μετά από όσα συνέβησαν μέσα σε αυτό το χρόνο, περιμέναμε κάποια καλύτερη μεταχείριση.
Αφήνοντας πίσω όλα αυτά, το Σάββατο βρέθηκα για μια ακόμα φορά σε μια προσωπική τους εμφάνιση, όπου όλοι οι παρόντες, είχαν έρθει για να ακούσουν αυτούς και μόνο αυτούς. Φθάνοντας στο χώρο γύρω στις 12, λίγο μετά την έναρξη της βραδιάς, όλα έμοιαζαν να λειτουργούν θετικά. Η θαλπωρή του χώρου σε συνδυασμό με την ζεστή αποδοχή του σχήματος από το κοινό επαλήθευσαν την παμπάλαια αρχή. Ο χώρος δεν πρέπει να είναι γεμάτος για μια συναυλία του είδους. Άλλα πράγματα χρειάζονται και η συγκεκριμένη βραδιά τα είχε όλα.
Στο άκουσμα λοιπόν του “In the market” η μουσική αρχίζει να ξεδιαλύνει τις σκέψεις ενώ το σώμα αρχίζει να πλανάται υποβοηθούμενο από το αλκοόλ. Δεν είναι τυχαίο αλλωστε, ότι στο μπαρ εθεάθη συντελεστής των Διάφανων Κρίνων – ονόματα δε λέμε, όσοι ήταν εκεί ξέρουν. Η βραδιά κυλάει απίστευτα ρυθμικά με τον χαρισματικό δέσιμο των διάφορων μουσικών στοιχείων που χαρακτηρίζει τους Closer και μας θυμίζει κάθε φορά το πόσο ξεχωριστό σχήμα είναι. “Hours of Need”, “Wine”, το κοινό να τραγουδάει το “Universe”, εγώ να χάνομαι στα ταξιδιάρικα ηχοτοπια του “Bored”, ενώ κομμάτια σαν το “Away” και το “Dark Spots” να μας αποτελειώνουν όλους. Μόνο όταν κατεβαίνουν από τη σκηνή συνειδητοποιώ ότι έχει περάσει 1:30 ώρα... Το λιτό encore μας επιφυλάσσει μόνο δυο κομμάτια, τα φώτα ανάβουν και αναγκαστικά προσγειωνόμαστε.
Για μια ακόμα φορά χαμογελάς με την σκέψη ότι τα όμορφα πράγματα κρατάνε λίγο. Το μείγμα που δίνουν οι Closer με τις μαγευτικές noir παραπομπές, περνώντας μέσα από τα πιο ακραία μουσικά μονοπάτια και φτάνοντας στα ανεξέλεγκτα alternative ξεσπάσματα, είναι πραγματικά απαράμιλλο για τα αγγλόφωνα - ελληνικά δεδομένα. Αν και το να προσθέσει κανείς, ότι είναι ένα από τα λίγα σχήματα που κυριολεκτικά ζουν μέσα σε αυτό που κάνουν μοιάζει κοινότυπο, η αίσθηση αυτή γίνεται άμεσα αντιληπτή στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Αυτό ακριβώς είναι που όχι απλά γεμίζει με ζεστασιά τη βραδιά, αλλά δημιουργεί μια φλόγα που μένει άσβεστη για όλο το βράδυ.
