Ημέρα Παρασκευή λίγο μετά τις 21.30 στο Arch ο “sound wizard” Tsev άλλοτε γονατιστός, άλλοτε ξαπλωμένος μπρούμυτα με πλήκτρα και laptop προετοίμασε με τον καλύτερο τρόπο το έδαφος για ένα αξέχαστο live με ένα σαραντάλεπτο πειραματικό σετ που έμπλεκε με χιουμοριστικό τρόπο ήχους και τονικότητες, λούπες, samples και γνώριμους ρυθμούς pop, jungle ή metal παρασύροντάς μας σε μια εξερεύνηση ρυθμών που μας άφησε με ένα διάπλατο χαμόγελο και ζεσταμένους μηρούς πριν υποδεχτούμε τους ΑΜΚΑ στη σκηνή.
90 λεπτά στο Arch με ΑΜΚΑ μας δίδαξαν πώς πρέπει να γίνονται τα live. Εκρηκτικός Chris κι αναρωτιέσαι αλήθεια πόσες πετυχημένες χορευτικές κινήσεις μπορεί να κρύβει μέσα του ένας άνθρωπος, σαν δρομέας σε συνεχές κατοστάρι σε χαμογελαστά τετ α τετ με Δημήτρη Καλαμαρά και Δημήτρη Κουλεντιανό πού και πού, ενώ στο δεύτερο μισό της σκηνής Κουλεντιανός και Τζέισον Γουάστωρ σε μουσικό διάλογο με μπάσο και ντραμς, και παρακολουθώντας μια τέτοια μπάντα αναρωτιέσαι «τι καλό μας βρήκε».
Στη σκηνή περίπου 10.30 με το εναρκτήριο ανέμελο intro “AMKA Theme” του On Patrol από μια μπάντα που στα πρώτα της live μας έδωσε να καταλάβουμε ότι αυτή ήταν μόνο η αρχή. Κιθάρες και ενισχυτές ξεκάθαρα κάποιες στιγμές στα κόκκινα, punk, noise, kraut rock, jazz, hip hop, spoken word στίχοι κι ένας frontman χαρισματικός που σε μαγνητίζει άλλοτε καλώντας σε σαν ιμάμης στην μουσική τους ιεροτελεστία, όπως στην περίπτωση του "Ophelia' κι άλλοτε σέρνοντάς σε ένα πανκ παραλήρημα και ξέφρενο χορό φωνάζοντας "Don’t Touch It".
Ένα live, στο οποίο κάθε κομμάτι αποτέλεσε μια πράξη με μέση, αρχή και τέλος σαν ιστορίες ενός σπονδυλωτού έργου που λειτουργούν μόνες τους, αλλά και συμπληρώνουν την κεντρική υπόθεση. Σαν σε διαφορετική πράξη κάποιου θεατρικού, ο Chris ερμήνευσε με τρόπο ακούραστο και παραστατικό κάθε λέξη που πρόφερε, με ή χωρίς την κιθάρα, ανεβοκατεβάζοντας το φερμουάρ της αθλητικής του ζακέτας -αναρωτιέμαι αν πλέον λειτουργεί-, με χέρια εκφραστικά που άλλοτε κινούνταν σαν να έκανε επιτόπιο σκοινάκι άλλοτε σαν φουγάρο τρένου σχεδόν προφέροντας «τσαφ τσουφ», επαναλαμβάνοντας «ευχαριστούμε πάρα πολύ» σχεδόν σε κάθε παύση, Καλαμαράς που δίνει την αίσθηση της απόλυτης ευτυχίας μέσα στην κιθάρα του με ένα σχεδόν παιδικό χαμόγελο ευχαρίστησης στη διάρκεια όλης της συναυλίας, Κουλεντιανός και σε κάθε κομμάτι λίγο πιο βαθιά σαν σε έκσταση μέχρι το τέλος της συναυλίας με ένα μπάσο-φωτιά και Τζέισον μοναδικός στα ντραμς με ιδιαίτερη τεχνική επιδεξιότητα, η «ήρεμη δύναμη» της παρέας, «απομονωμένος» στην άκρη της σκηνής, αλλά τόσο μέσα σε αυτή δίνοντας τη δική του προσωπική παράσταση.
