Η Βίκυ Λέανδρος κουβαλάει τον δικό της τραγουδιστικό μύθο. Και το ξέρει πολύ καλά. Γι' αυτό και έχει την πολυτέλεια να ξεκινάει μια βραδιά με το "Après Τoi": ένα διάσημο χιτ των ευρωπαϊκών 1970s, το οποίο την έχρισε νικήτρια της Eurovision 1972 (για λογαριασμό του Λουξεμβούργου), στέλνοντάς τη στο #1 της Γαλλίας, στο #2 της Βρετανίας και στο #11 της (Δυτικής, τότε) Γερμανίας. Κανονική διεθνής καριέρα, δηλαδή –σε αντίθεση με ό,τι χρίζεται ως τέτοια εσχάτως, επειδή δίνονται πλέον ευκαιρίες να πάρεις σβάρνα κελάρια και σοφίτες στην κεντρική Ευρώπη. Έτσι, εκεί που άλλοι ερμηνευτές θα κρατούσαν μια τέτοια στιγμή για την κορύφωση μιας συναυλίας, η Λέανδρος τη ρίχνει για να φτιάξει κλίμα, έχοντας εμπιστοσύνη στα 55 της χρόνια στη δισκογραφία.
Τον μύθο αυτόν, λοιπόν, τον κρατάει ζωντανό. Αν και η φωνή της δεν έχει πια την έκταση που διέθετε κάποτε, η Λέανδρος διατηρεί το tour de force της στις μεσαίες και στις χαμηλότερες νότες, όσο και τα χρώματά της, αλλά κι εκείνους τους ξενικούς τονισμούς των λέξεων που κάνουν τα ελληνικά της να κάθονται λιγάκι παράξενα στο αυτί. Σε ορισμένες μάλιστα στιγμές στο Christmas Theater, αν έκλεινες τα μάτια και απλά άκουγες, θα ορκιζόσουν ότι τραγούδαγε στη σκηνή εκείνο το κορίτσι από την Κέρκυρα που συγκίνησε την Ευρώπη των ύστερων 1960s και πρώιμων 1970s, καθώς η γλυκιά της εκφραστικότητα παραμένει σχεδόν ατόφια. Οι "Αναμνήσεις" ήταν ένα τέτοιο στιγμιότυπο –«μας έκανες να κλάψουμε», ακούστηκε κάποια φωνή να σχολιάζει από τις κερκίδες– η "Μικρή Μας Ιστορία" επίσης, αλλά και η διασκευή του "Those Were The Days" της Mary Hopkin στα γαλλικά, το "Πες Μου Την Αλήθεια" και το "Free Again".
Ήταν επομένως μια επιτυχημένη συναυλία; Ας αντιστρέψουμε τη ροή των πραγμάτων λέγοντας ότι δεν γινόταν να αποτύχει μια βραδιά στηριγμένη σε μια τέτοια ορχήστρα. Με το live της Αθήνας να είναι απλά μία στάση σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή περιοδεία (η οποία ήδη είχε πάνω από 60 σταθμούς και αναμένεται να διαρκέσει ως τον Σεπτέμβριο του 2020), η Λέανδρος πλαισιώνεται από πολύ έμπειρους μουσικούς, σταχυολογημένους από τα πέντε σημεία του ορίζοντα. Εννέα άτομα τη συνόδευσαν λοιπόν στο Christmas Theatre, ξεδιπλώνοντας σημαντικές παικτικές δυνατότητες, σε διάφορα σημεία της setlist.
Κορυφαίοι ωστόσο στάθηκαν ο Καναδός πιανίστας Bo Heart, που τη συντρόφευσε μάλιστα και στα φωνητικά σε μια αναπάντεχη μετατροπή του "The Letter" των Box Tops σε τζαζ τζαμάρισμα, και ο θαυμάσιος Ιταλός τρομπετίστας Daniel Zeinoun (ευχαριστίες στον αναγνώστη μας Παναγιώτη Καλογεράκη). Έπειτα, ήταν ασφαλώς και το θέμα της προσέλευσης: το Christmas Theater μπορεί να μην βγήκε sold-out, αλλά είχε πολύ κόσμο. Κυρίως μεγαλύτερες ηλικίες, που συγκινούνταν με κάθε νότα που θύμιζε τα σουξέ της δικής τους νιότης, χωρίς να λείπουν πάντως και τα νεαρότερα πρόσωπα· σαν τα παιδιά που έσπευσαν να απολαύσουν μια ευκαιρία για karaoke όταν η Λέανδρος κατέβηκε στην πλατεία για να μοιραστεί το μικρόφωνο στο ελληνικό ρεφρέν του "L' Amour Est Bleu".
