Είμαι πλέον πολύ επιφυλακτικός όταν ακούω για «ελπιδοφόρα ντεμπούτα» από εγχώρια συγκροτήματα και ακόμα περισσότερο όταν πηγαίνω σε «υποσχόμενα live» αγγλόφωνων, ελληνικών ονομάτων. Είναι προτιμότερο να εκπλήσσεσαι θετικά, παρά να ενθουσιάζεσαι με προτάσεις που εξατμίζονται μετά από ένα-δυο χρόνια. Η περίπτωση του George Gaudy, όμως, είναι ιδιαίτερη· και ο ταλαντούχος μουσικός έδειξε εξαιρετική παρουσία στη σκηνή του Gagarin.
Τη συναυλία άνοιξαν με κέφι οι Daphne And The Fuzz. Αποτελεί εγγύηση πλέον για μια απολαυστική συναυλία το εν λόγω συγκρότημα, καθώς, όσες φορές κι αν το έχω δει, πάντα με εκπλήσσουν οι soulful ερμηνείες της Δάφνης Λάζου και ο τρόπος με τον οποίον τα παιδιά χτίζουν γέφυρες επικοινωνίας και μουσικές συνομιλίες με κάθε θεατή. Τα τραγούδια τους ακούστηκαν ξανά φρέσκα, καλά προβαρισμένα και δεν σου επέτρεπαν να τα αγνοήσεις. Κάθε κομμάτι ήταν μάλιστα και μια μικρή έκπληξη, με αποτέλεσμα οι Daphne And The Fuzz να κάνουν την περιγραφή «opening act» να τους αδικεί.
Ο George Gaudy μας έδωσε από νωρίς να καταλάβουμε ότι παίρνει στα σοβαρά το υλικό του και ότι κατέχει τις καλοχωνεμένες του επιρροές. Από το εναρκτήριο “Mother”, τα τραγούδια του ακούστηκαν όχι σαν folk/blues τεχνάσματα που αρέσκονται να ξεγελάνε τους απαίδευτους ακροατές, αλλά σαν κομμάτια ενός μεγαλύτερου έργου, το οποίο στήνει τον δικό του, αλλόκοτο χορό στην καρδιά μιας αχαρτογράφητης ερήμου.
Με όρεξη και πάθος, αλλά χωρίς περιττά αστειάκια και λογάκια (αυτά που πολλοί νομίζουν ότι σπάνε τον πάγο και τους κάνουν να φαίνονται επικοινωνιακοί με τον κόσμο), ο Γιώργος Γουδής στάθηκε πλάι στην αξιόλογη μπάντα του με την αυτοπεποίθηση ενός μοναχικού αφηγητή καπνισμένων ιστοριών. Σαν πεζός ταξιδιώτης σε φιλόξενους μελωδικούς χάρτες, ο καλά διαβασμένος στα γραπτά του Tom Waits και του Nick Cave μουσικός έδωσε μια ολοκληρωμένη και επαγγελματική συναυλία, με ατόφια, γνήσια τραγούδια.
Στιγμές δριμύτητας εναλλάσσονταν με άλλες, πιο λυρικές, ενώ οι guest παρουσίες του Πάνου Μπίρμπα, του Τόλη Φασόη και του Jack Heart, έδωσαν παρεΐστικη ατμόσφαιρα στη σκηνή, από την οποία φυσικά απουσίασε κάθε υποψία «έντεχνης» τραγουδοποιίας –αυτή που συνήθως τα κάνει όλα αντιληπτά και εύκολα.
Φυσικά ο George Gaudy κουβαλάει αρκετή «πόζα», εκείνη των μουσικών που δεν θέλουν να αισθάνονται προϊόντα της εποχής τους. Από την άλλη, όμως, διαθέτει κι αυτή τη συμπαθητική αβεβαιότητα του unhip τραγουδιστή κι έτσι του συγχωρείς το πταίσμα να επιθυμεί ετσιθελικά τον χαρακτηρισμό του αγέλαστου, σκονισμένου τραβαδούρου και του πρόωρου γερόλυκου. Θα φροντίσω να ξαναδώ συναυλία του σύντομα, να το κάνετε κι εσείς.
{youtube}DhK8qOb2sbc{/youtube}
