Με το που αρχίζουν να κιτρινίζουν τα φύλλα και να ανοίγουν τα σχολεία, ευνοείται κι ένα ξεχωριστό δείγμα «αγιασμού»: η καθιερωμένη πια πρωτοφθινοπωρινή συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα και της πάντοτε εξαιρετικής του κομπανίας σε κάποιον μεγάλο, ανοιχτό χώρο της Αθήνας. Κι αν κρίνουμε από τη διαρκή επιτυχία των συγκεκριμένων εμφανίσεων, πρόκειται για κάτι σαν «ιερό προσκύνημα»· την εντύπωση δεν ευνοεί μόνο η προσέλευση του κόσμου, αλλά και η ατμόσφαιρα αυτών των βραδιών.
Είναι ασίγαστη και σταθερή σχέση του Μάλαμα με το κοινό: μια σχέση η οποία περνά από γενιά σε γενιά, αλλά διαχέεται και σε ανθρώπους που δεν είναι απαραιτήτως του «εντέχνου» ιδιώματος (αν και ο όρος δεν με ικανοποιεί πια ως προς τις αναφορές του στο σήμερα). 2017 λοιπόν, Θέατρο Βράχων και Σωκράτης Μάλαμας, ο οποίος ήρθε έχοντας πίσω του σειρά καλοκαιρινών συναυλιών ανά την επικράτεια –ίσως όχι τόσες όσες στο παρελθόν, καθότι «στενέψαν οι καιροί» ως προς τον οβολό. Aλλά κι ένα φετινό άλμπουμ, τα Κάτοπτρα, που όμως δεν κατάφερε να «τρυπώσει» αισθητά με τα τραγούδια του στη setlist της βραδιάς. Tο πλήθος πάντως που βρέθηκε κάτω από τον βράχο του Θεάτρου Μελίνα Μερκούρη, σίγουρα το κατευχαριστήθηκε.
Με παλιούς γνώριμους συντροφιά (Σιώτα, Στόϊκο, Παπατριανταφύλλου, Παραουλάκη, Ταπάκη), με έναν δωρικό και δεξιοτέχνη ντράμερ σχετικά νέο στην ομάδα (τον Νίκο Μαγνήσαλη), καθώς και την πολύ ιδιαίτερη φωνή της Λαμπρινής Καρακώστα, ο Σωκράτης Μάλαμας μας χάρισε ένα μακροσκελές μα σφιχτοδεμένο set, νοσταλγικό, συγκινητικό, αλλά και καινοτόμο ως προς τις ενορχηστρώσεις. Ήταν ειδικά σ' εκείνες όπου έλαμψαν ο Φώτης Σιώτας με το απόκοσμα δεξιοτεχνικό του δοξάρι και ο Παντελής Στόϊκος με τη «βαλκανομακεδονίτικη», εκρηκτική του τρομπέτα, προσφέροντας αμφότεροι ως προς την απόκλιση των ήχων, των τονισμών και των ενορχηστρωτικών τερτιπιών, τόσο σε αγαπημένα τραγούδια του Μάλαμα από το παρελθόν, όσο και στα νεότερα, τα όχι και τόσο «χωνεμένα» από το κοινό του.
Επιπλέον, ο Νίκος Παραουλάκης με το νέι του, αλλά και ο Κυριάκος Ταπάκης στα πάσης φύσεως έγχορδα κολάκευσαν και συνόδευσαν καταλυτικά το ensemble, ενώ η στιβαρή ρυθμική οπισθοφυλακή των Μαγνήσαλη & Παπατριανταφύλλου έδινε ζωντάνια και παλμό σε κάθε σύνθεση. Ο Μάλαμας, λακωνικός αλλά συγκεντρωμένος, επικεντρώθηκε περισσότερο στη μουσική και στα τραγούδια, χωρίς να μακρηγορεί ιδιαίτερα –πράγμα που ενίοτε το συνήθιζε, ιδίως κατά το παρελθόν, στοιχείο που τον βοήθησε να χτίσει τη σχέση με το κοινό του– ενώ η παρουσία της Καρακώστα συμπλήρωνε το αποτέλεσμα με θηλυκή γοητεία και ερωτισμό: το γλυκό και υποδόριο μέταλλο της φωνής της χάριζε στα τραγούδια κάτι το ονειρικά απρόσμενο.
