Δεν ξέρω τι είδους ονειρόκοσμοι ή τι είδους εφιάλτες στοιχειώνουν το μυαλό του Παναγιώτη Μελίδη, όπως είναι το κανονικό όνομα του Larry Gus. Πάντως επάνω στη σκηνή του γεμάτου από κόσμο Six d.o.g.s., απέδειξε γιατί είναι άξιος ενός cult following.
Την ίδια βραδιά, στο «ζέσταμα», οι Central Pozitronics έφτιαξαν μια ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα με τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς και τις θορυβώδεις κιθαριστικές τους εκρήξεις, μπροστά σε ένα σύνολο ανθρώπων που ανταποκρίθηκε πολύ θετικά. Η επερχόμενη δισκογραφική δουλειά των Νίκου Αντωνόπουλου, Γιώργου Μιζήθρα & Γιάννη Παπαδούλη αναμένεται λοιπόν με ενδιαφέρον.
Ο ασυμμάζευτος και μαγνητικός Larry Gus, βρέθηκε σε μεγάλη φόρμα. Ασυνείδητα υπερκινητικός, φυσιολογικά παρανοϊκός και παρορμητικός στον τρόπο με τον οποίον οργανώνει το χάος της μουσικής του, όργωσε τη σκηνή. Σαν να ένιωθε άβολα μέσα σε ένα δέρμα που φλεγόταν, μονολογούσε ακατάληπτα (αλλά με γνώση των λεγομένων του), χοροπηδούσε επιτόπια και χανόταν στη δίνη των πλουμιστών ήχων, τους οποίους και εξέπεμπε προς πάσα κατεύθυνση.
Ο Larry Gus έδειχνε να σφύζει μέσα στις ζουμερές του ιδέες, μα και να θέλγεται να τις μοιραστεί γενναιόδωρα προς κάθε δυνητικό συνοδοιπόρο, πάντα σε αυτό το μουσικό χαλί που έχει φτιάξει για ανώμαλες (ως προς το «bumpy») νυχτερινές πτήσεις. Πάντως, ήταν πραγματική απόλαυση να τον βλέπεις να κοπανιέται μπροστά στα κρουστά και στα πλήκτρα του, ειδικά σε εκείνη την extended εκδοχή του "NP Complete" από το περσινό άλμπουμ I Need New Eyes. Με μια παιδικότητα στην έκφραση και την απειλή κάποιου είδους σοκ να καραδοκεί κάθε στιγμή, χωρίς όμως ποτέ να έρχεται.
Ακόμα και μέσα στην επιτήδευση και στην επιμελώς διάχυτη αντι-πόζα που κουβαλάει αυτή η επιμειξία αυτοσχεδιαστικού performance, ακατάσχετης εκτόξευσης ενδορφινών στη σκηνή και one-man show, ο Βεροιώτης δημιουργός αποδεικνύει, το δίχως άλλο, πως πρόκειται για ιδιοφυές παιδί. Για έναν ευοίωνο και επικοινωνιακό μουσικό και για περίπτωση που αποτελεί αντίδοτο στην έντεχνη και indie σοβαροφάνεια, όπως και στην πομπώδη αταλαντοσύνη που μαστίζει το εγχώριο μουσικό τοπίο (εκείνο που στοιβάζεται ασφυκτικά στο ιστορικό κέντρο).
Οι tribal, μετα-διεστραμμένοι ethnic funk ήχοι σε αυτήν την α-λα-My Life In The Bush Of Ghosts τρικυμία στον εγκέφαλό του, ακούγονται τη μία σαν μείγμα παρωχημένων σαμπλαρισμάτων ενός παράφρονα και την άλλη σαν προϊόντα της αιώνιας λιακάδας ενός έξυπνου μυαλού. Δεν είχα σε μεγάλη εκτίμηση τη δισκογραφία του, αλλά ίσως χρειαζόμουν «καινούρια μάτια». Ευτυχώς, βρήκα την ευκαιρία, σε αυτό το χορταστικό live.
{youtube}efP-GIMXFtY{/youtube}
