Caress my mind
And tap my back
Oh won’t you remind me?
Βράδυ Σαββάτου 23 Μαρτίου 2024. Οι πρώτοι στίχοι του "Detox" ακούγονται στο Gagarin και η φωνή της Σtella λειτουργεί σαν ένα από αυτά τα αρώματα που περνάνε απευθείας από τα ρουθούνια στον εγκέφαλο και ανασύρουν πολύ συγκεκριμένες μνήμες και στιγμές στον χρόνο.
Now we’re
Locked in a box
Stuck in detox
Forever
Αναμνήσεις και βιώματα από μια άλλη ζωή έρχονται στην επιφάνεια, αλλά δεν προλαβαίνουμε να συγκινηθούμε γιατί από τα μετώπισθεν ακούγεται η ατάκα «Γιατί είναι όλοι ντυμένοι V For Vendetta χωρίς τη μάσκα;», λυνόμαστε στα γέλια και η σαχλή ψευδαίσθηση ότι βλέπουμε τον V (επί πέντε) μένει μαζί μας καθ'όλη τη διάρκεια του live.
Όντως οι έμπειροι μουσικοί που πλαισιώνουν την Σtella, Βελισσάριος Πράσσας (Μπάσο) -ο οποίος μάλιστα αποτελούσε μέλος και της πρώτης, ever, live band της Στέλλας), Ηλίας Αρωνίδης (Τύμπανα), Οδυσσέας Τζιρίτας (Κιθάρα) και Ορέστης Μπενέκας (Πλήκτρα) φοράνε «περούκα Σtella» -μαύρο ίσιο καρέ με αφέλειες- υπερτονίζοντας, με χιούμορ, το πώς η Σtella υπάρχει εδώ και μια δεκαετία σαν «σταθερά» στην ελληνική αγγλόφωνη σκηνή, διατηρώντας, όπως διαπιστώθηκε, ακόμα και σήμερα -και παρά το μεγάλο άνοιγμα στο εξωτερικό και το συμβόλαιό της με την Sub Pop- όχι μόνο το ίδιο ακριβώς look με τότε (καρέ μαλλί, γιακαδάκι) αλλά και το ίδιο vibe: γλυκιά, συνεσταλμένη, μετρημένη, χαμηλών τόνων, ήρεμη δύναμη.
Ωστόσο, το «χαμηλών τόνων» παρατηρείται δυστυχώς και στον ήχο της, ο οποίος παραμένει ήπιας έντασης καθ'όλη τη διάρκεια του live, με αποτέλεσμα να υπερισχύει σχεδόν διαρκώς η βαβούρα του κοινού, το οποίο το έχει πιάσει ακατάσχετη πολυλογία και μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για το πού θα φάει μπακαλιάρο σκορδαλιά τη Δευτέρα και λιγότερο για τα όσα συμβαίνουν στη σκηνή.
Φταίμε εμείς που δεν το βουλώνουμε, φταίει ο ηχολήπτης, άγνωστον, πάντως on stage δεν παρατηρείται κάποια ανησυχία ως προς τον ήχο. Η Σtella και η ομολογουμένως κεφάτη και ικανότατη μπάντα της περνούν από όλα τα key tracks των δύο πρώτων δίσκων, Σtella και Works For You, και κάποιες λίγες φορές διακόπτεται η μουσική ροή για να απευθυνθούν ευχαριστίες προς το κοινό ή κάποια μικρή ιστορία -πχ για το "The Break", του οποίου η κυκλοφορία συνέπεσε με την μαύρη αυτή περίοδο της ιστορίας κατά την οποία όλος ο πλανήτης μπήκε σε «παύση»... Όπως είχε συμβεί και σε προηγούμενη εμφάνισή της στο Πλύφα, η αλλαγή κλίματος έρχεται όταν ο Χρήστος Σκόνδρας παίρνει θέση στη σκηνή με το μπουζούκι του, με το setlist να έχει φτάσει πια στα κομμάτια του breakthrough δίσκου της Up and Away: τα "Manéros" και "Another Nation"προκαλούν λικνίσματα και ξεσηκώνουν επευφημίες, το "Charmed" πυροδοτεί συζητήσεις:
- Ρε φίλε, αυτό το κομμάτι έχει 40 εκατομμύρια streams στο Spotify.
- Μα η Σtella είναι huge. Δηλαδή σκέψου έχει 2,1 εκατομμύρια monthly listeners. Το πιάνεις; Οι Interpol, για να καταλάβεις, έχουν 2,3.
Το "Picking Words", του οποίου η επέτειος υπήρξε και αφορμή για αυτή τη συναυλία, έρχεται -όπως ήταν αναμενόμενο- προς το τέλος, στο (genius) «οπαδικό» σημείο του (oh oh oh ohohoh ohoh ohohoh) οι φωνές γίνονται ένα, μα και πάλι μου λείπει η ένταση και το νεύρο.
Διαφορετική επίγευση μου εχει αφήσει το opening set του Bhukhurah (Μπούκουρα, the "h" is silent) -κατά κόσμον Χρήστου Μπεκίρη- ο οποίος με συνεργό τον (top) ντράμερ Παντελή Καρασεβδά και όπλα του μια κιθάρα, μια σαλοπέτα, ένα ζευγάρι crocks και ένα programming kit, έχει καταφέρει να «γεμίσει» με ήχο και feels τον χώρο του Gagarin, πράγμα καθόλου αυτονόητο για κάποιον που -παρά την εμπειρία του με Chickn και The Callas- τώρα δοκιμάζεται σε solo επίπεδο. Ακούμε στο repeat το "Paramera" και το debut EP του HELLO MY NAME IS, εθιζόμαστε στο "Circles" και το "HMM", παρακολουθούμε τι πορεία θα τον βοηθήσει να χαράξει η πλατφόρμα ανάδειξης καλλιτεχνών HEMI (στης οποίας την longlist βρίσκεται φέτος μάζί με ΑΜΚΑ) και κρατάμε τα ραντάρ μας ανοιχτά για να σπεύσουμε στην όποια επόμενη live εμφάνισή του.
Σtella we love you, χρόνια πολλά και δημιουργικά και περιπετειώδη και συναρπαστικά και την επόμενη φορά, πιο δυνατά.
