Η νύχτα στο Floyd, στον ιδανικό από όλες τις απόψεις χώρο που όπως φάνηκε θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αυτή η γιορτή για όλα αυτά τα δισκογραφικά / συναυλιακά χρόνια, ήταν μια μαγική συνύπαρξη, ένα αμοιβαίο ευχαριστώ, μια ανταλλαγή συναισθημάτων. Ο Παύλος Παυλίδης επέστρεψε με ένα άλμπουμ αφιερωμένο σε έναν άνθρωπο που σημαίνει πολλά για εκείνον και προσεγγίζει το νέο του υλικό με νέο σχήμα και ακόμα πιο σύγχρονο ηλεκτρονικό ήχο. Τα visuals, οι καινούριοι μουσικοί συνοδοιπόροι και η χορευτική του διάθεση, έκαναν τον χώρο να βράζει. Αυτή η συναυλία θα μπορούσε να είναι ένας καινούριος live δίσκος, όπως εκείνος στη Σύρο, κάτι που ο ίδιος πρόσφατα ανακοίνωσε ότι θέλει να ξανακάνει. Πράγματι, του αξίζει και είναι καλύτερο να εμφανίζεται μόνος ή όντας ο ίδιος headliner. Του αξίζει δικαιωματικά.
Η επιλογή των κομματιών ήταν σοφή και ασφαλής, επιλέγοντας κατά κύριο λόγο μια best of λίστα, αποτελούμενη στην πλειοψηφία από τραγούδια των Ξύλινων Σπαθιών, κάποια διάσημα διαμάντια της πρώιμης κυρίως φάσης των B-Movies και φυσικά κάποιες επιλογές του νέου δίσκου. Έτσι, τα ακούσματα έφθασαν σε όλο το φάσμα των ηλικιών που στέκονταν από κάτω, από αυτούς που τον έμαθαν τώρα μέχρι αυτούς που τον γνωρίζουν από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών ή και ακόμη πιο πίσω, από τα Μωρά στη Φωτιά και φυσικά, τη γενιά που είναι σήμερα 25-35 ετών και τον ακολούθησε σε όλη του τη διαδρομή με τους B-Movies και τη σύντομη συνύπαρξη με τους Hotel Alaska.
Η νεότητα που νιώθει κανείς στις συναυλίες του δεν προέρχεται από τη νοσταλγία ή την παρελθοντολαγνία. Είναι μια υπενθύμιση για οτιδήποτε όμορφο και επαναστατικό, με ό, τι και αν σημαίνει αυτό. «Στα ερείπια του χρόνου που χάνεται», όπως τραγούδησε και ο ίδιος, οι συναυλίες αυτές είναι μια υπενθύμιση για εξέλιξη. Αν δύο φράσεις περιέγραφαν τη βραδιά, θα ήταν το «Η ποίηση δε θα εξαφανιστεί» που υψώθηκε στην οθόνη στο φινάλε και το «Σας ευχαριστώ. Αυτή είναι η δική σας εποχή». Ο δημιουργός έβαλε τη σφραγίδα του και σε έναν βαθμό, αρχίζει σιγά σιγά να παραδίδει τη σκυτάλη. Το θέμα είναι ότι δε σταματάει ποτέ και συνέχεια πειραματίζεται και εκπλήσσει.
~ Γιάγκος Πλατής
Οι καλύτερες συναυλίες είναι αυτές στις οποίες μπαίνεις ανυποψίαστος και βγαίνεις αλλαγμένος. Μα πώς ανυποψίαστη, θα μου πείτε, τόσα χρόνια στον χώρο ο Παυλίδης, παλιά «καραβάνα» -που λένε- δεν ήξερες τι θα πήγαινες να δεις; Ε λοιπόν όχι, δεν ήξερα. Πως ο Παυλίδης στα 60 του είναι στα καλύτερά του. Πως θα έπαιζε πάνω από 2:30 ώρες, ακούραστα, και κάπου στα μισά του σετ θα επιδιδόταν σε έναν ξέφρενο (like nobody is watching) χορό. Πως η φωνή του -αυτή η χαρακτηριστική φωνή του που όπως είπε και μία φίλη ακόμα κι όταν απλά μιλάει έχει ρυθμό, είναι τραγουδιστή- παραμένει τόσο αναλλοίωτη στον χρόνο. Πως στο video wall του Floyd θα έβλεπα ένα οριακά παραισθησιογόνο visual show (σε επιμέλεια Βασίλη Κεχαγιά, συνεργάτη του Παυλίδη και στα 90s σε video clips των Ξύλινων Σπαθιών) που μετέτρεπε την εμπειρία σε οπτικοακουστική φαντασμαγορία.