Setlist απόλαυση με ένα ολόκληρο On Patrol παλιές και νέες κυκλοφορίες που τις λέμε ήδη αγαπημένες. "Kind Of Sex" που ακούστηκε διαφορετικά από την εντυπωσιακή στουντιακή ηχογράφηση, ίσως λίγο πιο «ακουστικό», ηλέκτρισε, όμως, αμέσως το κοινό, μιας και αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα μας του δίσκου, «So What» και ύστερα μικρή παύση για stretching , τζούρες και κουρδίσματα, "God Is In The Body" και νοϊζιές που φαίνεται να αγαπούν ιδιαίτερα τα μέλη της μπάντας, "Don’t touch it" που θύμισε παλιές στιγμές rockabilly στην πίστα με τα παραδοσιακά σπρωξίματα και μας έσυρε όλους μεμιάς σε έναν ανέμελο χορό, "Sweet Melodies" πριν από αυτό για λίγες μελωδικές ανάσες, "Looking for Us", "Ophelia", "We Don’t Like It" ίσως οι νικητές της βραδιάς, τρία νέα κομμάτια με έντονο το ραπ στοιχείο και spoken word στίχους, τόσο φρέσκα που το ένα κυριολεκτικά χρειάστηκε να το διαβάσει ο Chris από το κινητό δηλώνοντας και χαριτολογώντας ότι μπορεί να το ξέρουν τρία άτομα, "Elephant" και "Yellow Yard" για το κλείσιμο με κιθάρες στο ζενίθ και σχεδόν «κάψιμο» ενισχυτών.
Αποτέλεσμα τεχνικά άρτιο, με μπάσο, κιθάρες και ντραμς να εντυπωσιάζουν σε επιδεξιότητα και τη φωνή του Chris να πιάνει άλλοτε ψηλές κι άλλοτε χαμηλές νότες και να γεμίζει με νεύρο τον χώρο. Τα λάθη της Παρασκευής ούτε τα είδα, ούτε τα άκουσα. Τα φώτα ήταν ακριβώς αυτά που έπρεπε με κορυφαίο το σκοτάδι που άπλωσε το "Ophelia" στον χώρο, ένα-δυο μικροφωνισμοί και κάποια κλειστά μικρόφωνα δυο-τρία λεπτά δεν ένοιαξαν κανένα.
Η χημεία των ΑΜΚΑ, η αγάπη, το πόσο γουστάρουν αυτό που κάνουν επιβεβαιώθηκε με το διαρκές χαμόγελο των μελών της μπάντας σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, το «βύθισμα» τους με τρόπο ξεχωριστό σε κάθε κομμάτι, την ένταση, τα βλέμματα χαράς και ικανοποίησης που αντάλλαζαν στο peak ή οποιοδήποτε άλλο τυχαίο σημείο κάθε κομματιού και την μεγάλη αγκαλιά στο τέλος της που θύμισε αθλητική ομάδα στο τέλος ενός εκρηκτικού και σίγουρα νικηφόρου αγώνα.
Το “Have you Ever Seen The Rain” των Creedence Realwater Revival που ακούστηκε όταν άναψαν τα φώτα δεν στάθηκε ικανό να αποφορτίσει την τόσο ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι ΑΜΚΑ κι έτσι απλώς ένωσε κι αυτό με τη σειρά του το εκστασιασμένο κοινό σε μια αγκαλιά κι ένα συγκινητικό sing along που επιβεβαίωσε ποιο είναι το συναίσθημα που αφήνει ένα πραγματικά αξεπέραστο live.
Ραντεβού στη Στέγη 28 Απριλίου στο Borderline Festival γιατί είναι η μπάντα που ξέρει να στήνει τον χορό.