Το τελευταίο σκηνικό ήταν πολύτιμο για να καταδείξει ότι το χαμόγελό της δεν ήταν ψεύτικο, φορετό για τις ανάγκες της βραδιάς. Και γράφω αυτήν τη λέξη, «πολύτιμο», γιατί κατά τα λοιπά μου προξένησε εντύπωση πώς μια τραγουδίστρια με τη δική της εμπειρία παραμένει τόσο αμήχανη όταν πρέπει να μιλήσει αντί να ερμηνεύσει, ώστε να οχυρώνεται σε μια στημένη εικόνα, με συνεχή επιφωνήματα τύπου «μ-χμ», άκυρα γελάκια, αλλά και βεβιασμένες εκτινάξεις χεριών ή χοροπηδηχτά στην προσπάθειά της να μεταφράσει σωματικά τον ενθουσιασμό της για την τάδε ή τη δείνα εκτέλεση. Κι όμως, η Λέανδρος ήταν εκεί με την καρδιά της και δεν έκρυψε τη συγκίνησή της για το θερμό χειροκρότημα στο φινάλε. Με την όλη αυτή αμηχανία να γυρνάει εν τέλει υπέρ της, καθιστώντας τη μια συμπαθή παρουσία.
Στο Christmas Theater η Λέανδρος διηγήθηκε επίσης διάφορες ιστορίες από την καριέρα της. Για τον πανικό της όταν εκεί γύρω στα 15 συνάντησε τον Jacques Brel, για τις εντυπώσεις της από το Τόκυο των 1960s –μας είπε μάλιστα και τμήμα από ένα γιαπωνέζικο κομμάτι που ηχογράφησε εκεί, το "Machi Kutabireta Nichiyobi"– για το πώς έβαζε πάντα μια διασκευή σε Μάνο Χατζιδάκι στα προγράμματα για γούρι, για τη συνεργασία της με τον Μίκη Θεοδωράκη. Είπε δε απολαυστικά "Το Φεγγάρι Είναι Κόκκινο" του πρώτου και εκπληκτικά το "Με Κλειστά Παράθυρα" του δεύτερου, φανερώνοντας τις πολλές πτυχές που έχει ως τραγουδίστρια. Δεν παρέλειψε όμως να αναφέρει και τα όσα χρωστάει στον πατέρα της Λεό Λέανδρος (έναν Έλληνα με τη δική του διεθνή καριέρα στη μουσική), αλλά και να αποχαιρετήσει τον Θάνο Μικρούτσικο, λέγοντάς μας ότι λυπήθηκε για τον θάνατό του.
Το τέλος του προγράμματος με τα πολλά χριστουγεννιάτικα άσματα και τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς σε μια αεράτη pop εκτέλεση ίσως να απογοήτευσε όσους περίμεναν περισσότερα δικά της τραγούδια: κάποιοι φώναξαν επίμονα για το "Έι, Καζανόβα", άλλοι ζήτησαν το "Μια Φορά Κι Έναν Καιρό", εμένα μου έκανε εντύπωση που δεν ακούσαμε το "Πυρετός Του Έρωτα". Η αλήθεια πάντως είναι ότι το στήριξε μια χαρά. Η επιστροφή κατόπιν από το Christmas Theater αποδείχθηκε δύσκολη υπόθεση, για όσους ειδικά δεν είχαν έρθει με δικό τους όχημα· αλλά η ηχώ της φωνής της Λέανδρος έφτανε και περίσσευε για να πεις ότι άξιζε η όλη ταλαιπωρία. Μπορεί οι εποχές να έχουν αλλάξει, οι μεγάλες της δόξες να μοιάζουν «παλαιάς κοπής» και οι σύγχρονοι μύθοι της ελληνικής παρουσίας στα διεθνή μουσικά πράγματα να συγκροτούνται πλέον από περιπτώσεις σαν τους Rotting Christ, όμως η Βίκυ Λέανδρος διατηρεί την αίγλη που δικαιωματικά κέρδισε, παραμένοντας σε θέση να την υπερασπίζεται μια χαρά πάνω στη σκηνή.
{youtube}MpFIK7_XK5A{/youtube}