Πως το Floyd αν και sold out θα αποδεικνυόταν άψογο σε όλα του (μπες-βγες, κινητικότητα, ορατότητα, εξαερισμός, σέρβις). Πως οι στίχοι «Μου 'χες πει πως θα 'ρθείς και ήρθες» από το "Ατλαντίς" θα είχαν πάνω μου το εφέ που είχαν τόσα χρόνια μετά. Πως θα άκουγα live κομμάτια που έχουν -νομίζεις- χάσει την αξία τους από την κατάχρησή τους σε γάμους, ραδιόφωνα και beach bar (τον "Βασιλιιά", το "Παγωτό") και θα τα εκτιμούσα ξανά από την αρχή, σαν να τα άκουγα για πρώτη φορά. Πως το κοινό (περίπου 2 χιλιάδες άτομα) θα ήξεραν απέξω όχι μόνο τους στίχους των κομματιών του με τα Σπαθιά και τους B-Movies, αλλά και του νέου και πολύ ξεχωριστού άλμπουμ του, ΜΠΡΑΝΚΑΛΕΟΝΕ, παρόλο που είχε κυκλοφορήσει μόλις μία (!) ημέρα πριν τη συναυλία. Πως κομμάτια όπως "Η Μαίρη" ή το "Φωτιά στο Λιμάνι" θα παρουσιάζονταν με τόσο διαφορετική και ιδιαίτερη ενορχήστρωση που θα έμοιαζε σαν να αποκτούσαν επί σκηνής μια νέα δεύτερη ζωή. Πως οι Αλέκος Γεωργουλόπουλος (κιθάρα, synthesizers, φωνητικά), Αλέξης Σταυρόπουλος (τύμπανα, sample pads), Θανάσης Τζίνγκοβιτς (μπάσο, κιθάρα, φωνητικά), και Aki Rei (πλήκτρα, κιθάρα, φωνητικά - και συμπαραγωγός στο νέο άλμπουμ) θα είχαν τόσο αδιανόητη χημεία και απόδοση. Πως ο χώρος θα είχε άτομα όλων των ηλικιών και προελεύσεων, απόδειξη της διαρκούς παρουσίας του Παυλίδη στο μουσικό στερέωμα όλα αυτά τα χρόνια.
Πως η συναυλία -αν και επετειακή, με best of setlist-- θα πετύχαινε στο έπακρο και τον παράλληλο σκοπό της -την προώθηση του ΜΠΡΑΝΚΑΛΕΟΝΕ- με το σύμβολο στο εξώφυλλο του δίσκου να αποδεικνύεται εξαιρετική ιδέα, καθώς ήταν παρόν καθ΄όλη τη διάρκεια του live, στην οθόνη, με αποτέλεσμα να αποτυπώνεται υποσυνείδητα στο πίσω μέρος του μυαλού των παρεβρισκόντων που πάθαιναν αμόκ στο άκουσμα των στίχων-ιστορία «Και τώρα γεια σου, δώσε φιλιά στη μαμά σου» ή στις πρώτες νότες του "Τώρα Αρχίζω και Θυμάμαι". Όλα τα θυμήθηκα. Μπήκα ψόφια από κούραση και βγήκα 25 χρόνια νεότερη. Ένα από τα πιο άρτια live Έλληνα καλλιτέχνη που έχω δει. Ένα μπράβο σε όλους τους εμπλεκόμενους, ακούστε το νέο άλμπουμ και αν όλη αυτή η υπερπαραγωγή επαναληφθεί, μην την χάσετε.
~ Εύη Χουρσανίδη
Setlist
Δεν Ξέρω
Μπρανκαλεόνε
Γκωγκέν
Ατλαντίς
Η Μαίρη
Σόσιαλ
Όσο Μικραίνω
Φωτιά Στο Λιμάνι
Παράδεισος
Τώρα Αρχίζω και Θυμάμαι
Τόσο Κοντά
Ο Πυρετός του Μπάιρον
Ρίτα
Ρομπότ
Τροφή Για Τα Θηρία
Στο Βράχο
Αμμουδιά
Το Κορίτσι Με Το Κόκκινο Παλτό
Άσε Με Εδώ
Πάρε Με Μαζί Σου
Ένα Παράξενο Τραγόυδι / Το Κοράκι
Ο Βασιλιάς της Σκόνης
Λευκή Καταιγίδα
Ο Κηπουρός
Η Σπασμένη Πολυθρόνα
Λιωμένο Παγωτό
---
Μόχα
Αφού Σου Το'Πα
Ό,τι Θες Εσύ
Ερχόμαστε Από τον Ορίζοντα
Διαβάστε επίσης:
Παύλος Παυλίδης: «Όσο πιο άσχημος γίνεται ο κόσμος τόσο πιο όμορφα πράγματα πρέπει να φτιάχνουμε»
