Αυτή η δυναμική σχέση μπάντας και κοινού αποτυπώθηκε με ένα Κύτταρο που αντιφώναζε τους κοφτερούς στίχους πίσω στη σκηνή, προβαίνοντας σε mosh pits και σε κάθε είδους παιχνίδια. Ο κόσμος των Βήτα Πεις έδειξε μάλιστα εξαιρετικά αντανακλαστικά, έχοντας ήδη μάθει τις ρίμες της Ροής Του Μέλλοντος, που σκάει ανά κομμάτι σε ανύποπτο χρόνο τον τελευταίο καιρό. Ρίμες που diss-άρουν την έλλειψη πρωτοτυπίας, παίρνουν στιβαρή θέση ενάντια στον φασισμό και μιλάνε για τη σύγχρονη ζωή της ομάδας, η οποία έχει πια μεστώσει μετά από τα σαράντα κύματα που πέρασε.
«Αυτό είναι για να μάθετε, να γράφετε, να κάνετε ραπ», φτύνει ο Άσαρκος, καταφέρνοντας να χωρέσει στις επόμενες ρίμες αντιφωνίες και αντιστίξεις που δείχνουν πόσο έχει ακονίσει το αισθητήριό του. Διαθέτοντας εξαιρετικό αυτί, περπατάει πολύ μαλακά επάνω στο μέτρο, με τις στιχομυθίες να διακατέχονται από ρυθμικότητα, αλλά και μουσικότητα.
Εκπροσωπώντας τρόπον τινά το κέντρο βάρους της βραδιάς, ο MC δεν έχασε στιγμή τη ροή του κατά τη διάρκειά της, ούτε κι όταν παρέδιδε ηθικολογικούς αυτοσχεδιασμούς στα ενδιάμεσα των κομματιών (κάπως ανέμπνευστους, η αλήθεια είναι). Παράλληλα, διατήρησε εξαιρετική διάδραση με τον κόσμο από κάτω: άλλοτε μας προκαλούσε, λέγοντας πόσο υστερούσαμε ενεργειακά σε σχέση με Πάτρα και Θεσσαλονίκη κι άλλοτε έδειχνε να τον συνεπαίρνει το ρεύμα που διαπερνούσε το πλήθος, καθώς επέστρεφε δεκαπλάσιο στη σκηνή.
Στη διάρκεια της γεμάτης συναυλίας, ακούστηκε υλικό από όλη τη σταδιοδρομία των Βήτα Πεις. Κομμάτια δε όπως το "Κάθε Φορά Που Χάνομαι" έγιναν δεκτά από τον κόσμο με επευφημίες, ιαχές και τεράστια θέρμη, όσο οι στακάτες τους ρίμες έπεφταν επάνω σε ξυρισμένα κεφάλια και φαρδιά t-shirts, σαν λυτρωτική βροχή.
Αν κάτι υπήρξε απογοητευτικό, ήταν η ανισότητα στην κατανομή του κοινού. Με μία ανάγνωση δηλαδή που δεν μπορεί παρά να είναι έμφυλη, απορεί κανείς για το πώς γίνεται το 97% όσων γέμισαν το Κύτταρο να ήταν άντρες. Εξηγείται άραγε αυτό από μία τοξική ματσίλα που διακατέχει (ευτυχώς μικρό) μέρος των στίχων της ομάδας;
Παρόλαυτα, υπάρχουν και στιγμές όπου τα λόγια των Βήτα Πεις αφήνουν να φανεί και μία χαραμάδα ευαισθησίας, κάνοντάς σε να απορείς κατά πόσο το ματσίσμο τους είναι μια επίκτητη συμπεριφορά, που ανθίζει εξάλλου στη σκηνή του χιπ χοπ εδώ και χρόνια. Στον αντίποδα, ως ενθαρρυντικό καταμετράται το γεγονός ότι ο ηλικιακός μέσος όρος μάλλον έτεινε προς τα κάτω: πολύς νέος κόσμος έχει προστεθεί στις διμοιρίες των θαυμαστών του γκρουπ, δείχνοντας ότι, ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, η τέχνη τους δεν παύει να δονεί.
Προστίθεται λοιπόν μία ακόμα επιτυχημένη συναυλιακή εμπειρία στο έτσι κι αλλιώς πλούσιο βιογραφικό των Αθηναίων, με πλήθος κόσμου να αφήνει πριζωμένος και ενθουσιασμένος το καπνιασμένο Κύτταρο (να δω ποιος θα τολμούσε να καλέσει καρφωτός το 1142 εκεί μέσα), έχοντας φορτιστεί από ένα live που έδωσε παλμό και νεύρο στη νύχτα.
{youtube}dpkgMJh4{/youtube}
