Η συνταγή, αν και διόλου πρωτότυπη, έμοιαζε να εγγυάται την επιτυχία: μια από τις μεγάλες ερμηνεύτριες του τόπου, δύο άξια ονόματα της νεότερης γενιάς, μια ορχήστρα με τη δική της ιστορία, ένα ρεπερτόριο γεμάτο «κλασικά κι αγαπημένα», ένας ιστορικός χώρος, μια ζεστή καλοκαιρινή βραδιά. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;
Κι όμως, πολλά πήγαν στραβά την Τετάρτη το βράδυ στο Ηρώδειο. Με αποτέλεσμα μια συναυλία που άφησε πολύ χλιαρή αίσθηση και ασθενές αποτύπωμα στη μνήμη. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η παράσταση «Πάμε Σινεμά;» βασίστηκε στην απλή και δοκιμασμένη ιδέα της περιδιάβασης τραγουδιών (και κάποων ορχηστρικών) που γράφτηκαν για (ή συνδέθηκαν με) τον διεθνή και εγχώριο κινηματογράφο. Με την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, υπό τη διεύθυνση του Αναστάσιου Συμεωνίδη, να συνοδεύει τη Μαρία Φαραντούρη (αλλά και τους Θοδωρή Βουτσικάκη και Κορίνα Λεγάκη) και τον ηθοποιό Γιάννη Στάνκογλου να αναλαμβάνει τον ρόλο του αφηγητή.
Τα προβλήματα φάνηκαν από νωρίς. Έπειτα από μια εισαγωγή από την ορχήστρα, με περάσματα από διάσημες κινηματογραφικές μελωδίες, ήρθε το πρώτο τραγούδι (το “Johnny Guitar”, από την ομώνυμη ταινία του Nicholas Ray) για να δείξει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στο ταίριασμα της Φαραντούρη με την ορχήστρα. Δεν μπορώ να ξέρω αν οι πρόβες δεν έφτασαν, αν δυσκόλεψαν το πράγμα οι 11(!) διαφορετικοί ενορχηστρωτές ή αν υπήρχε κάποια άλλη αιτία· πάντως η αίσθησή μου ήταν ότι η συμπόρευση κρεμόταν μονίμως από μια κλωστή –ή, μάλλον, από τη μπαγκέτα του Συμεωνίδη. Ίδρωνε ο μαέστρος για να κρατάει τον συγχρονισμό, αλλά και για να κρατάει τις ισορροπίες εντός της ορχήστρας, της οποίας τα πνευστά κάπως υστέρησαν. Το ότι υπήρχε θέμα πιστοποιείται κι από μια νευρική απεύθυνση της Φαραντούρη, λίγο μετά την έναρξη, με έντονη χειρονομία κάπου προς τα αριστερά της, όπου συνήθως βρίσκεται η κονσόλα του ήχου.
Πέρα από το θέμα του συγχρονισμού, που αποτελεί ούτως ή άλλως διόλου ευκαταφρόνητο παράγοντα, ούτε η περφόρμανς της πρωταγωνίστριας αυτή καθ’ αυτή στάθηκε πάντα ικανοποιητική. Η φθορά του χρόνου υπάρχει και δεν ευνοεί πια τη Φαραντούρη, ειδικά όποτε απαιτούνται κορώνες ή μεγάλες ανάσες. Όποτε κλήθηκε όμως να κινηθεί στο μεσαίο και χαμηλό φάσμα του εύρους της, πιστοποίησε τη μαγεία της. Παραμένει άλλωστε μια πληθωρική παρουσία, μια δύναμη της Φύσης. Θεωρώ ωστόσο ότι έπρεπε να προστατευθεί και να αποφύγει τραγούδια όπως το (σχεδόν καταστροφικό) “Skyfall”, αφήνοντάς τα στους νεότερούς της συμμετέχοντες.
Σίγουρα η παρουσία του Θοδωρή Βουτσικάκη θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη στην εν λόγω συναυλία. Η κρυστάλλινη φωνή του, άλλωστε, ήταν που έφερε τις πρώτες ανατριχίλες της βραδιάς (στο “Μην Τον Ρωτάς Τον Ουρανό”), ενώ γενικά πιστοποίησε με άνεση τα όσα πολύ θετικά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για εκείνον. Ασχέτως αν ένιωσα ότι τα πολλά που διαθέτει στους τομείς της τεχνικής και της εξοικείωσης κάπως θαμπώνουν από μια έλλειψη βιώματος και πυγμής –πράγμα που φάνηκε στο “Love Of My Life” των Queen, για παράδειγμα.
