Το να περνάει όλη η εφηβεία μπροστά απ' τα μάτια σου σε μία μόνο βραδιά, ειδικά όταν είσαι εκεί στα 30-έως-40κάτι, δεν το λες και τραγικό. Ίσα-ίσα, εν συγκρίσει με το να συμβαίνει κάτι ανάλογο με τη ζωή σου ολάκερη, είναι για καλό. Αν μάλιστα τα χρόνια της νεότητάς σου περιέχουν τόσες όμορφες μουσικές στιγμές, γιορτές σαν κι αυτές της Παρασκευής στο Γκάζι, τότε μπορείς να υπερηφανευτείς ότι κάτι έζησες κι εσύ. Ότι υπήρξε στ' αλήθεια, και ότι το μοιράστηκες, όπως και τότε –στα όλο και πιο απομακρυνόμενα 1990s– έτσι και τώρα.
Σε μία ασφυκτικά κατάμεστη Τεχνόπολη, λοιπόν, o Γιάννης Αγγελάκας με τη μπάντα του, τους 100°C, συναντήθηκαν πανηγυρικά με τον Παύλο Παυλίδη και τους B-Movies. Δύο σύμπαντα ηλεκτρισμένων τραγουδιών, αγαπημένων μελωδιών και ανεξίτηλων στίχων, δύο τόσο δημοφιλείς και παραγωγικοί δημιουργοί, με καταβολές στην ίδια περίπου Θεσσαλονίκη των περασμένων δεκαετιών, ένωσαν τις φωνές τους ενώπιον όσων τυχερών βρέθηκαν εκεί.
«Από Γιορτή σε Γιορτή», λοιπόν, εν είδει τίτλου μιας «παράστασης ζωής», καθώς το ηλικιακό εύρος του ακροατηρίου ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακό: από τους ψημένους 15άρηδες στους γονείς με τα βρέφη στα μάρσιπα και τα παιδιά στα καροτσάκια, μέχρι τους ελαφρώς πιο ανέμεμελους συναυλιάκηδες των 20+ έως 40+, αλλά και τους 60άρηδες και βάλε, όλους όσους έμοιαζαν ν' αγάπησαν παράφορα αμφότερα τα κορυφαία γκρουπ της συμπρωτεύουσας, τις Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά. Οι μπροστάρηδες των πάλαι ποτέ αρχιροκάδων της ελληνόφωνης παραγωγής συνέπραξαν επί σκηνής, κι αυτό δεν χάνεται εύκολα.
Ξεκινώ από μία γενική αίσθηση που αποκόμισα: η Τεχνόπολη, που έγινε sold-out, ήταν τελικά μάλλον «στενή» για όλο αυτό το πλήθος. Η συναυλιακή περίσταση θα μπορούσε να σηκώσει και ακόμα μεγαλύτερο χώρο. Η φύση βέβαια της εκδήλωσης και τα ονόματα των βασικών συντελεστών, φάνηκε πως άμβλυναν τον όποιον εκνευρισμό δημιουργήθηκε σε μερικούς, είτε κατά την προσέλευση –με τις τεράστιες ουρές στην είσοδο– είτε εντός του συναυλιακού χώρου, στα μπαρ, στις τουαλέτες κτλ.
Ο Παύλος Παυλίδης και οι B-Movies ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 9μμ., ξεκινώντας να ζεσταίνουν το ήδη ενθουσιασμένο κοινό. Ο ήχος εξαιρετικός, οι φωτισμοί εντυπωσιακοί, ο Παυλίδης ορεξάτος και το σύνολο ιδιαίτερα δεμένο («ψυχωμένο», θα το χαρακτήριζα), με τους Ορέστη Μπενέκα στα πλήκτρα και τον Αλέκο Βουλγαράκη στην ηλεκτρική κιθάρα να κάνουν τη διαφορά. Με τραγούδια απ' όλη την προσωπική πορεία του, αλλά και με αγαπημένες συνθέσεις από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών, ο Παυλίδης έμοιαζε να ξανάνιωσε: λικνιζόταν με την κιθάρα περασμένη στον ώμο του, αλλά και χόρευε, χοροπηδώντας και τραγουδώντας με φρεσκάδα και διάθεση πρωτοφανή σε σχέση με τα τελευταία χρόνια.
