Λίγο μετά τις 21.30 είδαμε τα μέλη της μπάντας να ανεβαίνουν στη σκηνή, αφού πρώτα είχαν περιηγηθεί στον χώρο με χαλαρή διάθεση, επιδιδόμενοι σε εναγκαλισμούς με φίλους. Με τη σειρά του, ο κόσμος επέστρεψε στο εσωτερικό της Death Disco, ύστερα από την έξοδο που είχε γίνει για τσιγάρο. Δημιουργήθηκε έτσι μια κατάσταση πατείς-με, πατώ-σε, η οποία έδωσε όμως τόνο οικειότητας στη συναυλία, με τράμπες για τράκες και με πιτσιρίκια να γραδώνουν ανάμεσα στα κενά για να περάσουν. Δεν είναι σύνηθες, πάντως, να παίζει κανείς ζωντανά χωρίς τη συμμετοχή κάποιου άλλου καλλιτέχνη για το «άνοιγμα». Όμως οι Bokomolech φάνηκαν να μην το έχουν ανάγκη, χάρη κυρίως στην επιθυμία του κοινού να τους ανταμώσει ξανά live.
Με τις κιθάρες να παίρνουν μπρος, η βραδιά ξεκίνησε με ύφος εσωστρεφές, που στην πορεία αναπτύχθηκε και κύκλωσε τις διαφορετικές εποχές της μπάντας. Με εικόνες αρνητικού φίλτρου και εναλλαγές στον φωτισμό του φόντου, το συγκρότημα έδειξε να αναλαμβάνει ρόλους –έστω και ασυνείδητα– μετατρέποντας το πάλκο σε εναλλασσόμενο κύμα. Με στιβαρότητα, αλλά και με μια γήινη αρτιπαιξία και κινησιολογία, η Χριστίνα Κασσεσιάν (κιθάρα), ο Βλάσσης Καραγιάννης (ντραμς) και ο Κώστας Ραγκούσης (κιθάρα) δίναν το κλικ στη Λίλα Κατερινάκη (μπάσο) και στον Τάσο Πρωτόπαπα (πλήκτρα), οι οποίοι χτυπιόντουσαν πάνω απ' τα όργανά τους με ρυθμική και χορευτική διάθεση. Παρασύροντας και το κοινό μαζί, το οποίο συμμετείχε γνωρίζοντας στίχους και δείχνοντας έκδηλα ενθουσιασμένο για τούτη τη συνάντηση, που έμοιαζε όλο και περισσότερο με μάζωξη φίλων.
Ο Δημήτρης Ιωάννου, απ' την άλλη, έδωσε ρεσιτάλ ενεργητικότητας κατά τη διάρκεια της συναυλίας: τον είδαμε πότε να χυμά πάνω στο μικρόφωνο και πότε να το προσεγγίζει τρυφερά, μπαινοβγαίνοντας στις δεκαετίες με αξιοζήλευτη ευλυγισία. Παραδομένος σε έναν ελατηριοειδή χορό, επιδεικνύοντας μάλιστα και ιδιαίτερη θεατρικότητα όποτε το επέτρεπαν τα τραγούδια, ήξερε πότε πρέπει να μπαίνει μπροστά η φωνή και πότε ν' αφήνει τα riffs να πρωταγωνιστήσουν.
"Slow Freedom", "23", "Meeting Point", "Sin River" ήταν μερικές από τις πιο δυνατές στιγμές των Bokomolech στη Death Disco. Όπως ήταν βέβαια λογικό, έπαιξαν και το καινούριο EP Bright New Darkness. Και έδειξαν ότι, 7 χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση στη δισκογραφία, επιστρέφουν με πιο έντονη την κοινωνικοπολιτική ματιά· με πρόθεση για κριτική και αναδόμηση. Στα χρόνια της Κρίσης, άλλωστε, δεν παρέμειναν ανεπηρέαστοι, ούτε και αλώβητοι. Όμως, μέσα ακριβώς από την αβεβαιότητα και το αχανές της, αποβλέπουν μονάχα στο μέλλον και στη σπίθα της αλλαγής του σκοταδιού σε φως. Μάλιστα, η επανεκτέλεσή τους στο "In Crazy Waters" ("Crazy Water", 1997) γνωστοποιεί ότι το γκρουπ συνεχίζει μεν πατώντας στο χθες, αλλά προσεγγίζει και το σήμερα, προσθέτοντας κομμάτια και ερεθίσματα αυτού. Δεν είναι οι ίδιοι άνθρωποι και δεν λιμνάζουν στα γνωστά και ασφαλή.
Οι Bokomolech θα έπρεπε να αποτελούν το καλύτερο παράδειγμα για την εγχώρια indie σκηνή του σήμερα και για όσες μπάντες δημιουργούνται στο «τώρα», επιδιδόμενες σε άνευρες, χλιαρές ερμηνείες, από τις οποίες απουσιάζει η προσωπικότητα. Μετά από (σχεδόν) 28 χρόνια, αποτυπώθηκαν στη Death Disco ως συγκρότημα που όχι μόνο διαθέτει παρόν, αλλά θα έχει και μέλλον.
{youtube}11TRlRc8EVg{/youtube}
