Πατά το κουμπάκι "ακουστική-κιθάρα mode" σε παρεϊστικο κλίμα αγαπητέ σκηνοθέτα, και βρισκόμεθα κάπου στη μέση του set, γιατί, δεν ξέρω αν σας το είπα, η live κριτική θέλει κι αυτή σωστή σκηνοθεσία.
Καθισμένος στο κέντρο μιας άδειας σκηνής βρίσκεται ο λόου-τέκ Beck.
Το κοινό ψιλο-ιδρωμένο, ψιλο-αναμμένο να ψιλο-ζητάει χορό.
Ο τύπος όμως μοιάζει να το παίζει πολύ Dylan, ή μάλλον είναι αυτό που νομίζουν.
"When the moon is a counterfeit, better find the one that fits, better find the one that lights the way for you", τραγουδάει, ναι, τραγουδάει, κρατώντας μια ακουστική κιθάρα.
Μας αρέσει το πως ζωντανεύει τον Dylan στα νιάτα του, αλλά και τους Velvets. Παίζει φυσαρμόνικα και το κόβει για να τραγουδήσει. Η country-blues παράδοση, τα ονειρικά folk χρώματα, οι εκλεκτικές, ντελικάτες συνθέσεις της λεγόμενης Americana (που όταν το βλέπω με ελληνικούς χαρακτήρες κάτι παθαίνω), αυτές οι country μυρωδιές, οι slide κιθάρες και τα νυσταλαία, αναγνωρίσιμα φωνητικά που θα μας κρατούσαν για μέρες εκεί. Εμείς να καθόμαστε face-to-face και ο κύριος Hansen να παίζει για πάρτη - του και μας.
Όμως υπάρχει και ο κόσμος μας. Αυτός ο rock κόσμος, ο αγγελικά πλασμένος, εκείνος του "αν δεν σ'αρέσει φιλάρα τράβα στο μέγαρο", εκείνος του "κάντε άλλη δουλειά ρε καραγκιόζηδες που θέλετε να γράφετε και δισκοκριτικές" (απλά επειδή κάποιος δεν αποδέχεται την υποκειμενικότητα της κάθε άποψης), εκείνος που φιλοδωρεί τη Natacha Atlas και τους Afghan Whigs με μπουκάλια (και αν υπήρχαν διαθέσιμα, και γιαούρτια), εκείνος που σφυρίζει σαν τσέλιγκας στο "Nobody's Fault but My Own" και δε βγάζει το σκασμό, όταν βλέπει τον Beck να προσπαθεί να δώσει ένα απίστευτα φιλικό κλίμα με την κιθαρίτσα και τη φυσαρμόνικα, αυτός ο ωραίος, τέλειος rock'n'roll κόσμος.
Μας βολεύει να λέμε και να γράφουμε για τους "εμάς από δω", που είμαστε "έτσι" και "αλλιώς", και διαφέρουμε, και, και, και...
Παπαριές φίλες και φίλοι. Παντού τα πάντα - εκτός και αν αρχίσουμε να ξεδιαλύνουμε τους "αυθεντικούς" από τους μη, και άλλες συναφείς αηδίες.
Και πριν ανοίξετε το στόμα σας, ή πιάσετε το πληκτρολόγιο για να αποδείξετε στους άλλους ότι είστε απ'αυτούς που σέβονται, πιάστε πρώτα ένα χαρτί και γράφτε τα δικά σας λάθη. Αποδείξτε το στον εαυτό σας καλύτερα. Το σεβασμό, όταν τα γούστα μας συμπίπτουν, να τον βράσω.
Αυτός ο κόσμος, που λέτε, έκανε το ονειρικό διάλειμμα να μοιάζει με εφιάλτη. Παντού ακουγόταν μια ακατάσχετη πάρλα, μια βοή, μια ατμόσφαιρα που έκαναν τα μπαρ του Ρόδον να μοιάζουν εκκλησίες.
Αλλος να σφυρίζει, άλλος να θυμάται τα γεγονότα της ημέρας, κόσμος να πηγαινοέρχεται λες και έχουμε ημίχρονο, άλλος να φωνάζει (επί λέξει): "Come on little freak, make us dance". Και μόλις τελειώνει κάθε κομμάτι, να χειροκροτούν όλοι σαν τρελοί, κι εγώ να ψάχνω να βρω τι μου γίνεται. Πως τη βρίσκουν μιλώντας παράλληλα; Μουσική για ασανσέρ και κομμωτήρια είναι; Οπως φαίνεται, για αρκετούς ήταν (συνέχεια)
