«Γι' απόψε, είμαστε όλοι Βαλκάνιοι» βροντοφώναξε περήφανα ο Αντώνης Ρέμος στο κοινό που ήρθε στο Διογένης Studio για να τον ακούσει το περασμένο Σάββατο. Δεν ξέρω τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου τι θεωρεί ο λαϊκός βάρδος ότι είμαστε, αλλά η αμηχανία που άφησε αυτή η χαριτωμένη ατάκα, είναι ανάλογη με την αίσθηση που άφησε η 3η και τελευταία We Are Balkans βραδιά που οργάνωσε το Athens Music Festival, ολοκληρώνοντας τον φετινό του κύκλο συναυλιών.
Μετά τον Shantel, ο οποίος εμφανίστηκε τα δύο πρώτα βραδια, σειρά είχε ο Σέρβος συνθέτης και ερμηνευτής, Zeljko Joksimovic. Στο σύνολό του, το «βαλκανικό» πείραμα υποσχόταν κάτι διαφορετικό από τον Ρέμο του Nammos της Μυκόνου. Ίσως να ήταν μια προσπάθεια του τελευταίου να αποδείξει πως, αν και έχει παραμείνει η τελευταία εμπροσθοφυλακή του καθεστώτος του νεοπλουτισμού της Παραλιακής και της Πειραιώς, μπορεί τελικά να τον αφορά ΚΑΙ η μουσική. Από τις αποψάτες δηλαδή αφίσες μέχρι το προσεκτικό promo της βραδιάς, υπήρχε μια υπόσχεση πως ο Αντώνης Ρέμος είναι ανήσυχος μουσικά και ψάχνεται για συνεργασίες που θα προάγουν κάπως διαφορετικά τον (Βαλκάνιο, έστω) crooner τον οποίον κρύβει μέσα του.
Τη βραδιά στο Διογένης Studio άνοιξε ο νεαρός Νίκος Μερτζάνος, ένας ορεξάτος τραγουδιστής που έδειξε να έχει φρεσκάδα και όρεξη να βγει μπροστά και να κερδίσει το κοινό. Λιτός στο στυλ, χωρίς «κοστουμαρισμένη» πόζα και χωρίς να πνίγεται σε ασκήσεις μιμητισμού, ο Μερτζάνος ανέλαβε πρόθυμα το δύσκολο έργο να τραβήξει από το μανίκι ένα κοινό που δεν είχε έρθει να ακούσει αυτόν, την ώρα που ακόμα μετρ και σερβιτόροι έτρεχαν με πανικό να βολέψουν τον κόσμο στα τραπέζια του. Δύσκολο το έργο του, αλλά κατάφερε κάμποσες φορές να κάνει κόσμο να κοιτάξει προς το μέρος του.
Ο Μερτζάνος διαθέτει σπάνια «κανονικότητα» στον τρόπο με τον οποίον κινείται και ερμηνεύει, αλλά χρειάζεται να δουλέψει περισσότερο ώστε να «απευθυνθεί» με αξιώσεις στην πίστα, χτίζοντας το δικό του κοινό. Επιπλέον, πρέπει να επιλέγει καλύτερα τα τραγούδια που ερμηνεύει και να προκρίνει περισσότερο την ειλικρίνεια (που φαίνεται να διαθέτει) στο μικρόφωνο, παρά την όποια δεξιοτεχνία. Σαν συνολική εντύπωση, πάντως, δείχνει ότι στο μέλλον μπορεί να αποσχολήσει σοβαρά τη λαϊκοπόπ μουσική επικαιρότητα.
Η παρουσία του Αντώνη Ρέμου στην πίστα δεν έκρυβε εκπλήξεις (ενώ θα έπρεπε), ούτε ο ίδιος έδειχνε να αισθάνεται ότι αυτές οι βραδιές είχαν ξεχωριστό χαρακτήρα συγκρινόμενες με τις χιλιάδες άλλες εμφανίσεις του, με τις οποίες έβαλε φωτιά στην αθηναϊκή νύχτα (ενώ θα όφειλε). Το ξεκίνημα έγινε με πρόσφατες ραδιοφωνικές επιτυχίες σαν το "Όλα Περνούν" και το "Όλος Δικός Σου", για να περάσει γρήγορα κατόπιν σε γνώριμα crowd pleasers όπως το "Είναι Στιγμές", το "Έλα Να Με Τελειώσεις" και το "Τι Ήμουνα Για 'Σένα", με το οποίο ορκίζομαι πως είδα ανθρώπους να αλαλάζουν με εμφανές το ασπράδι στα μάτια από το πάθος.
