Το γέμισε δεύτερο Σάββατο σερί ο Γιώργος Μαργαρίτης το Kremlino, αποδεικνύοντας ότι κρατά τη δημοτικότητά του σε μια εποχή που το λαϊκό έχει γίνει ποπ και η πιτσιρικαρία των '10s έχει ως ινδάλματα τον Νίκο Οικονομόπουλο και τον Κωνσταντίνο Αργυρό.
Η βραδιά ξεκίνησε γύρω στις 11, με έναν αγνώστων λοιπών στοιχείων νεαρό να μας καλησπερίζει: όσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα πουθενά το όνομά του –μια σοβαρή παράλειψη από τους συντελεστές του προγράμματος. Η σκηνική παρουσία ήταν καλή, όμως ο τρόπος ερμηνείας, ο οποίος κάτι έφερνε στον Δημήτρη Μπάση, αποδείχθηκε λίγος για το επιλεγμένο ρεπερτόριο, που βασίστηκε βέβαια σε διασκευές γνωστών επιτυχιών. Τον είδαμε ξανά και στο διάλειμμα, μα οι εντυπώσεις δεν άλλαξαν, παρότι εκεί καταγράφηκε η ευτυχέστερή του στιγμή, με τα "Χαμοπούλια" του Μπάση (διόλου τυχαία).
Η Ελεάνα Παπαϊωάννου μπορούσε νομίζω να σταθεί καλύτερα, αλλά την παρέσυρε το ρέμα του στάνταρ τρόπου με τον οποίον ανοίγουν τα εγχώρια λαϊκά προγράμματα. Πρόκειται βέβαια για τεραίν γνώριμο στη Θεσσαλονικιά τραγουδίστρια που έγινε γνωστή από τη συμμετοχή της στον 1ο κύκλο του Fame Story (2003), γι' αυτό και το διαχειρίστηκε επιτυχημένα, δημιουργώντας κέφι και εισπράττοντας θερμά χειροκροτήματα. Όμως με το πιο γνωστό δικό της τραγούδι "Να Μ' Αγαπάς" να ακούγεται στην έναρξη και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα να είναι διασκευές σε παλιά και αγαπημένα, δεν μένουν και πολλά περιθώρια να κρίνεις θετικά μια τραγουδίστρια που διαθέτει μεν φωνή, μα ακόμα δεν έχει ξεπεράσει ερμηνευτικά τη Χαρούλα Αλεξίου των κλασικών, λαϊκών της χρόνων. Έτσι, αν και υπήρξαν ορισμένες αληθινά ωραίες εκτελέσεις –π.χ. στο "Πρώτη Φορά" της Ρένας Κουμιώτη– επικράτησε τελικά μια κόπωση από αυτό το «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω» στυλ, που έγινε ιδιαίτερα αισθητή στο 2ο set, στο διάλειμμα του Μαργαρίτη. Σε μένα τουλάχιστον, διότι επαναλαμβάνω ότι ο κόσμος δέχτηκε τη σύμβαση και πέρασε καλά.
Με αυτά και με αυτά φτάσαμε μεσάνυχτα και κάτι για να δούμε ενώπιόν μας τον Γιώργο Μαργαρίτη, σε μια νύχτα που αποδείχθηκε μακρά σε διάρκεια, κουράζοντας μετά τις 2 ορισμένους μεγαλύτερους θαμώνες, οι οποίοι ως εκείνη την ώρα είχαν αδειάσει το ένα μπουκάλι που προφανώς μπορούσαν να πάρουν και είχαν εξαντλήσει τις αντοχές τους στον χορό. Με τον ανεβασμένο ηλικιακά μέσο όρο του κοινού ως δεδομένο και με εξτρά στοιχείο τον χαρακτήρα μουσικής σκηνής που έχει το Kremlino (κρατώντας τον από τον προκάτοχό του, το PassPort), νομίζω ότι οι συντελεστές θα έπρεπε να ποντάρουν σε κάτι πιο συμμαζεμένο, αντί να πάνε με την πεπατημένη του λαϊκού ξενυχτάδικου. Άλλωστε στις ενορχηστρώσεις παρατηρήσαμε εξαρχής έναν κάπως πιο «εξευγενισμένο» αέρα, οπότε έγινε αισθητή η ανάγκη μιας κάποιας προσαρμογής.
