Το συναυλιακό διήμερο των Rotting Christ στο Piraeus Academy συνοδεύτηκε (ως είθισται) από κάθε λογής ευτράπελα και ευχάριστες ιστορίες. Οι «γνωστοί-άγνωστοι» που ποτέ δεν πατάνε σε συναυλίες τους, απέρριψαν την περίσταση ως υπερεκτιμημένη. Ο κόσμος αντιθέτως που τους ακολουθεί πιστά ανά τα έτη σημείωσε τη μεγαλύτερη (ενδεχομένως) προσέλευση στα εγχώρια club χρονικά τους, ενώ δεν ήταν λίγοι οι ακόλουθοι της νέας γενιάς οι οποίοι έσπευσαν να παραλάβουν το μαγικό χαρτάκι, μετρώντας τους έτσι ανάμεσα στις πρώτες συναυλιακές εμπειρίες. Ο δε υποφαινόμενος ίσως έχει την πιο αστεία ιστορία να θυμάται: ο οδηγός ταξί που με μετέφερε στον χώρο ενθουσιάστηκε τόσο μόλις έμαθε για τη συναυλία, ώστε κατά την άφιξη μού έκανε δώρο ένα CDr με το προσωπικό project του Adam Nergal Darski των Behemoth!
Οι δύο συναυλίες, ωστόσω, ήταν αρκετά διαφορετικές από ό,τι θα ανέμενε κανείς. Το Σάββατο η ενέργεια φάνταζε ζωτική, μα και το ίδιο το πλήθος κατέκλυσε ασφυκτικά τον χώρο –σε σημείο τέτοιο, ώστε ο ελλιπής εξαερισμός καθιστούσε την ατμόσφαιρα πιο πνιγηρή από τις περισσότερες συναυλίες στο Piraeus Academy. Την Κυριακή, αντιθέτως, τα πράγματα έμοιαζαν πιο άνετα, αλλά και η κλίμακα του κοινού ήταν υψηλότερη ηλικιακά: σημαντική μερίδα του φάνηκε να τίμησε το γκρουπ ελέω της παρουσίασης του άλμπουμ Thy Mighty Contract (1993).
Τη νύχτα του Σαββάτου δεν υπήρχε προσθήκη opening acts, αλλά την Κυριακή είχαμε δύο support σχήματα. Οι Aherusia, όντας επαγγελματίες στον ρόλο τους, στάθηκαν εξαιρετικά στο ύψος των περιστάσεων, έστω κι αν το folklore στοιχείο της ταυτότητάς τους είναι συστατικό που με απωθεί σε προσωπική βάση.
Οι Hail Spirit Noir, πάλι, ήσαν σαφώς πιο δεμένοι από τις εμφανίσεις τους στο πρώτο Arcane Angels Festival σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη –άλλωστε οι τότε συναυλίες αποτέλεσαν τις πρώτες στο ζωντανό βιογραφικό τους. Ο ήχος ήταν επίσης εξαιρετικός, αλλά και πιο γεμάτος, αναδεικνύοντας την ποικιλομορφία και το ψυχεδελικό εύρος των συνθέσεών τους. Μόνο μελανό σημείο, η επιλογή τους ως προσθήκη στην ημερομηνία της Κυριακής: ο κόσμος δεν φάνηκε να βυθίζεται επαρκώς στο μεγαλύτερο τμήμα του set, ελέω των περιστάσεων και του χαρακτήρα της ημέρας. Ενδεχομένως να ήταν πιο εύστοχο να έπαιζαν το Σάββατο (όταν και ο πήχης ήταν χαμολότερος ηλικιακά), έτσι ώστε να έθεταν και μεγαλύτερο βάρος στους Aherusia, οι οποίοι εμφανίστηκαν ενώπιον υπολογίσιμα λιγότερων παρευρισκομένων.