Είναι επίτευγμα του Ρέμου αυτό, καθώς ξέρει καλά να κάνει τον κόσμο να τεντώνει τα χέρια στον αέρα από νταλκά. Έχει επίσης την εμπειρία να ξέρει πότε να χαιρετήσει σωστά τους «επίσημους» θαμώνες και πότε να κάνει αυθόρμητο νεύμα στον «αδελφό» που εντόπισε ανάμεσα στα πρώτα τραπέζια. Ξέρει πώς να εισπράξει αγάπη και πώς να δείξει ότι όλη αυτή η λατρεία δεν θα πάει χαμένη. Όταν δε λέει τραγούδια όπως το αγαπησιάρικο "Όταν Είσαι Εδώ", τη μπαλάντα αναπόλησης "Δεν Τελειώσαμε" ή ακόμα και την ωδή στην αντρική μοναξιά "Μόνος Μου Το Πέρασα Κι Αυτό", μεταμορφώνεται στο παληκάρι με το ολόλευκο πουκάμισο που θα βγει στη γειτονιά και θα τον χαιρετήσουν όλοι: από κολλητούς της πιάτσας και οικογενειάρχες, μέχρι γιαγιάδες. Αυτό το ιδιαίτερο χάρισμα του προσιτού αοιδού της αγάπης, το παρουσίασε μεγαλοπρεπώς στο Διογένη –δεν του έλειψε ποτέ ο επαγγελματισμός άλλωστε.
Ωστόσο έψαξα πραγματικά να βρω τη διαφορά ενός οποιουδήποτε Σαββάτου σε κάποια μεγάλη χειμερινή πίστα, σε αυτήν τη σύμπραξη με τον Zelijko Joksimovic. Τις άλλες μέρες το καταλαβαίνω (όπως λέει και το γνωστό τραγούδι του), αλλά τώρα, πέραν της εμφανούς απουσίας λουλουδοπόλεμου –που οπωσδήποτε έδωσε έναν πιο ανθρώπινο χαρακτήρα σε όσα συνέβαιναν στην πίστα– δεν υπήρχε κάτι που να υπογραμμίζει μουσικά κίνητρα. Δεν υπήρχε δηλαδή κάποια αίσθηση πειραματισμού με τα τραγούδια ή έστω μια ένδειξη ότι οι δύο ερμηνευτές έκαναν μια αναδρομή στις ρίζες της μουσικής τους παράδοσης.
Ας μη γελιόμαστε, βέβαια, ο κόσμος που βρέθηκε στον Διογένη δεν έδινε δεκάρα για τη μουσική ή τους ανθρώπους που πλαισίωναν στην πίστα τους δυο ομογάλακτους star. Ο Αντώνης Ρέμος ξεσήκωνε τις δαπανηρές «κρατήσεις» του και ο Zelijko Joksimovic είχε όλη δική του την αριστερή πτέρυγα με καλεσμένους του, οι οποίοι διασκέδαζαν περήφανοι που έβλεπαν από κοντά τον παλαίμαχο της Eurovision. Καμία αξιοποίηση της ορχήστρας δεν πέρασε ούτε στιγμή από το μυαλό των δύο λαϊκών διασκεδαστών που βγήκαν όχι για να παρασύρουν τον κόσμο τους σε μια ξεχωριστή σύμπραξη, ώστε να τους κάνουν να «ακούσουν», αλλά για να τον απογειώσουν και να «τα σπάσουν». Να γίνει κακός χαμός ρε παιδί μου. Να το κάψουμε το ρημάδι το μαγαζί, δηλαδή. Δεν μπορεί να βγει ο Ρέμος από αυτόν τον ρόλο και δεν τον ενδιαφέρει άλλωστε.
Η βραδιά δεν δικαιολόγησε λοιπόν πουθενά τον χαρακτήρα μικρής συναυλίας. Είχα μια ελπίδα ότι η ερμηνευτική μάχη στην πίστα και το περιπετειώδες πάντρεμα μουσικής θα επιβαλλόταν στη «διασκέδαση των παρελκόμενων». Έπεσα έξω, όμως δεν νομίζω να απογοητεύτηκε κανείς άλλος από τη βραδιά.
Σε ολόκληρο το κείμενο προσπάθησα να βάλω τη λέξη «στη σκηνή», αλλά το διόρθωνα και έβαζα τη λέξη «στην πίστα». Οφείλω βλέπετε να είμαι έντιμος απέναντι στην ανταπόκριση και στις περιγραφές μου, όσο έντιμος είναι και ο Αντώνης Ρέμος κάθε φορά που στρέφεται χαμογελαστός στο κοινό του.
{youtube}EZw26D3iVPY{/youtube}
