Φτάνοντας το βράδυ της Παρασκευής στο -από νωρίς- κατάμεστο Temple, ήταν προφανές ότι άμα ήθελες να βρεθείς στη πρώτες σειρές θα έπρεπε να σπρώξεις αρκετά. Σπρώξιμο που εν τέλει άξιζε γιατί μόλις είχε ανέβει στη σκηνή ένα απ τα πιο hot ανερχόμενα act της Αθηναϊκής σκηνής, οι Royal Arch. Στο χρόνο που τους δόθηκε παρουσίασαν ακυκλοφόρητο υλικό καθώς και τα δύο πρώτα τους singles “Road To The Light” και “La Nuit” κατά τη διάρκεια του οποίου σε κάθε τους εμφάνιση δημιουργείται μια απίστευτη ατμόσφαιρα από τους φακούς των κινητών που ανάβει το κοινό. Σίγουρα μιλάμε για μια μπάντα που έχει πολλά να δώσει στην εγχώρια σκηνή και άμα σας δoθεί η ευκαιρία δεν πρέπει να χάσετε την ευκαιρία να τους δείτε.
Περιμένοντας καρτερικά τους The Steams σε ένα ήδη sold-οut event -είδηση που είχαμε πληροφορηθεί μερικές ώρες πριν- τους παρακολουθούμε να στήνουν τα όργανά τους επί σκηνής και να παίρνουν τις θέσεις τους. Ξεκινώντας το set τους νωρίτερα σχετικά από το προβλεπόμενο, απ’ τις πρώτες νότες του “The Horror” δημιουργούν μια καθηλωτική ατμόσφαιρα. Έχοντας ξαναδεί τους The Steams αρκετές φορές στο παρελθόν, σαν θεατής μπορώ να πω πως αυτό ήταν το καλύτερό τους live με διαφορά. Ο ήχος άρτιος και πληθωρικός, υπό την επιμέλεια του Κώστα Ραγιαδάκου, τους ακολούθησε καθόλη τη διάρκεια του set. Μια πρόσμιξη κομματιών του ντεμπούτου τους Wild Ferment και του νέου τους πονήματος Mild Conquest. Στο τελείωμα του “Entrance” με τη συνοδεία του Μανώλη Μανουσάκη στο λαούτο τον οποίο είδαμε και στη συνέχεια σε άλλα σημεία της βραδιάς, ένιωσα το κοινό να ενώνεται σαν δίνη, έτοιμο να αναπηδήσει στο stage και να τα ρημάξει όλα. Οι τόνοι χαμήλωσαν λίγο με το τρίπτυχο “Ladies In The North”, “The Beautiful” και “The Union”- το τελευταίο άκρως διαφορετικό σε live εκτέλεση υπό τη συνοδεία της τσαμπούνας του Νίκου Τσαντάνη. Το συναίσθημα όμως του ορυμαγδού και η ηλεκτρισμένη αυτή ατμόσφαιρα επέστρεψαν δυναμικά στο “Black Sand” και στο “The Harvest” όπου εκεί η προσθήκη και του Γκούσταβ Πένκα στα drums εκτόξευσε μια μαγευτική, μουσική εμπειρία στο ζενίθ της.
Υπήρξαν αρκετές στιγμές που δε μπορούσες να αποφασίσεις που πρέπει να επικεντρώσεις την προσοχή σου, καθώς συγκροτούνταν μια πρωτοφανής, μυσταγωγική τρέλα, από μεστά φωνητικά, κιθαριστικά ξεσπάσματα, ογκώδη τύμπανα και μπασογραμμές μέσα από τόσο γρήγορες εναλλαγές και φρενήρη ρυθμό που δεν προλάβαινες καλά-καλά να συνέλθεις από το προηγούμενο feeling, μέχρι να σε συμπαρασύρει μονομιάς το επόμενο.
Οι ίδιοι μιας αποχαιρέτησαν με το καθιερωμένο encore των “The Crown” και “Ephemeral Joys”. Εάν κάτι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, από τον απολογισμό αυτού του live, είναι το γεγονός πως οι The Steams μεταξύ τους διατηρούν μια απίστευτη και ασυναγώνιστη χημεία τόσο στον τρόπο που αλληλοεπιδρούν στη σκηνή, όσο και στον τρόπο που παίζουν σαν μονάδες, και το αποτέλεσμα αυτής τους δικαιώνει κάθε φορά μέσα από το τόσο συγκροτημένο αλλά και συνδεδεμένο performance που παραδίδουν. Φεύγεις γεμάτος, χορτασμένος και χωρίς την παραμικρή αίσθηση ότι σου έχει λείψει κάτι, απ’ τη συνθήκη αυτή που βίωσες.
Ευτυχία Διαμαντή, Αργύρης Λιόσης
