Υπάρχουν δύο ειδών καλλιτεχνικές επανασυνδέσεις: οι επιτυχημένες και οι αποτυχημένες. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η συναισθηματική ένταση και φόρτιση που μπορεί να επιφέρει η επανένωση μίας ομάδας μπορεί να λειτουργήσει είτε πολύ εύστοχα, είτε τρομερά αμήχανα. Οι Μπλε –με την 20ετή τους πλέον πορεία– και η Θεοδοσία Τσάτσου μοιράζονται έναν δίσκο (Ενοχές, 1996), ένα καλλιτεχνικό διαζύγιο και αρκετή παραφιλολογία στη φημολογία περί αυτού. Παρά ταύτα, για εκείνο που έκανε την εορταστική reunion βραδιά στο Piraeus 117 Academy να φαλτσάρει, δεν έφταιγαν τόσο οι μουσικοί.
Το Pireaus Academy διακατεχόταν από δύο παγωμάρες την Παρασκευή. Η μία, αποδιδόταν στο πολικό ψύχος (με την οπισθοφυλακή του κοινού να απεύχεται τις ...χιονίστρες)· η άλλη, πάλι, ήταν πιο ύπουλη και υπόγεια: προερχόταν από τη σαστιμάρα μας, λόγω της τοποθέτησης καθισμάτων ακριβώς μπροστά στη σκηνή.
Εδώ είναι ασφαλώς το σημείο όπου ένας μουσικός συντάκτης παρατηρεί ότι δεν γίνεται να στριμώχνεις τους όρθιους παρευρισκόμενους προς τα πίσω, αφού αυτοί αποτελούν συνήθως τον πυρήνα του «χαμού» και της ζωντάνιας ενός ποπ/ροκ συναυλιακού κοινού. Έλα όμως που το κοινό της περίστασης αποδείχθηκε πιο άνοστο και από προεόρτια δίαιτα... Τραγούδια-σταθμοί των Μπλε όπως τα “Δε Θέλω” και “Νιώθω Ενοχές”, κατάφεραν να αποσπάσουν μόνο το στερεοτυπικό και «απαραίτητο» χειροκρότημα κατά τη λήξη τους, με τους θεατές να μην κατανοούν στο μεγαλύτερό τους μέρος τις από σκηνής προσπάθειες για διαδραστικότητα.
Η βραδιά ξεκίνησε πάντως με χιούμορ και αυτοσαρκασμό, με το μουσικό θέμα των Επικίνδυνων Αποστολών και μονομαχία δια Τζεντάι φωτόσπαθου μεταξύ της Τζώρτζια Κεφαλά και της Θεοδοσίας Τσάτσου, υπογραμμίζοντας (και χλευάζοντας) τις φήμες περί κόντρας των δύο τραγουδιστριών. Κατόπιν, η μονομαχία έδωσε τη θέση της σε μία από κοινού εκτέλεση του “Δε Θέλω”, τραγουδιού που έγινε γνωστό με τη φωνή της Κεφαλά, η οποία κι έμεινε στη συνέχεια μόνη για να μας σερβίρει ένα σερί από νέα και παλιά κομμάτια των Μπλε. Διαθέτει σαφέστατα φωνή με διόλου ευκαταφρόνητο εκτόπισμα και ροκ αναφορές, αλλά με τον ήχο να δίνει πολύ «βάθος» έχασε μεγάλο μέρος από την εντυπωσιακή της έκταση. Διάλεξε επίσης να συνοδεύσει τη «hard» θεατρική της εικόνα με χορευτικές κινήσεις που ισορροπούσαν μεταξύ μαριονέτας και ρομπότ, αλλά περπατούσαν φοβάμαι τον δρόμο της αμηχανίας.
Ακολούθησε η επιστροφή της Τσάτσου και η από κοινού εκτέλεση του δικού της “Είσαι Το Τέλειο Παιδί” και ύστερα ένα μείγμα τραγουδιών από την προσωπική της δισκογραφία, στο οποίο ακούσαμε όμως και το ιστορικό (πλέον) "Ενοχές". Δημιουργήθηκε έτσι μία συγκεκριμένη ρότα αποτραβήγματος και επανεμφάνισης της κάθε ερμηνεύτριας. Εδώ αξίζει να σταθεί κανείς στην παρουσία και συγκεκριμένα στη φωνή της Θεοδοσίας Τσάτσου. Προφανέστατα, έχει μία από τις πιο αναγνωρίσιμες χροιές στα εγχώρια μουσικά πράγματα. Πέραν όμως του ότι δεν χάνει ψήγμα της εκφραστικότητάς της στη συνθήκη της ζωντανής εκτέλεσης, η Τσάτσου κατάφερε να τραγουδάει την κάθε νότα στο τέλειο τονικό της ύψος, κάνοντας με έτσι να αναρωτηθώ μπας και διαθέτει το απόλυτο αυτί. Περιφερόταν δε στη σκηνή με ορμή και δυναμικότητα, χωρίς κάτι τέτοιο να μεταφράζεται σε κάτι έστω και λίγο θεατράλε: ήταν σε κάθε περίπτωση μία τέλεια έκφραση αυτού που τριγυρνάει εντός της.
Στη διάρκεια της συναυλίας υπήρξαν πολλές ροκ αναφορές και διασκευές, δημιουργώντας κομφούζιο ανά στιγμές. AC/DC, Led Zeppelin, U2 και Rage Against The Machine περπάτησαν στο πλάι της δισκογραφίας των Μπλε, άλλοτε με βεβαιότητα ("Whole Lotta Love" σε μία άριστη εκτέλεση από την Τσάτσου, με την Τζώρτζια να βγαίνει αλυσοδεμένη επί σκηνής ως άλλο The Beast) κι άλλοτε τρεκλίζοντας ("Toxicity", "One", "Killing Ιn Τhe Name" και ακόμη χειρότερα στην ελληνόφωνη εκδοχή του "Thunderstruck"). Η διασκευή πάλι στο "The Rose" της Bette Midler στάθηκε μια καθ' όλα σακχαρώδης στιγμή και φάνηκε το ίδιο σχεδόν μουδιασμένη, όσο και η πασίγνωστη σκηνή παντομίμας από το Napeoleon Dynamite του Jared Hess. Το τελείωμα ήρθε με το encore του “Νιώθω Ενοχές” και του “Δε Θέλω Να Μιλάς”, που εμποτίστηκαν με μία υγιή δόση απο Rolling Stones και “Satisfaction”.
Σε διαφορετικές στιγμές της βραδιάς, κλήθηκαν στη σκηνή ο παλιός κιθαρίστας της μπάντας Στέλιος Φράγκος, ο νέος παραγωγός Αποστόλης Παπαποστόλου (στα τύμπανα και στην κιθάρα εναλλάξ), καθώς και ο στιχουργός των Μπλε Γιώργος Παρώδης –ο οποίος προλόγισε το "Πιάνω Φωτιά", το μόνο σημείο της βραδιάς όπου είδαμε τους καθήμενους να σηκώνονται– επιβεβαιώνοντας, έστω κι έτσι, τον χαρακτηρισμό της συναυλίας ως «γιορτής». Ως απότοκο όμως αυτής της γιορτής, έμεινε η εντύπωση πως, για να τελεστεί μία τέτοια ιερουργία, απαραίτητη μεταβλητή της εξίσωσης είναι και η συμμετοχή του κόσμου.
{youtube}Ez4RimUG6jc{/youtube}
