Πρώτη Ιουνίου, πρώτη καλοκαιρινή, και η πρώτη εκ των δύο ημερών του Indie Playground Festival, ένα από τα πιο δημιουργικά «παιδιά» του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, που πραγματοποιήθηκε για δεύτερη χρονιά το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, σε συνεργασία με το Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» και την United We Fly.
Υποσχόμενο ένα διήμερο πάρτυ και φέρνοντας στη σκηνή του Playground 260 γνωστά ονόματα της εναλλακτικής εγχώριας σκηνής, μας προϊδέασε για ένα συγκερασμό μουσικών ειδών. Εκ του αποτελέσματος, ήταν σίγουρα μία ευκαιρία ανάδειξης της αστείρευτης δημιουργίας και του πειραματισμού που υπάρχει στα εκεί έξω «δικά μας», με τις και τους ταλαντούχους καλλιτέχνιδες και καλλιτέχνες να δίνουν, χωρίς καμία εξαίρεση, τον καλύτερο τους εαυτό.
Το πρώτο βράδυ του καλοκαιριού και την έναρξη του φεστιβάλ σήμαναν οι νεοψυχεδελικοί Whereswilder. Με το χαλίκι του διαμορφωμένου χώρου και τον ήλιο να δύει πίσω από το Ποικίλο Όρος, το κουαρτέτο μας έβαλε σε mood διακοπών χάρη στη ρετρό αισθητική του. Με αδιαμφισβήτητες αναφορές στους Beatles, bedroom pop εκφορά των στίχων και indie rock παρουσία που θύμιζε τις μπάντες των ύστερων ‘00s και πρώιμων ‘10s, το σχήμα ερμήνευσε τραγούδια από το σύνολο της δισκογραφίας του, όπως τα “Can’t Fight” και “No Lover”, με το κοινό να ανταποκρίνεται στην ευχάριστη διάθεση που επικρατούσε πάνω στη σκηνή.
Ακολούθησαν οι ΑΜΚΑ, τους οποίους υποδεχτήκαμε με ένα κάψιμο στο λαιμό. Αφενός, λόγω της γενναίας ποσότητας καπνού, αφετέρου, εξ’ αιτίας της τεταμένης ατμόσφαιρας που προκάλεσε η παρουσία τους στη σκηνή. Επιβεβαιώνοντας για ακόμη μία φορά το θόρυβο που έχει δημιουργηθεί γύρω από τις ζωντανές τους εμφανίσεις, άλλοτε επέτρεπαν να κυριαρχήσουν τα α λα The Fall post-punk χρώματά τους, κι άλλοτε η αφιλτράριστη δυναμική τους που θύμιζε Beastie Boys. Μεταξύ αυτών, ανατριχιαστικές ηλεκτρονικές παραμορφώσεις και μουσικά περάσματα που έμοιαζαν σχεδόν μελετημένα. Αδιαμφισβήτητα, βέβαια, τις εντυπώσεις κέρδισε ο αδιάλειπτος χορός του frontman Chris Scott, οι μηχανικές, θεατρικές κινήσεις του οποίου συνέβαλαν στο πυκνό αφήγημα της εμφάνισης του σχήματος – κι ας, λίγο νωρίτερα και μάλλον ασυναίσθητα, είχε εκμυστηρευτεί το άγχος του στο μικρόφωνο.
Τρίτοι στη σειρά οι αγαπημένοι της αθηναϊκής underground, Kooba Tercu. Με έμφαση στα κρουστά και σε μια σχεδόν πρωτόγονη ρυθμικότητα, μας μετέφεραν για λίγο στη μέση μιας ερήμου, μέσα από απλωμένες συνθέσεις οι οποίες ολοένα ξετυλίγονταν στη διάρκεια του σετ. Τα grunge ξεσπάσματά τους απέσπασαν την κοινή παραδοχή της υψηλής ποιότητάς της εμφάνισής τους, κράτησαν, όμως, το ενδιαφέρον μόνο των πιο υποψιασμένων από τους παραβρισκόμενους. Απαιτητική πίστα και για μυημένους, ενδεχομένως, τοποθετημένοι όμως κατάλληλα μεταξύ των ανερχόμενων ΑΜΚΑ και των εκρηκτικών Deaf Radio που ανέβηκαν λίγο μετά στη σκηνή, έτσι ώστε να αποτελέσουν μία ενδιαφέρουσα πρόταση για όσους ήρθαν εκείνο το βράδυ σε πρώτη επαφή με τη μουσική τους.
