Sold-out, έγραφε το ευδιάκριτα τοποθετημένο χαρτί στην είσοδο του Gagarin την Παρασκευή. Ακόμα και αν το υποψιαζόσουν, δεν το έλεγες και αναμενόμενο. Σε κάθε περίπτωση, κόσμος κάθε ηλικίας έδωσε και πάλι το παρών για να δει Χειμερινούς Κολυμβητές, μερικοί μάλιστα από τους μεγαλύτερους έδειχναν να βρίσκονται εμφανώς έξω από τα νερά τους, μην έχοντας έρθει ποτέ ξανά προς το 205 της Λιοσίων. Τα τραπεζάκια λοιπόν στην «πλατεία» του χώρου, που ξένισαν τους γνωστούς θαμώνες (αν και τα έχουμε ξαναδεί, επί Kurt Vile), φαίνονταν ως όαση στα δικά τους μάτια.
Τους Χειμερινούς Κολυμβητές, τώρα, δεν τους σκιάζει φοβέρα καμιά. Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος αρρώστησε ξαφνικά, χρειάστηκε μάλιστα να πάει στο νοσοκομείο υποφέροντας από δύσπνοια. Όμως η παράσταση ξεκίνησε, έστω και χωρίς κιθάρα, έως ότου μπόρεσε να έρθει ο Διονύσης Ρούσσος να αναλάβει το πόστο. Στο δεύτερο επίσης μισό της συναυλίας, ο ήχος δεν βοήθησε το γκρουπ: όσο καλά ακούγαμε εμείς από κάτω, τόσο φαινόταν σε σημεία να χειροτερεύει η κατάσταση για εκείνους, με αποτέλεσμα στιγμές ασυνεννοησίας. Κι όμως, κανείς δεν πτοήθηκε. Ακόμα και χορωδία ήρθε επί σκηνής και έκανε αισθητή την παρουσία της, έστω κι αν εμείς (αυτή τη φορά) ελάχιστα την ακούσαμε. Στο τέλος, πάντως, όλοι μείναμε ευχαριστημένοι.
Ο Αργύρης Μπακιρτζής μας είπε βέβαια κάμποσες ιστορίες. Θυμήθηκε τον Σταύρο Καραμανιώλα, ο οποίος έφυγε το 2014 (στα 103 του χρόνια), χαιρέτισε τους κουμπάρους του από τη Θάσο, περιέπαιξε τον Διονύση Σαββόπουλο για τις ατάκες που μπορεί να λέει στις νυν εμφανίσεις του, μας ξανάπε για την αναπάντεχη επιτυχία των Δακοκτόνων (1991) στη Νότια Κορέα, διηγήθηκε για το πώς κάποτε φίλεψαν κάτι απεσταλμένους του Βατικανού ενθουσιάζοντάς τους που θα έλεγαν ένα ελληνικό τραγούδι για τον Πάπα –μόνο που ήταν το ..."Θέλω Να Δω Τον Πάπα" του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, το οποίο και ακούσαμε σε ωραία διασκευή μετά της χορωδίας Chorus Vivendi, σε διεύθυνση Γιάννη Βρυζάκη– συμβούλευσε για «μπάνιο κάθε Σάββατο», συγκίνησε με τα αληθινά περιστατικά πίσω από τον "Ξένο". Είναι λόγος για να πας σε συναυλία των Χειμερινών Κολυμβητών αυτές οι παρλάτες, ακόμα και για να θυμηθείς όσες έχεις ήδη ξανακούσει.
