Φοράω τα άσχημα χειμωνιάτικα αθλητικά μου, ένα ζευγάρι Nike από τα φοιτητικά χρόνια που έχουν περπατήσει την μία άκρη της Ελλάδας, και την άλλη. Είναι Πέμπτη, βρέχει, η ομπρέλα μου έχει σπάσει και το κραγιόν μου είναι κόκκινο ανεξίτηλο. Το 040 έχει κολλήσει στις Στήλες, η ώρα είναι ήδη επτά και δέκα, τα φτηνά μου ακουστικά αγκομαχούν με το «Κάντο να μοιάζει με τέχνη» να παίζει στο τέρμα. Επτά και είκοσι, γωνία Αμερικής και Πανεπιστημίου, κανένα από τα app για ταξί δεν βρίσκει οδηγούς, αγχώνομαι, μουσκεύομαι, και σαν θαύμα ένα κίτρινο όχημα σταματά μπροστά μου. «Στο δημοτικό θέατρο Λυκαβηττού, παρακαλώ». Χαζεύω στην οθόνη του κινητού μια σταγόνα που παραμένει πεισματικά στις βλεφαρίδες μου, ανοίγω το Instagram. ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΣΕ ΑΝΑΒΟΛΗ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ PAN PAN x YEARS OF YOUTH ΓΙΑ ΤΙΣ 14.7.24. Dammit. Είμαστε μόλις στην επόμενη γωνία, Λυκαβηττού και Ακαδημίας. «Θα μπορούσατε, τελικά, να με αφήσετε στο μετρό Πανεπιστήμιο;». Ναι, αυτή ήταν η πιο σύντομη διαδρομή που πλήρωσα ποτέ. Ήμουν έτοιμη, αλήθεια ήμουν, να φτάσω ιδρωμένη, βρεγμένη και ελαφρώς μουτζουρωμένη στο live των Pan Pan x Years of Youth, να προλάβω όλο το σετ των Turboflow 3000 που θα άνοιγαν τη βραδιά, να είμαστε 40 πιστά άτομα, να λερώσω τα Nike στη λασπουριά, να γυρίσω σπίτι ευτυχισμένη.
Δεν πειράζει, θα πάμε την Κυριακή. Θα φοράω ροζ γκλίττερ και ιριδίζουσα σκιά ματιών. Ο φίλος μου ο Νίκος θα αργήσει και θα φτάσουμε στο Λυκαβηττό ακριβώς τη στιγμή που οι Turboflow 3000 θα παίζουν τις πρώτες νότες του "Turbonation 5.0". Ο Νίκος θα μαζεύει ατάραχος τα freebies και θα θέλει μπύρα, αλλά θα τον τραβήξω από το χέρι για να πάμε μπροστά. Θα του δείξω τον Andre στην κιθάρα, τον Θανάση Αλεξανδρή στο μπάσο, τον Γιάννη Αράπη στην άλλη κιθάρα, τον Βαγγέλη Δήμο στα ντραμς, τον Primal στα scratches, τον Deezy στο μικρόφωνο. «Έχουν και τρομπέτα», ναι, θα έχουν τον Γιάννη Παναγιώτου στην τρομπέτα. Θα γεμίζουν τη σκηνή με περίσσια ενέργεια, κι ας το αμφιθέατρο είναι μάλλον μισογεμάτο. Ο Deezy θα χορεύει, θα κινείται συνεχώς, θα χαμογελάει πλατιά, θα τραγουδάει με ένταση. Ο Andre θα παίρνει τη σκυτάλη στα φωνητικά δίνοντας μια σκληρή νότα, ο Γιάννης θα συνοδεύει μελωδικά, ο Θανάσης θα είναι ως συνήθως εξαιρετικός, ο Βαγγέλης θα κρατάει το ρυθμό, ο Γιάννης στην τρομπέτα θα δίνει το κάτι παραπάνω σε μια εμφάνιση που θα περιλαμβάνει κομμάτια από το ΟΥΦΟ, το άλμπουμ που κυκλοφόρησε το σχήμα με την Veego Records τον προηγούμενο Νοέμβρη, παλιότερα κομμάτια, ένα ακυκλοφόρητο, και μια διασκευή του κομματιού «Μια φορά» του Δημήτρη Κοργιαλά ανάμεσα στους στίχους του «Μια πόλη νεκρή». Βέβαια, θα απολαύσουμε περισσότερο τον Primal, που θα περνάει καλύτερα απ’ όλους, και θα μας μεταφέρει την ενέργεια του και κάτω από την σκηνή. Ο Deezy θα φέρει και τους φίλους του, τον Ghetto Rock, την Ολίνα και την Καλλιόπη Μητροπούλου, για να τραγουδήσουν παρέα τα «Ίντερνετ και Καλλιτεχνικά», «Μια μέρα στα κύματα» και «Jack Kerouac» αντίστοιχα. Θα γουστάρουμε πολύ, σε μια εμφάνιση που θα θυμίζει punk μπάντα και θα έχει ως αποτέλεσμα την αμηχανία εκείνων που ήρθαν νωρίς για την ηλεκτρισμένη ποπ του Pan Pan. Εμείς όμως θα χορεύουμε, θα τραγουδάμε και κοιτάζουμε συνωμοτικά εκείνους που επίσης ξέρουν όλους τους στίχους απ'έξω.
