Η 2η μέρα του SKG φάνταζε ως πρόκληση μιας εναλλακτικής, πιο low-key ανάγνωσης του θεσσαλονικιώτικου παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος. Μπορεί, δυστυχώς, ο κόσμος να μην ανταποκρίθηκε ιδιαίτερα και να γέμισε με το ζόρι το μισό Gagarin στις κορυφώσεις της βραδιάς, αλλά το φαινομενικά ετερόκλητο line-up προσέφερε μία ισορροπημένη και συνεκτική live εμπειρία, στην οποία δεν υπήρχαν opening acts και headliners, αλλά ονόματα που αξιοποίησαν κάθε δεύτερο του χρόνου που τους είχε δοθεί.
Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος βγήκε μοναχός στη σκηνή 20 λεπτά αργότερα από την προγραμματισμένη ώρα εμφάνισης, γιατί διαφορετικά θα έπαιζε μπροστά σε 50 άτομα. Αφού άκουσε τα «χρόνια πολλά» από τον λιγοστό κόσμο λόγω της ονομαστικής του εορτής, ξεκίνησε να χτίζει άλλοτε πολυσχιδή και άλλοτε γραμμικά, κιθαριστικά μοτίβα, τα οποία αντλούσαν μπόλικο υλικό από την americana κληρονομιά. Μεμονωμένα οι συνθέσεις μπορεί να μην είχαν να επιδείξουν κάποια πρωτοτυπία, αλλά οι αιφνίδιες εναλλαγές δυναμικής και ύφους, ο τρόπος που οι λούπες συγχωνεύονταν και διαχέονταν η μία μέσα στην άλλη, μα και η αίσθηση εξερεύνησης αχαρτογράφητων περιοχών, προσέδωσαν ειδικό βάρος στο set και δεν το άφησαν ποτέ να γίνει κουραστικό, παρά τη σχετική απαιτητικότητά του.
Μέσα σε ασημί φωτισμό και μίνιμαλ σκηνική παρουσία, ο δεινός κιθαρίστας έδωσε ένα ουσιαστικό live, χωρίς φιοριτούρες και κινήσεις εντυπωσιασμού, αφήνοντας το αραιό κοινό ψυχικά αποπλανημένο.
Το τρίο των Psychedelic Trips To Death ήρθε κατόπιν κι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Η εύκολη και βαριεστημένη περιγραφή γι' αυτό που παίζουν πάει κάπως έτσι: «φλογισμένο rock ’n’ roll πάνω σε μανιασμένα, ηλεκτρονικά beats». Μοιάζει φτωχή όμως μία τέτοια αποτύπωση, καθώς η τριάδα φαίνεται πως τρώει για πρωινό αμέτρητα κιθαριστικά παρακλάδια που άλλες (εγχώριες και μη) μπάντες παλεύουν να παίξουν όπως πρέπει. Υπήρχαν δηλαδή στιγμές στις οποίες ο μελωδικός τους θόρυβος έφτανε στα watts των A Place To Bury Strangers και χανόταν στο σκοτεινό synth-punk των Soft Moon, ενώ σε άλλες έκλεβαν κάτι από τη garage αλητεία του Ty Segall και την εξασκούσαν πάνω στις ψυχεδελίζουσες, motorik λούπες των Moon Duo.
Πέρα όμως από αυτές τις nerdy, τεχνικές λεπτομέρειες –οι οποίες μπορεί να μην λένε και πολλά σε κάποιους– οι Psychedelic Trips To Death είναι ένα από εκείνα τα συγκροτήματα που κάνουν αυτό που παίζουν να μοιάζει τόσο αβίαστα εύκολο και αληθινά βρώμικο, αναγκάζοντας ακόμη και τους πιο υποψιασμένους να αγνοήσουν σκέψεις του τύπου «το 'χω ξανακούσει άλλες 1000 φορές το ίδιο πράγμα». Μετά από 45 λεπτά που έφυγαν απνευστί, ο οργανισμός ζητούσε κι άλλη από την ωμή τους ενέργεια, ενδεικτικό του βαθμού επιτυχίας της εμφάνισης.