Αυτό το τελευταίο ισχύει, νομίζω, και για την Κορίνα Λεγάκη: ενώ δηλαδή μπήκε αποστομωτικά, με ένα έξοχο “La Despedida” (από το Ο Έρωτας Στα Χρόνια Της Χολέρας), η συνέχεια με το τζαζοποιημένο “Ένα Πρωινό (Αναμπέλ)” έδειξε ότι κι εκείνη χρειάζεται να ξεφορτωθεί κάποια κομμάτια «τελειότητας» για χάρη μιας πιο «φευγαλέας» ποιότητας. Όσο για τον Γιάννη Στάνκογλου, επιτέλεσε πολύ καλά τον ρόλο του αφηγητή (διαβάζοντας σύντομα κείμενα του Γιώργου Β. Μονεμβασίτη, τα οποία προλόγιζαν το κάθε τραγούδι), αν και δεν απέφυγε ένα λάθος, που φάνηκε να φέρνει αμηχανία. Είχε πάντως και τη μοναδική ευκαιρία να ντουετάρει δις με τη Φαραντούρη –παρότι έγινε πασιφανές ότι ο ρόλος του τραγουδιστή δεν είναι από όσους του πάνε.
Υπήρχαν και μερικά ακόμα, πλην των προαναφερθέντων, αξιοσημείωτα στιγμιότυπα. Όπως το ντουέτο Φαραντούρη/Βουτσικάκη στο “The Sound Of Silence”, όπου οι φωνές τους κούμπωσαν μαεστρικά· αλλά και η στιγμή όπου η πρωταγωνίστρια της βραδιάς έβγαλε στη σκηνή την Ισαβέλλα Γιανναδάκη, μια μικρούλα 7-8 χρόνων, η οποία είχε βρεθεί στις πρόβες και της είχε προτείνει να πει ένα τραγούδι από το φιλμ Cria Cuervos του Carlos Saura. Τελικά η μικρή είπε η ίδια το τραγούδι (“Porque Te Vas” ο τίτλος του) και αποθεώθηκε. Ήταν μόνο μία από τις αρκετές περιπτώσεις που η συναυλία λειτούργησε και εκπαιδευτικά, πρότεινε δηλαδή πράγματα τα οποία ξέφευγαν από τις μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες.
Ήταν δύσκολη, σε γενικές γραμμές η σινεφίλ βραδιά στο Ηρώδειο. Με ένα πρώτο μέρος που κύλησε αγωνιωδώς, ένα διάλειμμα που τράβηξε σχεδόν για μισή ώρα, κι ένα δεύτερο μέρος κατά το οποίο όλοι έμοιαζαν να αποδέχονται την «ήττα». Αυτή η συνειδητοποίηση φαίνεται πάντως ότι ήταν εκείνη που οδήγησε τελικά σε ένα καλό, λυτρωτικό φινάλε. Ειδικά έπειτα από ένα πολύ δυνατό “Canzone Arabbiata”, που έφερε την αποθέωση και «έσπρωξε» τα πράγματα προς το κλείσιμο, το οποίο μας βρήκε όλους να τραγουδάμε εν χορώ τα “Θερινά Σινεμά” του Λουκιανού Κηλαηδόνη.
Setlist
1. Overture (Romeo And Juliet/Gone With The Wind/Ποτέ Την Κυριακή/High Noon)
2. Johnny Guitar
3. Eternally/Μες Στην Πονεμένη Μου Καρδιά
4. Amado Mio
5. La Vie En Rose
6. Πες Μου Μια Λέξη
7. Μην Τον Ρωτάς Τον Ουρανό
8. Madrugadas
9. As Time Goes By
10. Moonriver
11. The Sound Of Silence/Mrs. Robinson
12. Love Of My Life
13. Ποιος Το Ξέρει
14. The Godfather Theme
15. Don’t Cry For Me Argentina
16. Skyfall
διάλειμμα
17. Summer Of 42/The Windmills Of Your Mind
18. Έρωτα
19. Porque Te Vas
20. Por Una Cabeza
21. La Despedida
22. Ένα Πρωινό (Αναμπέλ)
23. Όμορφη Πόλη/Les Amants De Teruel
24. Bongiorno Principessa
25. Όμορφη Ζωή
26. Canzone Arabbiata
27. Ταξίδι Στα Κύθηρα
28. Κάτασπρο Γιασεμί
29. Αυτή Η Νύχτα Μένει
30. Αγάπη Που ‘Γινες Δίκοπο Μαχαίρι
31. Δρόμοι Παλιοί/Αν Θυμηθείς Τ’ Όνειρό Μου/Que Sera, Sera
encore
32. Τα Θερινά Σινεμά
{youtube}hu1VU1twgFM{/youtube}
