Ωστόσο, παρακολουθώντας τον για πρώτη φορά live σε αυτήν την κομβική, διπλή εμφάνισή του στην Αθήνα –η οποία σηματοδότησε το τέλος τόσο της μεγάλης του ευρωπαϊκής περιοδείας, όσο και μίας δημιουργικής περιόδου για τον ίδιο– ήθελα να διαπιστώσω το κατά πόσο έχει καταφέρει να συσπειρώσει ένα αληθινό εγχώριο κοινό μέσα από τη μουσική του, που ισορροπεί ακριβώς στην τομή της mainstream και της εναλλακτικής pop.
Τη βραδιά άνοιξαν οι St. Guilt, μία μπάντα στην οποία είχα πιστέψει από την πρώτη στιγμή που άκουσα ένα από τα αρχικά τους κομμάτια, το “Turn Your Back”· το οποίο και απογείωσαν στο Six d.o.g.s. Η μισάωρη support εμφάνισή τους με δικαίωσε πλήρως, καθώς η ευέλικτη τριάδα Ελίνα Τερσενίδου (φωνητικά και synths), Οδυσσέας Μαστρόπαππας (ντραμς) & Γιώργος Σπαθαριώτης (ηλεκτρική κιθαρα) φαίνεται πως έχει δουλέψει προς τη σωστή κατεύθυνση, στέκεται γερά στα πόδια της, ενώ έχει αποκτήσει και το αναγκαίο θράσος για να τα καταφέρει.
Τα ατμοσφαιρικά 1980s πλήκτρα και τα Florence x Lana Del Rey στυλ φωνητικά της Τερσενίδου (η οποία σαν παρουσία φέρνει πάντως έντονα στην Weyes Blood), τα εκπληκτικά rhythm sections που έχει γράψει ο Μαστρόπαππας –αναπληρώνοντας την απώλεια μπάσου, αλλά και επικαλύπτοντας την υπόλοιπη μπάντα ορισμένες φορές– όπως και οι ουσιαστικές κιθάρες του Σπαθαριώτη, αναδείχθηκαν σε στιγμές όπως το “Cold”, το “Since 95” και το φοβερό “Turn Υour Back”. Αλλά και στη disco rock του νέου τους single “Night Breeze”, το οποίο θα κυκλοφορήσει σύντομα με τον τίτλο του μεταφρασμένο στα ρώσικα, τη μητρική γλώσσα της τραγουδίστριας, δηλαδή. Οι «Αγία Ενοχή» (μα τι υπέροχο όνομα, θεοί) διαθέτουν λοιπόν όλο το πακέτο δυνατοτήτων για να κάνουν το επόμενο, μεγάλο βήμα. Απλώς θα πρέπει να εστιάσουν ακόμη περισσότερο στη δύναμη των συνθέσεων και της οργανικής τους σύστασης/χημείας ως γκρουπ.
Με τον κόσμο να έχει πυκνώσει σχετικά, αλλά με τη συνολική προσέλευση να μένει τελικά σε μάλλον χλιαρά επίπεδα, ο Τιμολέων Βερέμης και το τριμελές σχήμα του ανέβηκαν στη σκηνή διαθέτοντας έναν ήχο απολαυστικά κρυστάλλινο και ζεστό για τα ιστορικά δεδομένα του Six d.o.g.s. Ωστόσο, δεν θέλω να εστιάσω στα πρακτικά της –εξαιρετικής, επαγγελματικής– εμφάνισης, όσο στην ουσία· η οποία, θεωρώ ότι ξεκλειδώνει και τον αληθινό πυρήνα της μουσικής/προσωπικότητας του Leon Of Athens.
Έχοντας πλέον συνολική εικόνα της καλλιτεχνικής του ύπαρξης, μπορώ να πω δηλαδή ότι η μουσική αποτελεί φυσική προέκταση της περσόνας του: τόσο αισιόδοξη, φωτεινή, πεντακάθαρη, αμόλυντη θαρρείς από οποιοδήποτε μικρόβιο της πραγματικής ζωής. Την ίδια στιγμή, όμως, η ομορφιά αυτή μοιάζει πορσελάνινη –όπως και η ομορφιά του ίδιου· έτοιμη να ραγίσει συναισθηματικά, αν εντοπίσει κανείς το σωστό/λάθος σημείο στο εσωτερικό της.
Επομένως, για κάθε στιγμή που μετέδιδε ανάλαφρη αισιοδοξία χωρίς την ανάγκη υπερανάλυσης, όπως π.χ. στο χιτάκι “Aeroplane”, στο “Utopia” ή στο “Fire Inside You”, υπήρχαν και τραγούδια με έντονα συναισθηματικό βάρος, τα οποία κοίταζαν τον ψυχικό κόσμο του μουσικού μέσα από την κλειδαρότρυπα: σαν το “Corfu” –όπου ζήτησε μάλιστα από το κοινό να τραγουδήσει μαζί του, αν και χωρίς την επιθυμητή ανταπόκριση– το “Moonlight” (ένα από τα αγαπημένα του από τον τελευταίο του δίσκο Xenos, όπως μας εκμυστηρεύτηκε) και κυρίως το “Letters To My Father”, γραμμένο για τον πατέρα του, με τους χαρακτηριστικούς στίχους «breathe in/breathe out». Η σπάνια εκτέλεση του οποίου φάνηκε να συγκινεί αληθινά και τον ίδιο.
Σε άλλα σημεία της συναυλίας ο Leon Of Athens ρίμαρε πάνω στον αστικό ρομαντισμό των Στέρεο Νόβα ("Ένα Κλεμμένο Ποδήλατο"), ενώ η φοβερή χημεία του γκρουπ, όπως και το σόου με τα φώτα, κορυφώθηκαν στο φινάλε της κανονικής διάρκειας του set, με το εκπληκτικό χτίσιμο και την εκτόνωση του “Xenos”· κι από πίσω έπαιζε το σχετικό, δραματικό βιντεοκλίπ, που ήταν υποψήφιο για καλύτερο video στα Berlin Video Music Awards (δείτε στο τέλος της ανταπόκρισης).
Κατά τη διάρκεια του encore, έπειτα, ήταν που ξεδιπλώθηκε αυτή η νέα σελίδα στον δημιουργικό κύκλο του εγχώριου μουσικού, η οποία τον βρίσκει στο πλευρό της Κατερίνας Ντούσκα. Μαζί στη σκηνή, πλέον, μας παρουσίασαν το “Communication” –ένα τραγούδι σύγχρονης, χορευτικής pop– αλλά και το "Άνεμος", την ολόφρεσκια δηλαδή ελληνόφωνη συνεργασία τους, που φάνηκε πως έχει ήδη αγαπηθεί από το κοινό που τους ακολουθεί.
Κάπως έτσι έκλεισε η πρώτη από τις δύο βραδιές του Leon Of Athens στην Αβραμιώτου (επόμενη συναυλία την Παρασκευή 24.1)· χωρίς την ανάγκη περιττών σκέψεων και βαρύγδουπων συμπερασμάτων στην έξοδό μας από το μαγαζί, πέρα ίσως από μία υποδερμική μελαγχολία. Σαν κι αυτήν που κρύβει η μουσική του, η οποία ενισχύθηκε –για τους παρατηρητικούς– και από εκείνη τη φράση στην αρχή του “Aeroplane”: «υπάρχουν δεκαετίες που δεν συμβαίνει τίποτα και υπάρχουν εβδομάδες που μοιάζουν με μία δεκαετία».
{youtube}pXT-CjiAtu0{/youtube}