Μετά θα κάνουμε διάλλειμα για διαφημίσεις, ο Νίκος θα βαρεθεί να βλέπει το «30 χρόνια Rockwave» στις μεγάλες οθόνες και θα καθίσει για λίγο στις κερκίδες να στρίψει ένα τσιγάρο. Εγώ θα στέκομαι μόνη μου, θα φωτογραφίζω το φεγγάρι, και θα αναζητώ γνωστά πρόσωπα ανάμεσα στον κόσμο που αυξάνεται. Λίγο πριν τις εννιά και μισή, ο Νίκος θα στριμωχτεί πάλι δίπλα μου, θα νιώσω καλά που είναι εκεί, γιατί η αρένα του αμφιθεάτρου θα έχει γεμίσει ασφυκτικά, όπως και οι μισές και παραπάνω σειρές των κερκίδων. Τα φώτα θα χαμηλώσουν, ο Παναγιώτης Πανταζής και ο Γιάννης Αναγνωστόπουλος θα ανέβουν στην σκηνή, μαζί με τον Γιώργο Λιγουριώτη στα ντράμς και τον Βαγγέλη Ντουμανά στην κιθάρα.
Θα σταθούν πίσω από μια σειρά καλώδια και κουμπάκια, και θα μας καλωσορίσουν στο νιώσιμο. «Καλωσήρθατε στο νιώσιμο». Θα νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά και θα χάσω μισό παλμό όταν εμφανιστούν η Vassilina και η Καλλιόπη Μητροπούλου, με ασορτί φουστάνια, χτενίσματα και headpieces που θυμίζουν δυναμικές εκδοχές πριγκιπισσών της Disney ή y2k Sailor Senshi. Η ανάσα μας θα κοπεί από το χορό, το singalong και τη συγκίνησή μας. Ο Pan Pan, o Years of Youth και οι φίλοι τους θα παίξουν κομμάτια από τις Φαντασμαγορίες του πρώτου, το κοινό τους άλμπουμ Λύκοι στον Άρη, αλλά και ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι του Years of Youth. Ο Pan Pan θα τραγουδάει στο κορίτσι του, θα τραγουδάει σε εμάς, θα τραγουδάει για εμάς. Για εμένα, το Νίκο (μην ξεγελιέστε, θα είναι η πρώτη του φορά σε live χωρίς ξύλο στο πιτ), τα κορίτσια που αγκαλιάζονται και φιλιούνται γλυκά στην μπροστινή σειρά, τον Κώστα που είναι στις κερκίδες αλλά ήταν εκεί από το πρώτο live του Παναγιώτη, την παρέα που ήρθε από την Ιταλία, τον Μπάμπη που κατέβηκε από την Αλεξανδρούπολη. Και μετά θα τραγουδήσουμε εμείς ακαπέλα ένα καινούριο ρεφρέν των Echo Tides, η Καλλιόπη θα βουρκώσει, ο Γιάννης θα το ευχαριστιέται, ο Γιώργος θα μοιάζει έκπληκτος – κι εγώ, για πολλοστή φορά θα κοιτάξω πίσω μου, και δίπλα μου, να νιώσω τις άλλες τέσσερις χιλιάδες άτομα που μοιραζόμαστε όλο αυτό.
Μερικές φορές, ο Παναγιώτης θα αφηγηθεί ιστορίες για το κορίτσι του, για τα τραγούδια του, θα αλληλεπιδράσει με το κοινό. Θα ψάξει να βρει τα samples για τον «Αόρατο Θρόνο» που θα του παραγγείλουν από τις πρώτες σειρές. Θα μας πει πόσο περήφανος νιώθει που οι συναυλίες του γίνονται ένας χώρος ασφάλειας και ασφαλούς έκφρασης, θα μας ζητήσει να ανάψουμε τους φακούς των κινητών μας για να γίνουμε αστέρια. Θα λάμπουμε σαν αστέρια, το γκλίττερ στα μάγουλα μου θα γυαλίζει και τα μάτια μου θα φεγγοβολούν, θα ‘χω ξεχάσει τη βροχή και την αναβολή, θα ΄χω ξεχάσει ότι αυτός ο κόσμος μερικές φορές πονάει, δεν θα έχει σημασία που είμαστε όλοι τόσο κοντά – ή, μάλλον, θα έχει, γιατί για ακόμη μία φορά, ήρθαμε κοντά, όχι μόνο σώμα με σώμα, αλλά ψυχή με ψυχή. Αυτό είναι το νιώσιμο. Τώρα το ξέρω.
Κατηφορίζοντας για το κέντρο δεν θα ακούω το Νίκο που θα σχολιάζει με έκπληξη πως έδειχναν όλοι να ξέρουν όλους τους στίχους σε όλα τα τραγούδια, τη Vassilina και την Καλλιόπη που έκλεψαν πραγματικά τις εντυπώσεις με το ταλέντο και την εκφραστικότητά τους, τους Turboflow 3000 που θέλει να ξαναδεί το συντομότερο – και θέλει και μπλουζάκι -, το πόσο πολύ χορέψαμε, το πόσο πολύ διασκεδάσαμε. Θα είμαι ακόμη πάνω στο λόφο, σαν «δορυφόρος που ξεχάστηκε και κάηκε», πλήρης, παρούσα, ευτυχής.
Υ.Γ. Τα γεγονότα αυτά πράγματι συνέβησαν. Ήταν Κυριακή, 14 Ιουλίου 2024. Ήταν το live των Pan Pan x Years of Youth με opening act τους Turboflow 3000 στο δημοτικό θέατρο Λυκαβηττού. Ήταν η πρώτη μου φορά στο Λυκαβηττό. Μετά το live ήπιαμε μια τελευταία μπύρα έξω από την Μεγάλη Βρετάνια και επιτρέψαμε τον καυτό Ιούλη να κάτσει για λίγο στους ώμους μας, πριν πάρουμε το μετρό για το σπίτι.
