Όταν φας για πρώτη φορά ένα καλό φαγητό σε ωραίο εστιατόριο, εντυπωσιάζεσαι. Ευχαριστιέσαι. Το λες στους φίλους σου. Τους το προτείνεις. Ξαναπάς και ο ίδιος. Και μια και δυο φορές. Το καταχωρείς στη μνήμη σου και το επαναφέρεις, όποτε σου έρθει η όρεξη για το συγκεκριμένο πιάτο. Λες για παράδειγμα: «στο Αρισμαρί στο Χαλάνδρι φτιάχνουν το καλύτερο ψητό συκώτι». Κι επανέρχεσαι κάθε τόσο χωρίς ποτέ να το βαρεθείς, ώσπου να σε απογοητεύσει (αν το κάνει ποτέ –εδώ φαίνεται η «μαγκιά» του μάγειρα) και να το εγκαταλείψεις.
Κάπως έτσι, ανοίγουν και κλείνουν μαγαζιά, ανάλογα με την επιτυχία και τη σταθερότητα στην ποιότητα των πιάτων τους. Όσα αντέχουν στον χρόνο, φροντίζουν τον κατάλογό τους και τα best seller τους, συνήθως με εμμονική διάθεση. Ένα τέτοιο «μαγαζί» είναι και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Από τα τελευταία, δηλαδή, όπου ο μαγαζάτορας «έχει τον νου του», είναι μερακλής και αγαπά την «επιχείρησή» του.
Τη Δευτέρα το βράδυ στο κατάμεστο θέατρο Βράχων, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και οι συνεργάτες του «σέρβιραν» για ακόμα μία φορά τα καλύτερά τους. Χωρίς πολλές εκπλήξεις, αλλά με σταθερή απόδοση σε υψηλές επιδόσεις. Με χαρακτηριστικά ανεπιτήδευτη άνεση, με ευστοχία δοκιμασμένη στις εναλλαγές των τραγουδιών και με διάθεση για επικοινωνία ουσιαστική με το κοινό. Επικοινωνία που έκανε τον ίδιο τον τραγουδοποιό να διακόψει κάποια στιγμή τον "Διάφανο", προκειμένου να κάνει παρατήρηση και να χωρίσει δυο νεαρούς που καβγάδιζαν μπροστά του, μέσα στο εκστασιασμένο πλήθος: «…ρε, τσακώνεστε; Εδώ ήρθαμε για να τραγουδήσουμε και να περάσουμε καλά», είπε ως άλλος ειρηνοποιός, για να λύσει την παρεξήγηση και να συνεχίσει το τραγούδι και τη γιορτή.
Πέραν αυτού του περιστατικού, λίγα λόγια και καλά ακούστηκαν ανάμεσα στα τραγούδια: τον πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν τα παιξίματα υψηλού επιπέδου, από μια μπάντα που γνωρίζει το ρεπερτόριό της απέξω κι ανακατωτά, τα σπουδαία τραγούδια καθεαυτά και ένα κοινό εκδηλωτικό κι εξωστρεφές. Όλα αυτά τα συστατικά, μοιραία, οδήγησαν σε μια διονυσιακή γιορτή με το αλκοόλ να ρέει άφθονο και υπερβολικό, ως συνήθως, σαν «καύσιμο» για τραγούδι και χορό. Ως συνήθως.
Αυτή είναι και η φράση-κλειδί. Αν έπρεπε δηλαδή να απαντήσω με δυο κουβέντες για το πώς ήταν η συναυλία της Δευτέρας, αυτές θα χρησιμοποιούσα: ως συνήθως. Κάτι που κακό δεν είναι. Γιατί το «ως συνήθως» του Παπακωνσταντίνου, για μένα, είναι ίδιο και διαφορετικό ταυτόχρονα από ό,τι προηγούμενό του. Και είναι διαφορετικό από τα «ως συνήθως» άλλων καλλιτεχνών, που πολλές φορές λειτουργούν και αποτρεπτικά. Επιπλέον, όταν είναι αρχές Ιουνίου, βρίσκομαι στους Βράχους και μπαίνουν τα "Ορυχεία", νιώθω μια παράξενη ανατριχίλα.
Ναι, η συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου και το «λοξό» ρυθμικό σχήμα της κιθάρας του Μήτσου του Μυστακίδη στα "Ορυχεία" –εκεί που ο στίχος λέει «πολλές φορές προσπάθησα...»– σηματοδοτούν στο δικό μου μυαλό, κάθε φορά, την έναρξη του καλοκαιριού. Καλό συναυλιακό καλοκαίρι να έχουμε λοιπόν, γενναίοι μου. Κι επειδή πολλές φορές θες να ξαναφάς το ίδιο αγαπημένο φαγητό, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου βρέθηκε και χθες το βράδυ στους Βράχους, για δεύτερη σερί συναυλία. Ως συνήθως.
{youtube}j_EOpe1GPAI{/youtube}