Οι εκρηκτικοί, λοιπόν, Deaf Radio, ήταν εκείνοι που έκλεισαν τη βραδιά. Εκρηκτικοί, ή καλύτερα εκκωφαντικοί, με αυτή την μεγάλη ροκσταρική παρουσία που βλέπουμε σε διεθνείς μπάντες του είδους (βλέπε Queens Of The Stone Age). Το δυναμισμό διαπερνούσαν αχτίδες μελωδικότητας, ενώ τα ηλεκτρονικά στοιχεία με τα οποία πειραματίστηκαν στον τελευταίο τους δίσκο Arsenal of Hope επέτρεψαν στο κοινό την πολυπόθητη χορευτική πλήρωση. Η μπάντα έδειχνε να το διασκεδάζει, με περίσσια θεατρικότητα, τα βλέμματα όμως τράβηξε ο μπασίστας Δημήτρης Βλασσόπουλος με την εξαιρετική του απόδοση.
Συνολικά, η πρώτη αυτή βραδιά είχε από εξωστρέφεια και θόρυβο, στοιχεία τα οποία δεν χαρακτήριζαν τη νύχτα της Κυριακής που ακολούθησε. Η δεύτερη μέρα του φεστιβάλ ήταν περισσότερο εσωστρεφής, τόσο πάνω στη σκηνή όσο και κάτω από αυτή, πράγμα που βέβαια εξηγείται από τον διαφορετικό μουσικό προσανατολισμό των δύο line-up.
Το δεύτερο βράδυ άνοιξε το ντουέτο των Prompt, δημιουργώντας αυτή την φορά την αίσθηση ενός rave/electro πάρτυ. Glitches, scratches, και ambience μέσα από τον θόλο που είχε δημιουργήσει γύρω τους ο καπνός έστρωσαν το έδαφος για τις υπόλοιπες εμφανίσεις, σε ένα line-up που ήταν σίγουρα πιο συμπαγές από αυτό της πρώτης ημέρας.
Λίγο αργότερα, ο METAMAN ανέβηκε στο stage, φτιάχνοντας πολύ γρήγορα την ατμόσφαιρα ενός δυστοπικού άμεσου μέλλοντος, ακριβώς σε εκείνο το βιομηχανικό τοπίο πίσω από την λεωφόρο. Δείχνοντας πως είχε απόλυτα τον έλεγχο των ήχων που δημιουργούσαν κονσόλες και πλήκτρα, ως αρχιτέκτονας του ιδιαίτερου ηλεκτρονικού του κόσμου, παρουσίασε μέρος των άλμπουμ του «Irina» και «Mataiosi» με την Sci-Fi River να τον συναντά σύντομα επάνω στη σκηνή, για τα λυρικά μέρη των «Αντίο σου λοιπόν», «Ματαίωση» και «Φερμουάρ», αλλά και την πρόσφατη συνεργασία τους «ΚΑΝ». Η Sci-Fi River, μολονότι έμοιαζε περισσότερο άνετη στην ραπ εκφορά του λόγου (που κάνει πολύ καλά μόνη ή σε συνεργασία με άλλους) παρά στο spoken word, πλαισίωσε ικανοποιητικά τον μουσικό, ο οποίος ολοκλήρωσε το σετ του με το σημαντικό «Irina», με τη φωνή της Λένας Πλάτωνος από τα ηχεία να αιωρείται ανάμεσα στον καπνό.
