Η Σοφία Σαρρή αγαπάει πολύ τον Jeff Buckley. Έτσι, αποφάσισε να χαρίσει μια βραδιά στο Grace, τον πολυσυζητημένο πλέον δίσκο του από το 1994. Ενώ όμως τεράστια μερίδα του μουσικόφιλου κοινού παραδέχεται την επιδραστικότητα αυτού του άλμπουμ, το ΙΛΙΟΝ Plus παρέμεινε ασφυκτικά μισοάδειο την περασμένη Παρασκευή. Μία ώρα μετά την ανακοινωθείσα έναρξη της συναυλίας, η Σαρρή ανέβηκε στη σκηνή και ξεκίνησε να πλέκει το ανάθημά της στον αδικοχαμένο τραγουδοποιό.
Η Σαρρή και η tribute μπάντα που φτιάχτηκε μοναχά γι' αυτό το εγχείρημα ακολούθησαν πιστά τη λίστα τραγουδιών του Grace, ξεκινώντας δηλαδή από το "Mojo Pin" και καταλήγοντας στο "Forget Her"· διασκευή του οποίου έχει επιχειρήσει και ο Χρήστος Θηβαίος, σε ελληνικούς στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου (με αμφίβολα αποτελέσματα). Μένοντας πολύ κοντά στις ενορχηστρώσεις και στη δομή του πρωτότυπου, οι μουσικοί επιβεβαίωσαν το δελτίου τύπου που τους ήθελε σε συναυλία-αφιέρωμα, καθώς δεν ξέφυγαν σχεδόν καθόλου από το ήδη ειπωμένο αφήγημα του Buckley. Παράλληλα, μετά το πέρας της setlist του Grace, μας χάρισαν και μία εκδοχή της διασκευής του Buckley στο οσκαρικό "Calling You", που έγινε γνωστό από την ταινία Bagdad Café.
Η Σαρρή είναι εμφανώς επηρεασμένη αισθητικά στην ερμηνεία της από τον Jeff Buckley. Mε τον τελευταίο να αντιμετωπίζεται από κοινό και κριτικούς ως τραγουδιστής μεγατόνων –με μνημειώδη ευαισθησία και δύναμη– ο παραλληλισμός μπορεί να είναι μόνο κολακευτικός. Και πράγματι, κάτι στο φραζάρισμα της τραγουδίστριας, όπως και στις διακυμάνσεις και στις αυξομειώσεις της φωνητικής έντασης, θυμίζει το wunderkind της αμερικανικής τραγουδοποιίας. Παρόλαυτα, στη σκηνή του ΙΛΙΟΝ Plus κάτι έλειπε. Ίσως η παρουσία της Σαρρή να μην στάθηκε αρκετά επιβλητική; Ίσως η αίσθηση που άφηνε το αφιέρωμα να ήταν ελαφρώς γυμνασιακή; Ίσως η τόσο κοντινή αναπαραγωγή του χιλιοακουσμένου δίσκου να έβαλε την πρωταγωνίστρια της βραδιάς σε άδικες (και μοιραία χαμένες) συγκρίσεις με τον Buckley;
Η Σαρρή διαθέτει πάντως μια πολύ καλοδουλεμένη φωνή, με εξαιρετικό έλεγχο: στις άκρες του εύρους της, ειδικά προς την ψηλότερη πλευρά, αγγίζει πράγματι κάτι από τον μουσικό οίστρο για τον οποίον έγινε τόσο διάσημος ο Jeff Buckley. Τα απλωμένα μα μανιώδη βογκητά του "Grace", το παρακαλετό του "Lover, You Should’ve Come Over" και η ορμή του "Eternal Life" μεταφράστηκαν ικανοποιητικά, με τις στιγμές να είναι γεμάτες ένταση, αγγίζοντας την τονική τελειότητα. Παράλληλα, οι ελάχιστες διφωνίες με τον φανταστικό ντράμερ Χρήστο Βίγκο (των Blame Kandinksy), χάρισαν σημεία ποικιλίας που το set ζητούσε.
Στις αδύναμες στιγμές της βραδιάς προσμετρώνται οι απαλότερες νότες, όπως το "Coprus Christi Carol", το οποίο τραγουδήθηκε λες και παρουσιαζόταν από πολλά υποσχόμενη μαθήτρια μονωδίας. Επίσης, η στιγμή όπου η Σαρρή μπήκε μόνη της στο "Lilac Wine" (τίμια προσπάθεια διασκευής έχει κάνει παρεμπιμπτόντως και ο Λευτέρης Μουμτζής). Παρόλαυτα, η μπάντα κατάφερε να παρασύρει τον λιγοστό κόσμο σε όμορφες στιγμές θύμησης ενός από τους πιο αγαπημένους δίσκους της δεκαετίας του 1990. Και η Σαρρή, με συνοδεία από την ηλεκτρική κιθάρα –και έχοντας πάρει τη συζητήσιμη απόφαση να κάτσει για την ερμηνεία– έφερε στα χείλη του κοινού τα πασίγνωστα λόγια του κοενικού "Hallelujah".
Kαι κάπως έτσι, παρά τις αδυναμίες της, μας χαρίστηκε μια ρετροσπεκτίβα σε έναν δίσκο-διαμάντι, που, καταπώς φαίνεται, αντηχεί ακόμα στις καρδιές του μουσικόφιλου κοινού.