Αυτό, ωστόσο, έμελλε να είναι και το μόνο παράπονο. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ο καταπληκτικός Γιώργος Μαργαρίτης, που έκανε είσοδο με τον "Τελευταίο Πυρετό" του Άκη Πάνου και δεν δίστασε να ρίξει από νωρίς μια επιτυχία με το βεληνεκές του "Δρόμοι Του Πουθενά", το ρεφρέν του οποίου τραγουδήθηκε απ' όλους. Αρχικά, ίσως να μας πάγωσε λίγο μια τέτοια εμπιστοσύνη δυνάμεων, αφού στα πρώτα κομμάτια η φωνή του έδειχνε πεσμένη: ενώ δηλαδή ο τρόπος του, το χρώμα του και η εκφραστικότητά του ήταν εκεί, κάτι στην όλη απόδοση έλειπε. Εκείνος φάνηκε πάντως να το γνωρίζει, ρωτώντας μας σε κάποιο σημείο αν περνάμε καλά, επισημαίνοντας με νόημα ότι «η μηχανή δεν έχει ζεσταθεί ακόμα».
Όταν όμως η ...μηχανή ζεστάθηκε, τα πάντα μπήκαν πλέον στη θέση τους. Κι απέναντί μας χαρήκαμε έναν από τους τελευταίους εκπροσώπους του αυθεντικού λαϊκού ήχου του τόπου μας· έναν τραγουδιστή χαρισματικό μέσα στη στιβαρότητά του, με κάτι από εκείνη τη στόφα που φτιάχτηκαν οι θρύλοι. Ο ίδιος έδειξε να έχει πλήρη επίγνωση της θέσης του στην ιστορία στις απολαυστικές διηγήσεις του, που έβριθαν στιγμιοτύπων από τη διαδρομή του στο εγχώριο τραγούδι, ήξερε όμως πολύ καλά να μας επισημάνει και ποιοι ήταν οι μεγάλοι. Ανάμεσα σε άλλους θυμήθηκε τον Στέλιο Καζαντζίδη, ο οποίος του χτύπησε μια μέρα την πόρτα για καφέ όταν το όνομά του είχε πρωταρχίσει ν' ακούγεται στο κουρμπέτι, τον Στράτο Διονυσίου ασφαλώς, αλλά και τον Οδυσσέα Μοσχονά, που ήταν ο σταρ στο πρώτο-πρώτο μαγαζί όπου δούλεψε στην Αθήνα, κάπου στο Αιγάλεω, ανοίγοντας το πρόγραμμα.
Ο ήχος καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς αποτυπώθηκε καλός, ενώ άξια ήταν και η ορχήστρα που συνόδευσε τον πρωταγωνιστή, με κύρια φιγούρα και καθοδηγητή τον λεγόμενο και «Περιφερειάρχη» Νίκο Κούρο, ο οποίος βρισκόταν στο πιάνο. Όσο για το ρεπερτόριο της βραδιάς, ήταν ένας ποταμός. Το πρώτο μέρος εστίασε περισσότερο στη δισκογραφία του Μαργαρίτη, το δεύτερο ήταν μια περιπλάνηση σε δεκαετίες λαϊκού ρεπερτορίου. Από τις προσωπικές του επιτυχίες απολαύσαμε τόσο παλιότερα στιγμιότυπα σαν το "Εμείς Οι Ναυτικοί", το "Εσύ Μου Μιλάς Στην Καρδιά Μου", το "Δυο Χιλιάρικα Στην Τσέπη" και βέβαια το "Κελί 33", όσο και νεότερα κομμάτια σαν το "Πεθαίνω Για Σένα", το "Σαν Άντρας Φεύγω" ή τα "Δικαστήρια", καθώς και 2 αξιόλογα φρέσκα τραγούδια –από έναν δίσκο με ανέκδοτες συνθέσεις του Θόδωρου Δερβενιώτη, ο οποίος θα βγει μέσα στο 2018.
Τον χάρηκα πραγματικά τον Γιώργο Μαργαρίτη, παρά τις παραπάνω ενστάσεις για το πώς στήθηκε η όλη βραδιά στο Kremlino. Με την έννοια του λαϊκού ανθρώπου και της διασκέδασής του να αλλάζει πια ραγδαία και την ποπ να έχει μπει δυναμικά στο όλο παιχνίδι ήδη από τη δεκαετία του 1990, είναι ένας φορέας αυθεντικότητας, αλλά κι ένας δίαυλος προς εποχές που πολλοί δεν προλάβαμε να ζήσουμε από πρώτο χέρι.
{youtube}tURExSeB7rY{/youtube}
