Στον κόσμο του Pan Pan και των φίλων του η ανατολή έχει χρώμα ροζ φαντασμαγορί, και όταν ο ήλιος πέφτει είναι πορτοκαλί σαν τις πεδιάδες του Άρη. Στον κόσμο αυτόν η θλίψη είναι γαλάζια και διακριτικά παρούσα, μαζί με την ελπίδα, το πείσμα, την ψυχή και το μοίρασμα. Στον κόσμο αυτό χωράμε όλοι. Ή τουλάχιστον, αυτή τη φορά, τα 2 χιλιάδες περίπου άτομα που βρεθήκαμε το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2024 στο συναυλιακό venue του Floyd στην Αθήνα.
Ήμουν εκεί, με χρωματιστό μολύβι στα μάτια και glitter στα μαλλιά. Μαζί μου, δεκάδες παλιοί φίλοι, και νέοι φίλοι που γνωριστήκαμε σε ένα από τα προηγούμενα live του αγαπημένου καλλιτέχνη. Αγόρια με μακιγιάζ, και κορίτσια μάλλον πολύ mainstream. Άνθρωποι μεγαλύτεροι σε ηλικία, πάνκηδες και ροκάδες, straight ζευγάρια, queer ζευγάρια, εφηβάκια, «φασαίοι». Κατάφερα να στριμωχτώ ανάμεσα τους, λίγες στιγμές πριν ο Παναγιώτης Πανταζής, μαζί με τον σταθερό συνεργάτη του Γιάννη Αναγνωστόπουλο (Years of Youth) ανέβουν στη σκηνή, σε ένα κλασσικό σετ-απ με μεγάλο τραπέζι και πολλά synths και καλώδια. Η ένταση κι η αδημονία τους έκοβε στα δύο τον καπνό, ο οποίος δημιουργούσε την αίσθηση μίας πραγματικής απογείωσης προς άλλους πλανήτες. Στα επόμενα σαράντα λεπτά παρουσιάστηκε στο σύνολό του και χωρίς διακοπές το πρόσφατο άλμπουμ τους Λύκοι στον Άρη, με μεγαλύτερη όμως ενορχήστρωση, αφού επί σκηνής βρίσκονταν επίσης οι Γιώργος Λιγουριώτης στα drums και Βαγγέλης Ντουμανάς στην κιθάρα, οι οποίοι έδωσαν σώμα και όγκο στον ήχο – καθώς επίσης και η πάντα εντυπωσιακή αισθητικά και ερμηνευτικά VASSIŁINA, με νέο λουκ το οποίο συμβαδίζει με την καλλιτεχνική της εξέλιξη, όπως μας παρουσίασε πριν λίγο καιρό με το νέο της single “Crooked”.
Από το δεύτερο κιόλας κομμάτι, τα “Ροζ φώτα” δεν μπορούσαμε παρά να χορεύουμε και να τραγουδάμε δυνατά, με τους στίχους να παίζουν σε μεγάλα γράμματα στο background. Στο αγαπημένο μου “Νεκρό τηλεσκόπιο” τράβηξα από το χέρι τη φίλη μου και βρεθήκαμε μπροστά, την κατάλληλη στιγμή δηλαδή, πριν την εμφάνιση της Λαμπρινής Γκόλια, η οποία μετέφρασε σε ένα αυτοσχεδιαστικό, γεμάτο συναίσθημα χορό το κομμάτι “Ο μόνος παράδεισος που υπήρξε ποτέ”, που κλείνει το δίσκο Λύκοι στον Άρη.
Και τώρα, τι;
Και τώρα αρχίζει το πάρτυ, με ένα εκκωφαντικό χειροκρότημα για την Καλλιόπη Μητροπούλου, και το “Μείνε σε θέλω / Μήνες σε θέλω” να μας εισάγει σε μια best-of επιλογή κομματιών από τις προηγούμενες κυκλοφορίες του Pan Pan. Σε αυτό το δεύτερο μέρος, τα κορμιά είχαν πλέον χαλαρώσει, όπως επίσης και η μαγική εξάδα επί σκηνής, που έμοιαζε να διασκεδάζει πραγματικά πολύ, για ακόμη μία φορά. Δεν έλειψαν βέβαια οι εκπλήξεις, από την τούρτα γενεθλίων για την εορτάζουσα Καλλιόπη, μέχρι το «Όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια» ανάμεσα στους στίχους της “Ανισόπεδης Ντίσκο”. Από την άλλη, αν ξέρεις έστω και λίγα πράγματα για τον Pan Pan, αυτό δεν θα σου έκανε εντύπωση. Οι άνθρωποι του είναι το κεφάλαιο του, κι ο κοινωνικός σχολιασμός είναι πανταχού παρών στη δουλειά του. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο, που είτε εμφανίζεται μπροστά σε διακόσια άτομα, είτε σε χίλια, είτε σε κλειστούς χώρους, είτε καλοκαιρινά φεστιβάλ, καταφέρνει να δημιουργεί έναν ασφαλή τόπο, συμπεριληπτικό και ανοιχτό, ευαίσθητο και οικείο.
Μετά τα παλιότερα “Detroit, Attica” και “Concrete Pillow”, λίγη ακόμη “Ανισόπεδη Ντίσκο”, σε ένα εντυπωσιακό μεν κλείσιμο, που μας άφησε όμως να θέλουμε κι άλλο.
Στο τέλος της βραδιάς, τα πρόσωπα γυάλιζαν όχι μόνο από τη χρυσόσκονη και τον ιδρώτα, αλλά κι από την αβίαστα μεταδοτική λάμψη του Pan Pan και της παρέας του. Στο τέλος της βραδιάς, οι φωνές μας είχαν κάπως βραχνιάσει, μα ξέραμε πως το μήνυμα μας είχε ακουστεί. Είμαστε εδώ, αισθανόμαστε, συνυπάρχουμε, μοιραζόμαστε και μπορούμε να αναπνέουμε μέσα από τη μουσική σε τόπους όπως αυτός, όπου η κοινή μας ύπαρξη έχει τη μεγαλύτερη αξία.