Αφού λοιπόν άναψαν για τα καλά τα αίματα, οι Johnny Carbonaras ανέλαβαν να διατηρήσουν το μομέντουμ προσθέτοντας μερικές τζούρες παλαβομάρας στην εξίσωση. Το φολκλόρ όνομά τους προδιαθέτει για το μπουρλέσκ θέαμα που προσφέρουν: cross dressing, θέρεμιν και samples από τα βάθη της Σοβιετικής Ένωσης είναι μόνο μερικά από τα σουρεάλ στοιχεία της θεόμουρλης ψυχεδελοσερφοπανκογκαράζ performance τους.
Το αρνητικά παράδοξο, βέβαια, είναι πως, ενώ η όλη περίσταση ούρλιαζε για χορό, το κοινό παρέμεινε απαθές και στατικό –σαν να είχε σαστίσει από την παράνοια του σόου. Αυτό, τώρα, έκανε μία μικρή κοιλιά προς τη μέση του, πάντα όμως υπήρχε ένα plot twist στο σενάριο, το οποίο δεν άφηνε τα πράγματα να ολισθήσουν προς τη μονοτονία. Μέσα στα πολύχρωμα φορέματά τους, η κοπέλα και τα αγόρια της μπάντας μας προσέφεραν ένα πραγματικά διασκεδαστικό live, το οποίο δεν εκτιμήθηκε όπως του έπρεπε.
Όπως φάνηκε τελικά, οι θεατές κρατούσαν δυνάμεις για τον Ντίνο Σαδίκη και τη μπάντα του, οι οποίοι βγήκαν στη σκηνή λίγο πριν τη 1, μπροστά σε εμφανώς αραιωμένο, αλλά και πιο συσπειρωμένο ακροατήριο. Νευρικός, αγχώδης και εύθραυστος στις κινήσεις του, μα και επιβλητικός στο εκτόπισμά του ως frontman ενός πολύ αξιόλογου σχήματος, ο Σαδίκης εκτόξευε πυρετωδώς τον πυρακτωμένο λόγο του μέσα από αυτό το πάντρεμα new wave, «έντεχνης» αισθητικής και punk κυνισμού που χαρακτηρίζει τη γραφή του.
Υπήρχαν κορυφώσεις, αλλά και πολλές κοιλιές στο set: η εκκίνηση ήταν δυναμική, μέχρι όμως και λίγο πριν το τέλος περίπου η πορεία ήταν σταθερά καθοδική. Μετά από τρία τέταρτα ενός live που θα πρέπει να άγγιξε βαθύτερα μόνο τους σκληροπυρηνικούς fans του Σαδίκη, έσκασαν οι “Λαμαρίνες” –το θεσσαλονικιό αδελφάκι στους "Σωλήνες" των Lost Bodies– μία αφιέρωση του χαρισματικού frontman των Εν Πλω σε έναν φίλο που είχε να δει 20 χρόνια και τέλος το "Αντιλαλούν Οι Φυλακές", κλείνοντας έτσι με εντυπωσιακό τρόπο τόσο το live, όσο και τη 2η μέρα του SKG Festival.
Παρόλο που το λιγοστό κοινό έκανε αρκετή φασαρία για να δικαιολογήσει ένα encore, όταν αυτό ήρθε έμοιαζε κάπως περιττό, ειδικά για την τόσο προχωρημένη ώρα. Όπως και να έχει, η εμβληματική φιγούρα του Σαδίκη υπερκέρασε την αδυναμία κάποιων συνθέσεων και τη μονοτονία αρκετών στιγμών: η ύπαρξή του στον μουσικό χώρο συνεχίζει να απασχολεί και να συγκινεί κόσμο, που βρήκε στο σύμπαν των Εν Πλω το δικό του κρησφύγετο ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, ανάμεσα στο περιθώριο και στην έκθεση.
Εν τέλει και η 2η μέρα του SKG άφησε γλυκιά επίγευση, και, συνδυαστικά με την 1η, μας έδωσε τη δυνατότητα να απολαύσουμε ιστορικά ονόματα σε πιο απελευθερωμένες εμφανίσεις, παραγνωρισμένα γκρουπ που αξίζουν περισσότερη προσοχή και σχήματα ικανά για πολλά πράγματα, όλα από τη δραστήρια και πολύπλευρη σκηνή της Θεσσαλονίκης.
{youtube}ZwY7k8SaV6Q{/youtube}
