Ότι αξίζει χορεύει...ότι δεν αξίζει σέρνεται...
Ένα ακόμα live των Ξύλινων Σπαθιών στην Αθήνα;
Πριν βιαστούμε να απαντήσουμε ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή. Η τελευταία τους εμφάνιση εντός Αττικής τον Οκτώβριο, άφησε αρκετά ερωτηματικά. Αφενός ο χώρος που επιλέχθηκε (το Rock Silo, το οποίο λειτούργησε με αυτή την ιδιότητα για λίγους μόνο μήνες) αφετέρου ο πολυποίκιλος κόσμος που συγκεντρώθηκε, δημιούργησαν ενα περίεργο κλίμα στην όλη εμφάνιση.
Με ενα εντελώς αντίθετο σκεπτικό επέλεξαν το Αν, το Club στο οποίο έπαιξαν για πρώτη φορά στην πρωτεύουσα, για να κάνουν δυο και μόνο εμφανίσεις στα πλαίσια της ανοιξιάτικης περιοδίας τους.
Προϊδεασμένος λοιπόν απο τα live τους στην Αθήνα όπου το να γεμίζουν το Ρόδον σε τριήμερη βάση είναι κάτι το αυτονόητο (δυστυχώς το Ρόδον δεν ήτο διαθέσιμο τις συγκεκριμένες ημερομηνίες, αφού είχε παραχωρηθεί για την βαρυσήμαντη εμφάνιση του χαρισματικού χαμαιλέοντα της ελληνικής σκηνής Χρήστου Δάντη, όπως θα διαβάσατε και στο editorial του αρχισυντάκτη μας), έσπευσα να βρεθώ εκεί απο νωρίς. Μέσα στο Αν φυσικά επικρατούσε το αδιαχώρητο. Απο τις 10:30 η χωρητικότητα του είχε εξαντληθεί, κάτι το οποίο όμως δεν φάνηκε να προβληματίζει τον κόσμο που απολάμβανε το ποτάκι του υπό τους ήχους του Pure Morning και του Other Side που κάλυπταν τις συζητήσεις.
Όλα αυτά μέχρι της 11, όταν και η προσοχή όλων στράφηκε στη σκηνή, όπου το πενταμελές πλέον group έκανε την εμφάνιση του. “Μόνο αυτό” για το intro της βραδιάς και ο κόσμος είχε αρχίσει να πάλλεται. Ίσως να φανώ υπερβολικός, αλλά είναι γεγονός ότι όλα τα κομμάτια έχουν αποκτήσει πλέον μια εντελώς καινούργια χροιά, χάρις στη συμμετοχή του Κώστα Παντέλη που έχει ενσωματωθεί πλέον απόλυτα στον ήχο του group έχοντας μόνο θετικά να προσφέρει.
Η ώρα περνάει και είναι φανερό ότι όλοι περνάνε καλά. Πρώτος απο όλους ο Παύλος που δεν παύει να μιλά με τον κόσμο. “Αυτή η χρονιά είναι η χρονιά του Δράκου” λέει αφιερώνοντας τον “Βασιλιά της σκόνης” στην πόλη του Δράκου, όπως χαρακτήρισε την Αθήνα.
Λίγο μετά, τα ολοκαίνουργια του κομμάτια φτάνουν στα αυτιά μας. “Έτρεξα μέχρι το σταθμό. Έψαχνα σαν τρελός μέσα στο πλήθος να σε δω. Κάποιος μου είπε : "Μην αργείς, Ίσως να είναι αυτή η τελευταία βραδυά της γης"…”.
Ένα μικρό μόνο δείγμα του “Χάρτινου ουρανού” που μάλλον είναι και απο τα αγαπημένα του αφού μόλις τελειώνει, μονολογεί “ωραίο ε;”, απευθυνόμενος σε ένα Αν που έχει χαθεί. Να ‘ταν μόνο αυτό όμως. Τα νεα ακούσματα διαδέχονται το ένα το άλλο. “Θα 'θελα να'μουν σαν εσένα. Ιστιοφόρο με τα πανιά του ανοιγμένα. Αυτούς που με οδηγούν στην καταιγίδα. Σε κάθε αμμουδιά να τους χαρίζω μια πατρίδα” μοιράζεται μαζί μας σε μια εκτέλεση του “Θα ‘θελα να ‘μουν σαν εσένα” και κλείνει το πρώτο μέρος της εμφάνισής τους με “Ένα τελευταίο ...αυτό το γνωστό τελευταίο” όπως λέει ερμηνεύοντας το “Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη”.