Τον Μπακιρτζή πλαισίωσαν στο Gagarin ο Μιχάλης Σιγανίδης (κοντραμπάσο), ο Κώστας Βόμβολος (ακορντεόν), η Εύη Μάζη (φλάουτο), ο Κώστας Σιδέρης (τραγούδι), ο Χάρης Παπαδόπουλος (μπουζούκι) και –όπως ήδη είπαμε– ο Διονύσης Ρούσσος (κιθάρα), αιφνιδίως στη θέση του Μπάμπη Παπαδόπουλου. Δεν εννοούσε πάντως μόνο αυτόν ότι έλειπε ο Μπακιρτζής στο φινάλε, όταν ευχήθηκε να ανταμώσουμε ξανά και να είναι και εκείνοι «όλοι μαζί»: απουσίαζε και ο Θοδωρής Ρέλλος από τη συνήθη σύνθεση των τελευταίων ετών. Δεν χρειάζεται πάντως να πούμε πόσο ωραία έπαιξαν όλοι οι παρόντες· είναι εγνωσμένη η δεξιοτεχνία τους, οπότε παίρνεις όρκο ακόμα και για τον Κώστα Βόμβολο, τον οποίον όσοι τουλάχιστον καθόμασταν δεξιά όπως εμείς βλέπαμε τη σκηνή, δεν ακούγαμε καθαρά.
Ούτε από άποψη ρεπερτορίου νομίζω ότι μπορούν να υπάρχουν ιδιαίτερα παράπονα, έστω και αν προσωπικά μου έλειψε η "Ρωμυλία". Έχουν τόσα όμως τραγούδια οι Χειμερινοί Κολυμβητές, που πάντα κάτι δεν θα χωρέσει. Παίχτηκαν ασφαλώς τα "Ψες Το Βράδυ", "Από Το Πάρκο Στη Μυροβόλο", "Οι Δακοκτόνοι", "Καϊμακτσαλάν", "Χιόνι", "Το Πολλαπλό Σου Είδωλο" (μόνη γκρίνια της βραδιάς εδώ, καθώς η απόδοση του Γιάννη Βρυζάκη ήταν αναιμική), ευτυχήσαμε να ακούσουμε τον "Ξένο" και το "Αίμα Του Ροδιού". Ο κόσμος κατευχαριστήθηκε τα "Τώρα Που Παντρεύεσαι", "Κάποιος Να Με Προσέχει" και "Το Φάρμακο" (το γνωστό και ως Ντιτιτί), ενώ στο "Στελθ" ο Μπακιρτζής έβγαλε απόκομμα από Το Βήμα –το οποίο πλέον δεν παίρνει, όπως μας είπε– με συνέντευξη του Σέρβου που είχε ρίξει το αόρατο αμερικανικό αεροσκάφος στον Πόλεμο του Κοσόβου· πλέον έχει γίνει φούρναρης στο Βελιγράδι, μας πληροφόρησε. Κάτι πάντως που δεν θα ξεχάσουμε νομίζω ποτέ, είναι το πιπεράτο τραγούδι το οποίο μας είπαν με την ευκαιρία των Αποκριών, ενημερώνοντάς μας (γλαφυρότατα) για το τι συμβαίνει στο ...κάτω μέρος του ανδρικού κορμού όταν φεύγει η νιότη. Νομίζω ότι ακόμα και οι Chorus Vivendi κώλωσαν σε κάποιους στίχους, παρότι τους παραγγέλθηκε να επαναλαμβάνουν τα λεγόμενα.
Ως συνήθως, και παρά τα προαναφερθέντα προβλήματα, οι Χειμερινοί Κολυμβητές πρόσφεραν μια βραδιά σπάνιας και ξεχωριστής ποιότητας –τόσο σε τραγούδι, όσο και σε νοήματα– η οποία σε έκανε να γελάς και να προβληματίζεσαι, αδιαφορώντας για το τι ώρα μπορεί να είχε πάει. Το βιωματικό, το σπαρταριστό μα και το καίρια αιχμηρό έγιναν και πάλι σώμα ένα· και κοινωνήθηκαν με εκείνη την άμεση λαϊκότητα που υπονομεύει ταυτόχρονα εαυτόν με την πιο λόγια ή/και αυτοσχεδιαστική πλεύση του κοντραμπάσου, του φλάουτου και του ακορντεόν, αλλά και των πλούσιων λογοτεχνικών και κινηματογραφικών αναφορών. Είναι μια συνταγή που κοντεύει πια να γίνει 40 χρονών και όμως δεν έχει όμοιά της στο εγχώριο τοπίο.
{youtube}z_xfpxMmoUM{/youtube}