Ξεκινώντας με το "Άλλη Μια Μέρα", ο Παυλίδης επέλεξε για την αρχή τραγούδια από τη σόλο του πορεία, περίπου τα μισά στη setlist των 90 λεπτών που μας προσέφερε. Δεν έλειψαν το "Στοιχειωμένο Σπίτι", ο "Κατάδικος" (το οποίο αφιέρωσε στην Ηριάννα Β.Λ., αναφερόμενος στην άδικη φυλάκισή της) και οι "Θεριστές", ενώ από το ρεπερτόριο των Ξύλινων Σπαθιών ακούστηκαν τα "Ατλαντίς", "Ρόδες", "Ό,τι Θες Εσύ", "Αρχίζω Και Θυμάμαι", "Δεν Έχει Τέλος" και "Ένα Παράξενο Τραγούδι" και βέβαια το superhit "Ο Βασιλιάς Της Σκόνης", το οποίο δεν παιζόταν τα τελευταία χρόνια στα live (παραγγελιά του Αγγελάκα, μαθαίνουμε).
Λίγο νωρίτερα, περίπου 40 λεπτά ύστερα από την έναρξη, ο Γιάννης Αγγελάκας πήρε θέση δίπλα στον Παυλίδη για μια μικρή γεύση του τι θ' ακολουθούσε στο τελευταίο μέρος της συναυλίας. Ερμηνεύοντας παρέα το ρυθμικό "Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι" από τις Τρύπες, παιγμένο όμως με τον τρόπο των B-Movies, μα και το "Ζεστός Αέρας" από τα Σπαθιά, οι δύο τραγουδοποιοί έδειξαν πως ταιριάζουν και φωνητικά, με τον Αγγελάκα να καλύπτει τις χαμηλές συχνοτικές περιοχές (όπως στις σκοτεινές Ανάσες Των Λύκων) και τον Παυλίδη να τραγουδάει μια οκτάβα ψηλότερα, αφήνοντας το μέταλλο και την ιδιαίτερη χροιά του να συμπληρώσουν τούτο το τόσο ενδιαφέρον ντουέτο με τρόπο ταιριαστό.
Αφού ολοκληρώθηκε η εμφάνιση του Παυλίδη, 20 λεπτά αργότερα ανέβηκαν στο πάλκο ο Αγγελάκας και η μπάντα του. Ενώ ο βετεράνος frontman εξακολουθεί να παρασύρει με το διονυσιακό του λίκνισμα και τις ποιητικές του ριπές τα πλήθη, ενώ τα τραγούδια του (παλιά και καινούρια) απηχούν εμφανώς και διαχρονικά τόσο στους παλαιότερους fans όσο και στα πιο νέα παιδιά, το γκρουπ που τον συνοδεύει δεν μ' έχει πείσει ακόμη ως προς το δέσιμό του. Ομολογουμένως, στα όσα σκάρωσαν παρέα στον δίσκο Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια (το πρώτο πόνημα του Αγγελάκα με τη συγκεκριμένη μπάντα), το αποτέλεσμα ήταν συμπαγές. Όταν όμως πρόκειται για αγαπημένα τραγούδια τα οποία χαρήκαμε κάποτε επί σκηνής με τις Τρύπες, τους Επισκέπτες, ακόμα και με τον αγαπημένο Ντίνο Σαδίκη, κάτι μοιάζει να λείπει.