Φυσικά, παρά τη μικρότερη προσέλευση της Κυριακής, οι 2 ημερομηνίες αποτέλεσαν σταθμό στην ιστορία των headliners. «Είναι τιμή μας να παίζουμε μπροστά σε τόσο κόσμο...», δήλωσε ο Σάκης Τόλης επί σκηνής τη νύχτα του Σαββάτου και είχε αναμφίβολα κάθε δίκιο να το πιστεύει. Η αξία της μουσικής παραμένει η ίδια, ανεξαρτήτως αν την ακολουθούν εκατό ή δέκα χιλιάδες άτομα –τα μεγέθη μονάχα που αλλάζουν αντιστοιχούν στη διαφορά του πλαίσιου προβολής της. Οι Rotting Christ κέρδισαν έτσι το δικό τους στοίχημα, παραμένοντας μια μπάντα «λαϊκή» και άμεση, με στρόφα βιοπαλαιστή και όχι αυτή ενός τυχάρπαστου rockstar. Αν ήταν μάρκα μπύρας θα ήσαν Amstel (παγωμένη), κι αν αντιστοίχως ήταν ομάδα του ποδοσφαίρου, μια μεταλλική ΑΕΚ των πιο πέτρινων ετών. Κάτι, κοινώς, που δεν φέρει μεν φαντασμαγορικές γαρνιτούρες, μα δεν δυσκολεύεται να σε κερδίσει με το μεράκι και την αστόλιστη αμεσότητά του.
Οι 2 νύχτες είχαν πάντως αρκετές διαφορές –και αυτές δεν αντιστοιχούσαν αποκλειστικά στις ατάκες του Σάκη Τόλη. Διότι οι περισσότεροι headliners είναι καλολαδωμένες μηχανές, εκεί που ο Σάκης παραμένει αυθόρμητος, αντί για καλοκουρδισμένο παπαγαλάκι. Τη νύχτα του Σαββάτου, λοιπόν, η setlist ήταν σαφώς μεγαλύτερη, αγγίζοντας συνολικά τις 2,5 ώρες, τη στιγμή που η ανάλογη της Κυριακής δεν ξεπέρασε τις 2, ελέω ασφαλώς και των τελευταίων δρομολογίων των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Το πρωινό της Δευτέρας, άλλωστε, παρέμενε εργάσιμο. Ως επιλογή στάθηκε έτσι σωστή, μιας και κανείς δεν παραπονέθηκε για τη μικρότερη διάρκεια. Αντιθέτως, όλοι απόλαυσαν βαθύτερα τη συναυλία.
Τα δεδομένα του ήχου φάνταζαν σαφέστατα πιο διαυγή τη νύχτα της Κυριακής –κάτι που δεν στάθηκε πάντως εμπόδιο στην ατμόσφαιρα του Σαββάτου. Η υποβόσκουσα μάλιστα καταχνιά στον απόηχο έδενε επικρατέστερα σε εκτελέσεις παλαιότερων συνθέσεων, με εκείνη λ.χ. του "Exiled Archangels" να ανακτά μια επιβλητικά Αρχαϊκή Αίγλη. Φυσικά, την 1η μέρα ο κόσμος φάνηκε να αποδέχεται εξίσου παλαιότερο και νέο υλικό, σε κριτικό σημείο τέτοιο ώστε (παρότι δεν ενθουσιάζομαι από τα τελευταία full-length), η μπάντα έχει κάθε δίκιο και σκοπό να θέτει σαφή μερίδα της προσοχής της. Η συναυλιακή τους αίσθηση στάθηκε λοιπόν κυρίαρχη για μία γηπεδική πλέον αποδοχή στα χρονικά τους, ενδυναμώνοντας έτσι τη παρουσία μιας ισχυρής arena rock αύρας.
Στο ερώτημα αν άξιζε να παρακολουθήσει κανείς το συναυλιακό διήμερο των Rotting Christ, η απάντηση είναι: οπωσδήποτε. Και όχι μόνο για την εκτέλεση του Thy Mighty Contract στη setlist της 2ης ημέρας, μιας και ο Σάκης Τόλης πάντα φροντίζει να προσφέρει κάτι καινούριο στους οπαδούς –ή, έστω, αρκούντως χορταστικές σε διάρκεια setlists. Ο λόγος είναι πως η μπάντα αναπνέει για να παραμένει στη σκηνή, με φρεσκάδα την οποία απέπνεε σε κάθε δευτερόλεπτο της εμφάνισής της. Και όπως κάθε συναυλία τους αποτελεί ακράδαντη εγγύηση, έτσι και το πανηγυρικό αυτό διήμερο στο Piraeus Academy στάθηκε επιβεβαίωση μιας αειθαλούς στη φθορά ψυχαγωγίας.
{youtube}oJ-Y_kaTuFA{/youtube}