Αναφορικά με το ρεπερτόριο, με ευγενική προήγηση της κυρίας της βραδιάς, η ευθυτενής τραγουδίστρια αναφώνησε "Να Βάλω Tα Μεταξωτά", μας ταξίδεψε όμως και στα "Φύλλα Αλκαλικά" (που γνωρίσαμε δισκογραφικά με τη φωνή του Μανώλη Λιδάκη) και στο "Πουλί Σε Δέντρο Αρχοντικό", ενώ δεν πέρασε απαρατήρητη η άνεση που είχε στα δεύτερα φωνητικά. Όπως μάλιστα μάθαμε από τον ίδιο τον Μάλαμα, τούτη θα ήταν και μία από τις τελευταίες εμφανίσεις της Καρακώστα με το σχήμα –θα επικεντρωθεί πλέον στο δικό της μουσικό όραμα. Ο Μάλαμας, πάντως, στάθηκε πραγματικά γαλαντόμος στο θέατρο Βράχων: και τα "Παιδιά Μες Στην Πλατεία" ανταμώσαμε, και "Για Την Ελλάδα" αναρωτηθήκαμε και τη γλώσσα "Της Σιωπής" μάθαμε, και "Το Γράμμα" το αγαπημένο ξαναδιαβάσαμε, και "Ευτυχείς, Λυπημένοι και Πότες" ξανανιώσαμε, ενώ τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου (πάντοτε στο πρόγραμμα) προσέφεραν κάτι οικείο και παρηγορητικό με τον ηχηρό τους αναχωρητισμό.
Από τον "Τειρεσία" στην αγαπημένη μου "Ηλιόπετρα", στο "Κάτω Απ' Το Μαξιλάρι" και στην "Κοιλάδα Των Τεμπών" και από το "Αερικό" (τόσο όμορφα τραγουδισμένο από τον Σιώτα, για ακόμη μία φορά), στο "Χαμένο Ρούχο" (δισκογραφημενο από τον Μάλαμα), στο ξεσήκωμα του "Διάφανου", "Στην Αμερική", μέσα στην "Τράτα", και βέβαια στον λυτρωτικό "Πεχλιβάνη" του φινάλε, ήταν λες και ο Λαρισαίος τραγουδοποιός τηλεμεταφέρθηκε από το Μεταξοχώρι για να τα πιει και «να τα πει» με τα φιλαράκια του, μα και όλους εμάς. Άλλωστε στις συναυλίες των Μάλαμα και Παπακωνσταντίνου πάντοτε μία παρέα γίνονται ορχήστρα, τεχνικοί και κοινό, και τούτο ακριβώς ετελέσθη και στο κατάμεστο Θέατρο Βράχων τη Δευτέρα το βράδυ –που μόνο Δευτέρα δεν έμοιαζε μετά από μια τόσο δυνατή συναυλία.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί, ανατρέχοντας πίσω στα «μαλαματένια» άσματα, ότι δεν έλειψαν από τη setlist το "Τσιγάρο Ατέλειωτο", η αθάνατη ζεϊμπεκιά της "Πριγκηπέσας" αλλά και του "Στα Είπα Όλα" των Πασχαλίδη/Ιωάννου, τα όψιμα "Ξωτικά", τα ακλόνητα "Πάγια", όπως και οι τόσο αγαπημένες διασκευές στον "Μπαγάσα" του Νικόλα Άσιμου και στον "Μέρμηγκα" του Μάνου Λοΐζου. Στο δε φινάλε, η ορχήστρα επιδόθηκε σ' έναν ρυθμικό αυτοσχεδιασμό ολίγων λεπτών, δίνοντας το κάτι επιπλέον για το τελείωμα, ως ιδανικό ευχαριστήριο αποχαιρετισμό προς το κοινό που έκανε sold-out τη βραδιά.
Μία συναυλία με τα όλα της ήταν λοιπόν αυτή του Σωκράτη Μάλαμα στο Θέατρο Βράχων. Θαρρώ μάλιστα πως δονήθηκαν με περίσσια ευχαρίστηση ακόμα και οι ίδιοι οι Βράχοι, οι οποίοι τόσο καλά γνωρίζουν πια τον αγαπημένο τραγουδοποιό, τα λόγια και τις μελωδίες του, αναμεταδίδοντας τη θέρμη, το μεδούλι μα και τη μπέσα που διαθέτει το έργο του. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι παραμένει ένας αγαπημένος χώρος συνάντησης με τον Μάλαμα –όπως και το Θέατρο Πέτρας της Πετρούπολης– σε μία καθόλα «ροκ» συγγένεια, η οποία (σχηματικά και κατ' επέκταση) χαρακτηρίζει και την αιχμή των τραγουδιών του. Σε δονούν και σε «τρυπούν» με τρόπο ιαματικό, δίχως να πονάνε. Και τελικά αντέχουν στον χρόνο και μας βοηθάνε ν' αντέχουμε κι εμείς, καθώς ο τραγουδοποιός μεγαλώνει, ωριμάζει και δεν φοβάται να το μοιραστεί.
{youtube}Cx965kgARVQ{/youtube}