Η εμφάνιση της VASSIŁINA ήταν μάλλον η πιο πολυαναμενόμενη της βραδιάς, δεδομένης της πρόσφατης κυκλοφορίας του άλμπουμ της Femmeland, το οποίο επρόκειτο να παρουσιάσει για πρώτη φορά ζωντανά. Το κοινό συγκεντρώθηκε σύσσωμο μπροστά στη σκηνή, η οποία μεταμορφώθηκε στο μυθικό τόπο στον οποίο αναφέρεται ο δίσκος, με σκηνικά που επιμελήθηκαν οι The Square Circus και Florentia Loren. Η ίδια η VASSIŁINA, φορώντας ένα headpiece που θύμιζε στέμμα, ερμήνευσε τον δίσκο στο σύνολό του, με την παρεμβολή του αγαπημένου στο κοινό «Ατυχήσαμε», σε μία σκηνοθετημένη, αν όχι χορογραφημένη, παρουσίαση. Απόλυτα εντυπωσιακή, σέξυ και δυναμική στο μεγαλύτερο μέρος του σετ της, γοήτευσε περισσότερο στις πιο ευάλωτες στιγμές της, όπως στα κομμάτια «Cold September» και το προαναφερθέν «Ατυχήσαμε», τραγουδώντας το καθισμένη στη σκηνή, αλλά και στο πολύ προσωπικό «Hypohondria», που για την ειλικρίνεια του, αποτέλεσε μάλλον την κορύφωση αυτής της εμφάνισης. Στο τέλος, εκείνη και οι συνεργάτιδες της Saber Rider και Wera (οι οποίες τη συνόδευσαν στα πλήκτρα και το τσέλο, αντίστοιχα), μας αποχαιρέτησαν ερμηνεύοντας το κομμάτι «Cheers», που κλείνει το άλμπουμ Femmeland, καθισμένες στη σκηνή και κρατώντας τα χέρια, σε μία τρυφερή αποτύπωση της γυναικείας αλληλεγγύης στην ουσία της.
Η αυλαία έπεσε με την αυτοσαρκαστική, hyperactive και χαοτικά αυτοσχεδιαστική περφόρμανς του Larry Gus. Μολονότι είχαν μόλις περάσει τα μεσάνυχτα, ο μικρός αριθμός των ατόμων που παρέμειναν στο χώρο και το μεγάλο ποσοστό υγρασίας δημιούργησαν ένα σχεδόν απόκοσμο θέαμα, με τον κατά κόσμο Παναγιώτη Μελίδη να παρουσιάζει για ακόμη μία φορά ένα απόλυτα ιδιοσυγκρασιακό σετ, κυρίως ελληνόφωνων κομματιών του, με ρυθμικές επαναλήψεις σχεδόν σαμανικές, λούπες και ποπ εναλλαγές, κι αυτή την αίσθηση της παρακμάζουσας πάλαι ποτέ mainstream διασκέδασης, που έκανε το κοινό να χορέψει. Λίγο πριν τη μία, κι ενώ μας είχε μόλις αποχαιρετίσει, από την παραγωγή του ζητήθηκε ένα ακόμη κομμάτι, με εκείνον να απαντά με ένα “goth ζεϊμπέκικο” και το σχόλιο «Το σωστό είναι να σταματάς στο σημείο που πρέπει», μόνο για να μας κάνει να αναρωτηθούμε αν ήταν κι αυτό μέρος τους σόου του. Απολαυστικός ο Larry Gus, έκλεισε το διήμερο του Indie Playground Festival, με τα παραβρισκόμενα άτομα να παραμένουν λίγο ακόμη για σχόλια και συζητήσεις με αφορμή τα όσα είχαν συμβεί κι εκείνο το βράδυ.
Συνολικά, αυτό που ξεχώρισε σε εκείνο το διήμερο, πέραν της πολύ καλής διοργάνωσης του, ήταν η όρεξη, το ταλέντο, η δημιουργικότητα των καλλιτεχνών, που επάξια πλέον διεκδικούν και μπορεί να τους δοθεί η αναγνώριση πως δεν φτάνουν μόνο για μικρά, εγχώρια φεστιβάλ. Τα δύο line-up, μολονότι διαφορετικά τόσο αισθητικά όσο και στο κοινό που προσέλκυσαν («πολιτισμικά» αλλά και αριθμητικά), θα μπορούσαν άνετα να σταθούν ανάμεσα σε διεθνή ονόματα των αντίστοιχων ειδών που εκπροσωπούν. Αναφορές στο παρελθόν, πειραματισμός του σήμερα και προφητείες για το μέλλον, επιτέλεσαν συνολικά το στόχο του φεστιβάλ και άνοιξαν με πολύ ενδιαφέρον τη φεστιβαλική σεζόν.