Ωστόσο, τίποτα δεν εμπόδισε Αγγελάκα και κομπανία να βάλουν φωτιά στην Τεχνόπολη, με «τρύπια» άσματα όπως τα "Ακίνδυνο Τραγουδάκι", "Το Τραίνο", "Δως Μου Λίγη Ακόμα Αγάπη" και "Ακούω Την Αγάπη", αλλά και μ' εκείνα της μεταγενέστερης φάσης, όπως τα "Δικαιοσύνη", "Αιρετικό", το νέο "Μόνο Από Τη Λύπη Σου", το "Είμαι Τυχερός", τις ρεαλιστικές "Τηλεντρόγκες", το σκωπτικά καταγγελτικό "Νεάντερταλ" (με αναφορά στην επερχόμενη επέτειο της δολοφόνίας του Παύλου Φύσσα), το αεικίνητο "Σαράβαλο", μα και τα απαραίτητα "Σιγά Μην Κλάψω" και "Από 'Δω Και Πάνω", τα οποία ξεσήκωσαν τα πλήθη για τα καλά, με τη συνοδεία καπνογόνων, κάποιου λίγου crowd-surfing και τους σχετικούς παροξυσμούς.
Στο φινάλε της συναυλίας, συνέβη κι εκείνο που όλοι περίμεναν εναγωνίως: για άλλη μια φορά, εμφανίστηκε ο Παυλίδης και παρέα με τον Αγγελάκα τραγούδησαν τη "Σπασμένη Πολυθρόνα" καθώς και το σπουδαίο "Μόνο Αυτό" των Ξύλινων Σπαθιών, ενώ από τις Τρύπες ήχησαν η ακουστική εκδοχή της "Αμνησίας", το σπάνια πια παιγμένο live –αλλά αγαπημένο απ' όλους– "Δεν Χωράς Πουθενά", το κινηματογραφικό "Όλα Είναι Δρόμος" και φυσικά η πολύτιμη "Γιορτή", που φαίνεται πως έδωσε και τον τίτλο σε αυτήν την τόσο πολυαναμενόμενη συνεργασία, σαν ένα όνειρο πολλών που έγινε πραγματικότητα.
Ένα μονάχα encore χώρεσε η βραδιά, με την "Ταξιδιάρα Ψυχή" να τραγουδιέται από κάθε στόμα –αντί του Αγγελάκα που κάπνιζε, ξαποσταίνοντας και διευθύνοντας αυτήν την τόσο άναρχη χορωδία μπροστά του– και, τέλος, το "Θ' Ανατέλλω", με τους δύο πρωταγωνιστές μαζί στη σκηνή και τον Παυλίδη να επιδίδεται σε ξέφρενους χορούς, όσο ο Αγγελάκας χαμογελούσε παραδίπλα με σαρδόνια έκφραση ικανοποίησης. Μαθαίνουμε μάλιστα πως ακόμα και ο Γιάννης Πετρίδης, ο μύθος του ποιοτικού ελληνικού ραδιοφώνου (ο οποίος συνέβαλε στη δισκογραφική πορεία και επιτυχία των δύο Θεσσαλονικιώτικων γκρουπ), έδωσε το παρών στην Τεχνόπολη την Παρασκευή το βράδυ.
Στο κλείσιμο της βραδιάς, Αγγελάκας & Παυλίδης μας αποχαιρέτησαν αγκαλιασμένοι και χαμογελαστοί, 30 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Και όλοι μας, νέοι και μεγαλύτεροι, νιώσαμε ακόμα πιο νέοι, νιώσαμε ίσως ότι, όντως, κάποια πράγματα «δεν έχουν τέλος»: είναι μια διαρκής εμπειρία αυτή της μουσικής με την οποία μεγαλώνεις μαζί και σ' αγγίζει, πόσο μάλλον όταν έχεις την απρόσμενη ευκαιρία να τη χαρείς ζωντανά και πάλι, σε μία τόσο δυνατή βραδιά. Μια νοσταλγική ρετροσπεκτίβα, με πινελιές νέας εσοδείας εδώ κι εκεί, μία συναυλία-ορόσημο ως προς τη σημασία της κυρίως, χωρίς βέβαια να υστερεί σε τίποτα ως προς την αισθητική και το αποτέλεσμά της.
Άλλωστε τα τραγούδια είναι που μας ταξιδεύουν «από γιορτή σε γιορτή». Τα τραγούδια και εκείνοι που τα έγραψαν, και παραμένουν ακόμα νέοι, χάρη σ' αυτά. Το ίδιο δεν ευχόμαστε και δι' ημάς;
{youtube}wlvGXmP23Fk{/youtube}