Kάπου εδώ έρχεται το πρώτο encore το οποίο δεν αρκεί και πολύ, αφού το δυνατό χειροκρότημα, γίνεται κουραστικό. Επιστρέφοντας συνεχίζει... “Ολο τελευταία παίζουμε σε αυτό το μαγαζί… Eδώ ήταν η πρώτη μας συναυλία στην Αθήνα αλλά αυτή είναι καινούργια... Τώρα όλα είναι καινούργια” και ακολουθεί μια πολύ καλή εκτέλεση του “Ξεσσαλονίκη”. Η ώρα έχει περάσει και τα unplugged ξεκινάνε. “Οι στίχοι αυτού του κομματιού δεν ήταν έτσι” εξηγεί, και απαγγέλει “Όταν ήμουνα μικρός, στα όνειρά μου πάντα ερχότανε ένας άσπρος αετός, με κοιτούσε και θυμότανε…” και η συνέχεια είναι γνωστή, ενώ ακολουθεί επανεκτέλεση του “Μόνο ο αέρας” και κάποιοι αρχίζουν να αποχωρούν νομίζοντας ότι η βραδιά φτάνει στο τέλος της. Κάθε άλλο όμως, αφού ο Παύλος λέει “Τώρα θα παίξουμε ενα κομμάτι που ούτε εμείς το ξέρουμε” και ακολουθεί το τρίτο ολοκαίνουργιο κομμάτι της βραδιάς: “Θέλω να ζήσω στ' αλήθεια έστω μια φορά, να ταξιδέψω στ' αλήθεια έστω μια φορά, να δω στα μάτια την τίγρη έστω μια φορά...”, στο intro του “Πάρε με μαζί σου” με το οποίο και καληνυχτίζει τον κόσμο.
Οχι όμως, όχι... σε αυτή την εμφάνιση έχουν σκοπό να ξεπεράσουν τον εαυτό τους ικανοποιώντας στο έπακρο το ακούραστο κοινό. Παύλος, Χρήστος και Βασίλης επι σκηνής λοιπόν, σε μια ήπια εκτέλεση της “Σιωπής” για να φτάσουμε στην αποκορύφωση της βραδιάς. “Ταξίδεψα όσο βαθύτερα μπορούσα μεσ' τις μέρες…”, ακούγεται η φωνή του Παύλου στο παλιό intro από το "Καραβι", για να τον συνοδέψει μετά μόνο το μπάσο του Χρήστου σε μια εκπληκτική ακουστική εκτέλεση της “Γης των Λωτοφάγων”.
Το Αν κάνει ακετή ώρα να συνέλθει. Είναι αλήθεια ότι τα Ξύλινα Σπαθιά δεν μας έχουν συνηθίσει σε τόσο μεγάλης διάρκειας live και η συγκεκριμένη εμφάνιση ήταν απο κάθε άποψη υπερπλήρης. Η ώρα είναι 1:30 και το Αν σιγά σιγά αδειάζει. Βγαίνοντας απο το Αν, η ματιά άθελα πέφτει στο γεμάτο φεγγάρι που ετοιμάζεται να υποδεχτεί την πανσέληνο της Δευτέρας. Ενα χαμόγελο σχηματίζεται άθελα.. τελικά δεν τα είπαν όλα, αλλά... ποιός νοιάζεται; Καιρός να ψάξουμε για τις δικές μας απαντήσεις.
Playlist
Μόνο αυτό
Πουλιά
Ρίτα
Δεν έχει τέλος
Πρέπει να έρθεις
Ρόδες
Ενα παράξενο τραγούδι
Μόνο ο αέρας
Ο βασιλιάς της σκόνης
Ρομπότ
Στο βράχο
Φωτιά στο λιμάνι
Λιωμένο παγωτό
Τι περιμένουν
Τώρα αρχίζω και θυμάμαι
Χάρτινος ουρανός
Οι συμμορίες της ασφάλτου
Ατλαντίς
Αδρεναλίνη
Θα 'θελα να μουν σαν εσένα
Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη
Encore
Ξεσσαλονίκη
Οτι θες εσύ
Τρένο φάντασμα
Ερώτηση κλειδί
Βροχοποιός
Μόνο ο αέρας πια
Πάρε με μαζί σου
Σιωπή
Η γή των λωτοφάγων
